ilkokulda babanın mesleğini soran öğretmen

geri zekalıdır. net.

belki de kendisine gelen fakir ailelerin çocuklarına yardım teklifini doğru yere ulaştırmaya çalışan bir eğitimcidir. ancak bu bile sınıf ortamında bu sorunun sorulmasını geçerli kılmaz.

toplum arasındaki sosyal sınıfların pek tabi farkında olan minicik çocukları geren soru. öğrencisinin babası doktor olunca hımmm yapan öğretmenin, başka bir çocuğun annesinin temizlik görevlisi olduğunu duyunca burun kıvırmasıyla da sonuçlanabilir. toplu ortamlarda sorulmamalıdır. eğer iyi bir niyet barındırıyorsa ders çıkışı öğrenciyle uygun bir dille konuşabilir.

ne yazık ki ilkokuldan sonra soran hocalarım bile olmuştu.

şimdi düşününce öğretmenlerimizin bize normal gelen çoğu davranışı baya anam babam suçmuş, şansına balına gelmişiz şu yaşa gerçekten.

benim kötü anım yok ama belki babasının işinden veya işsizliğinden utanan birilerinde yara bırakmışımdır çocuk aklımla. çünkü senin okul anılarınla zorbalığa uğrayan çocuğun okul anıları aynı olmuyor, aynı yılı aynı sınıfta okudunuz diye ikiniz de “yaa ne güzeldi” diye mehle bir sırıtmayla halıya odaklanmalı aynı geçmişe dalmıyorsunuz. mesela hiç zorbalık yaşamayan ben bile; öğretmenimizin, babasının mesleği sağlam olan çocuklara daha iyi davrandığını hatırlıyorum. saf kötülük bu. umarım kimseyi kırmamışımdır ya, çok üzüldüm şu an gerçekten.

yaşlı başlı biri de sayılmam ama ilkokul hatta lise de dahil birçok öğretmenimin bana karşı hareketleri şu an eminim sergilenmiyordur okullarda. lisede gömleği süveterinden dışarıda diye çocuklara boka bakar gibi bakarak gelip dokuna dokuna falan gösterirlerdi gömleği “içine sokacaksın!” diye, saçını toplamadıysan yine ellemeli falan “bu ne hal” diye tutarlardı saçtan bir tutam. sen kimsin bana dokunuyorsun ya, ne münasebet? ortaokulda uzaktan kuzenimle 1 dönem aynı sınıfa düşmüştük, jöle mi bi şey sürüyor saçına diye el işi makasıyla saçını orta yerden kesmişti hoca, asla unutmam bunu. çocuk geri kalan bütün dersleri masaya kapaklanmış şekilde geçirdi. şerefsiz köpekler ya siz ne sanıyorsunuz kendinizi ay inanılmaz yükseldim şu an.

gözümüze soka soka cinsiyet ayrımı yapılırdı, üstelik daha bi de bize de öğretilirdi. zorbalık dönen yerleri tırıs geçen nöbetçi öğretmen denen garabet, teneffüste öğle arasında kız erkek yan yana geldi mi tepemizde biterdi. nelerle sınanmışız gerçekten inanamıyorum düşündükçe. kaç okul gezdim, sevdiğim insancıl öğretmen sayısı 3 falandır. bir gün şu ülkeye diktatör olsam öğretmenlerimin ve okul yöneticilerimin hepsini inim inim inletirim. allah vere de olmayayım.

sınıftaki bütün çocukların önünde utanmadan, "annen baban ne iş yapıyor?" diyerek ailelerin maddi durmunu (belki de sınıfsal ayrıcalığını) öğrenmeye çalışan ahlak yoksunu öğretmendir.

bu boktan soruyu sorunca 'vefat etti' cevabını duyunca hiç mi pişman olmuyolar diye hep merak etmisimdir.

akıllara benim babam ş***siz diyen çocuğu getirmiştir. aşağıdan anılar tazelenebilir.

