iltifat sevmeyen insan

bünyede eğreti duruyor, ne yapayım? iltifat edilince yüzüm ekşiyor, kabullenemiyorum bir türlü. e tabii bir de samimiyetsiz geliyor bazı iltifatlar, 'hadi lan oradan!' demek istiyorum.

benim, o kişi benim. utanıyorum yahu etmeyin şu laneti

uzun zamandır iltifat duymuyorsa edilen iltifatların sahte olduğunu düşündüğü için de istemiyor olabilir.

kibirden korkarım. iltifat duyunca ilk aklıma gelen bu oluyor ve hemen yangın alarmını çalıştırıp, en yakın acil çıkışından kaçıyorum.

şu dönemde sadece iltifatı değil hiçbir şeyi sevmeyen huysuz depresif biri oldum.

genelde altı boş iltifat sevmeyen insandır, bazı iltifatların gerçek olmadığını bilmek sanki teselli ediliyor hissi uyandırabilir. rahatsız edicidir. bir de iltifatın değeri kimden geldiğine bağlıdır.

kesinlikle bu kişi benim. sırf bu huyumu kullanarak beni sinir eden kişi de çok var etrafimda. beynim resmen eror veriyor. cevap veremiyorum. bünye alışık değil tabii.

alışık olmayabilir
karşısındaki onu övdükçe oda onu övmeye çalışır çünkü o an ne diyeceğini bilemez ve basit bir teşekkürle bitirmeyi ayıpsar
yada utanır ve konuyu değiştirmeye çalışır
ve yahut insanların iltifatlarının altında bir şey yatığını düşünerek ağzının payını verir.

iltifatı kim sevmez yahu! diye yükseldiğim başlık. iltifatın kimden geldiğine, samimiyetine göre değişen durumdur.

mütevazi insandır.

"bizde övme ile sövme aynıdır" diyen karakter âbidesi.

bu benim.
özellikle de ailemden geliyorsa o iltifat, daha da bir kıllanıyorum.
'benden ne istenilecek acaba' diye merak ediyor insan.

tam tersi bir önermeyle geldim, kişi aynı iltifatı belirli aralıklarla alıyorsa artık kabak tadı vermeye başlamıştır. mesela her görüştüğünde seni iyi gördüm, ne güzel olmuşsun diyen arkadaş. ya da bana sürekli denilen 'ilginç bir insansın ama iyi anlamda bak' 'keşfedilmeyi bekleyen bir maden var kafanda' falan filanla da süslenir. ee duyduk bunları aynı kişilerden sürekli ee yani :d kısacası dile pelesenk olmuş her şey biraz samimiyetini ve geçerliliğini kaybediyor bence.

sahte iltifatlardan usanmış olan insan evladıdır.

beni övmeyin kardeşim bana para verin.
[[/alıntı]]

sevdiğim kadının bunu sevmemesine rağmen iltifat ettim ve daha da ayrıldık lan ama sıkıntı şurada hala olacağına olan umudum çok fazla .

insanlar nedense karşısındakini de kendisi gibi zannediyor. karşıdaki de illa kalıp insan olup da iltifattan hoşlanmak zorunda değil. hepimiz farklıyız sonuçta. böyle dediğinde de naz yapıyorsun falan sanarlar bir de. bir insanın aklında kalmak için iltifat etmeyi bırakın en azından iltifat sevmiyorsa etmeyin.

iltifat her insanın gururunu okşar ve mutlu eder fakat tehlikesini de içinde barındırır. size iltifat eden kişiye karşı bir nevi manevi borç hissedersiniz.
freud bu manevi borçlanma durumunu şöyle anlatır;

"insan saldırılara karşı kendini savunabilir, ama iltifatlara karşı savunmasızdır."

bu sebeple samimi olmayan iltifatlar tehlikeli olabilir.

iltifat edilmekten hoşlanmamanın birçok başka sebebi olduğunu düşünsem de, en yaygın olanı bence şudur: bir güzel laf ettiğinizde, kendini sevmeyen, her fırsatta sürekli eleştiren ve bu yapıya ölesiye alışmış birine kendisini sevmesi için sürpriz bir sebep veriyor olabilirsiniz. insanın içindeki o tutarlılık ve kabul hemen bozulmaz tabi ki ama rahatsız olur. hatta yıllardır sorgulanan ve kalemi çoktan kırılan mevzuları tekrar sorgulamaya geçmek daha da acı verici olabilir. ve kişi, beklediği ve ihtiyacı olan o hediye paketine hızlıca yapıştırılan, renkli süslere benzeyen o güzelim sözlere kanmamak için üzerine bir türlü almak istemez. ya ben güzelim veya ben yetenekliyim derse kendine, bunun sorumluluğunu nasıl alacaktır? bu sözlerin altını doldurmak için kaç bölüm geçip, kaç prenses kurtarması gerekecektir? dolayısıyla o iltifat yapıştırılamayan mıknatısı bozuk bir pano olarak kalmayı yeğler..

ne tepki vereceğini bilemediği için iltifat almayı tercih etmeyen insanlar tabiki varlar.