insanın kendini değersiz hissettiği anlar

'en yakın' arkadaşınla bir yerlere gezmeye, eğlenmeye gittiğinde onun başka birini çağırıp sadece onunla ilgilenmesi..

üç haftalık turneden döndüğünüzde eşinizin mesai bitimini heyecanla beklersiniz evde, gelir, ne yemek var diye sorar, televizyonu açar ve ayaklarını uzatıp izlemeye başlar. işte tam onun televizyona sizin de ona boş gözlerle baktığınız andır.

bir şey için ısrarla ısrar ettiğim zamanlar.*

işte ve işle geçirilen her saniye.

sana verilmeyen değerin,bir başkasına çok basit bir şekilde altın tepside sunulduğunu görmek.

değersizlik, fark edilmeyince başlar.kendi kendinize varlığınizin yokluğunu fark edersiniz.kendi kendinize dememden anlayın:)

benim için “dinlenilmediğimi farkettiğim anlar”dır.

değersiziz zaten. evrendeki bir zerre taneciği bile değiliz aslında. özel de değiliz düşündüğümüzün aksine. sadece "bilinç" sahibi varlıklar olarak öyle sanıyoruz. gezegenimizin, güneş sistemimizin, galaksimizin yok olmasının sizce evrendeki etkisi ne olurdu? sıfır. sadece dünya'da hayat olduğunu sananlar, evrenin akılalmaz büyüklüğünü ve bildiğimiz tek şeyin neredeyse hiçbir şey bilmediğimizin farkında olmayan insanlardır. bazen kendimizi değersiz hissettiğimiz zamanlarda aslında hiçbir b*k olmadığımızı hatırlamamız, dünyamıza özgü değersizlik hissinin önüne geçip bir rahatlama sağlayabilir.

yargısız infaza kurban gittiğim her an..

görmezden gelindiğim her an.

değerli değilim ki böyle arada bir hissedeyim.

sayısız anlardan ibarettir. eskiden neden bunu yaptı/lar diye uzun süre karşıdaki insan yahut insanları suçlarken şimdi neden buna izin verdim diye kendime dönüp sorular soruyorum. böyle böyle artık 50 yaşında falan nasıl davranacağımı öğrenirim.*