buradan

babamın mesleğini sorduğunda kalbimi yaralayan öğretmen. içimden hep küfrettim, babamdan öğrendiklerimi...
babam gururlu bir adamdı; babası onu hep dışlasa bile, o hiçbir zaman onun hakkında kötü konuşmazdı. mesleğini öğreten de oydu sonuçta babama.

ilk sorulduğu günü hatırlıyorum: 2. sınıf okulun ikinci haftası bir perşembe günü. tek tek soruyordu öğrencilere. sıra bana yaklaşmaktaydı, en arkadaydım. zil çaldı tam o sıra, okuldan kaçmayı düşündüm, vazgeçtim. çünkü babamın gururu aklıma geldi. o her zaman alnı ak başı dik biriydi. ben de öyle olmalıydım, ona layık olmalıydım. her şeye rağmen cevap vermeliydim o lanet soru sorulduğunda.

sıra bana geldi:
+... nerelisiniz?
-istanbul
+yok oğlum, annen baban nereli?
-şuralı buralı
+peki baban ne iş yapıyor?
-jigolo...

o gün bugündür gururumun hiçbir zaman ayaklar altına alınmasına izin vermedim.

bundan da mı gocunmalıydık? sorsun, bir öğretmen öğrencilerini tanımalı değil mi?

her şeyde bir şey aramayın.

bana kalırsa yine sınıf farkını düşünüyordu çoğu öğretmen. babası zenginse farklı muamele ediyorlardı çünkü. ben çok kısa bir süre öğretmenlik yaptım ama bir kez bile sormadım bu soruyu. hep büyüdüklerinde ne olmak istediklerini sordum

hayatta sınıfsallığı ilk defa tattığımız an.

sanki alacağı cevaba göre tavrını alacağı izlenimini veren öğretmendir. babası olmayan yahut yoksul olan öğrenci açısından maalesef üzücüdür.

en iğrenç sorulardan biridir ve aynı zamanda düşüncesizlik dolu bir soru benim babam ben üç yaşındayken öldü. okula başladım ve hoca sordu işte kaç kardeşsiniz? annen baban nereli? baban ne iş yapıyor?
sorsan tanımak için ama bilmiyorlar ki bir kişiyi tanımak için bunları bilmeye gerek yok bir çocuğun acısını didikleyip açmanın ağlamasını sağlamanın. ben o soruya hiç cevap veremedim hep boğazımda düğümlendi hep burnumun ucu sızladı ama sustum kaldım.
yine sorsan yine susar aynı acıyı aynı hissi aynı ezilmeyi hisseder kalırım...

çok saçma olaydır ne gerek var yani öğrenip ne yapacaksın bir de buna göre öğrenci ayıran öğretmenler vardı yazık yaa.

çocukluk travmamdı. biraz yaramaz bir çocuğum diye beni hep '' kebapçının çocuğu '' diye çağırırdı milletin içinde.

sonra şey deyince öğretmen duyarı yiyoruz.

ilkokul olsun ortaokul olsun çocuklar hem aileden hem gördükleri ile olsun bazen söyledikleri acımasız sözler can yakabiliyor. öğrencileri tanımak istiyorsa velilere form dağıtıp onlar hakkında bilgi sahibi olabilirler bence.

sorun, o soruyu sorduktan sonra sınıfın apartman görevlisi çocuklarıyla dolu olduğunu bile bile öfkelendiği öğrenciye "bu ülkeye çöpçü de lazım!" diye bağırmasıydı.

o arkadaşlarımın kafalarını eğmeleri ya da başlarını çevirmeleri asla gözümün önünden gitmez.

babam ağır sanayi de fabrika işçisiydi. bir işi olduğu için rahatça söylüyordum. bazı arkadaşlar serbest meslek diyordu. bende babaları işsiz zannedip üzülüyordum. sonradan öğrendim serbest meslek dedikleri ticaret yapan para babalarıymış.