insana kendini zengin hissettiren şeyler

tıkabasa dolu buzdolabı.

hesap kitap yapmadan alışveriş yapmak, dolgun bir bahşiş vermek, mekanlarda para üstlerine kalsın demek, depoyu fullemek, kredi kartı limitinin 6 haneli olması, pahalı alkollerden satın almak...

adisyona bakmadan hesap ödemek shsh

migrostan iki bira yanına da cips almak. farkındayım vizyonum yerlere indi.

(bkz: taksiye binmek)

bağdat caddesi'nde kahve içmek.

128 milyar dolar.

(bkz: robot süpürge)

akaryakıt istasyonuna gitmek.

litresi 50 lirayı geçince tabi.

fiyatına bakmaksızın adc/dac satın almak

kasiyer bozuk para üstü ararken "taam kalsın ya önemli değil, kolay gelsin kıps" diyip basıp gitmek.

evde 2 tane dyson.*

kartımın limitini yarınlar yokmuş gibi arttırmak.çat çat çat.

bir şekil ayağa kalkabilmeyi başarmak...

yok olduğuna inansam da, yapabilecek başka bir şeyim yok...

istridye tüketmek.

her gün lokantada yemek.

ihtiyaç sahibi olmamak. zenginlik ne kadar varlığınız olduğuyla değil, ne kadar az şeye gereksinim duyduğunuzla ilgilidir. insanlar zenginlik nedir bilemeyecek kadar fakirdir. insan sadece sahibi olduğu şeylerin bilgisine sahip olabilir. o da fakirliğin bilgisi, zenginliğin değil. bu şekilde de hiçbir insan, hiçbir hayvandan daha zengin değildir. hatta b.ktan bile fakirdir. çünkü en azından b.kun hiçbir şeyi sürdürmeye bile ihtiyacı yoktur. ama insandaki sadece her şeyi sürdürme ihtiyacı bile onu varoluşun en fakiri kılar. sonsuza kadar sürmesi gereken aşklar, dostluklar, yetecek para, ölümsüzlük isteği falan. hepsi fakirlikten. hele ki hayatı matematikten ibaret sığ kişiler, yani ne kadar parası, kaç yaşında olduğu, kaç sevgilisi olduğundan başka hiçbir şeyle ilgilenmeyenler varoluşun en düşkün, aşağılık formudur. çünkü hayat matematikle alakası olmayan bir süreçtir. bu matematik dehalarının hayatı bile yok. o kadar fakirler yani.

fakir edebiyatı gibi olmasın ama sofradan kalkarken yüzünün gülüyor olması zengin hissettiriyor bana. canımın istediğini yemişim, dışardaysam hesap pişman etmemiş, ağzımın tadı yerinde; yeter yani daha n'olsun.

file markete gitmek ve passat.

ay sonu ödemelerini düşünmemek, çalışanların hakedişlerini tamamıyla ödeyebilmek, hobilerine vakit ve nakit ayırabilmek.

dönemin ünlü bir rock yıldızı, biraz sol görüşlü bir kadınla ilişki yaşarken, bir akşam yemeğe çıkıyorlar. adam 10bin dolar gibi bir para ödüyor yemeğe. hanımefendi ona "bu harcama fazla değil mi? dışarıda insanlar 20 dolara yemek alamaz durumdalar" der. bizim elemanın cevabını hiç unutamam. "onlar 2000 dolar kazanırken, 20 dolar ödüyorlar, benim sadece bu ay albüm satışlarından kazancım 1 milyon dolar, yani onlar %1 öderken, ben çok daha azını harcıyorum."

o yüzden benden daha az kazanan sıfır motosiklete binip servisin kol gibi geçirmesinden şikayet ederken, ben 15 yaşında motoru alıp, 1 ayda ustayla toparladım, ardından ülke ülke gezdim. çalışanım son model telefon kullanıp, kartının minimumunu öderken, ben işimi yaptığım bilgisayar donanımına araba parası harcayıp, orta karar telefon kullanıyorum.

herkesin tercihine saygı duyarım, benim görüşüm de size saçma gelebilir ama gerçek şu. zenginlik kazançla ilgilidir, ödeme gücünüzle ilgilidir. ödeyemeyeceğiniz paraları harcamak fakirliğin ta kendisidir.

çoğu kişi satın aldıkları ile kendini zengin hissediyor. insan aldığı ürünle değil, sattığı ürünle zenginleşiyor dostlar.