insanın zoruna giden şeyler

efenim.. sonra deve de dönmüş demiş ki yanındakine: " yav yemin olsun sırtımdaki acımasız yük koymuyor bana, şu kervanın önünde bomboş giden uyuz eşeğin kılavuluğu yakıyor canımı."

aslında kırmak istemediğiniz insanı kırmak. bu gerçekten kötü bir duygu. bu kişi sizin için önemli bir insan ve siz aptalca bir sebepten kötü duruma düşüyorsunuz.
ayıkla pirincin taşını mevzusu yani. aptalca bir sebep ne peki?
heyecan.

bana doktor bey dendi.

kuzum benim bey’e benzer bir halim mi var,
kırıldım.

depresiflik seviyesine göre değişir,
bazen hiç birşey, bazen herşey
ama her halükarda insanın insana değer verememesi

beklenen değeri göremediğin zamanlar.

insanların bencilliği.
madem apartmanda yaşıyorsun; madem horoz, tavuk besleyecek bahçen yok, ne diye horoz, tavuk beslersin?..
horoz katili olacağım diye çok korkuyorum sözlük.
kitap okuyorum horoz sesi, telefonla konuşuyorum horoz sesi, uyuyorum horoz sesi…

halen zoruna gidecek 1 seylerin olmasi. evet.

yangın merdiveni eksikliği.

ermenistan daki depremden bile sorumlu tutulan evin küçük kardeşi.
o küçücük omuzlara ağır değil mi?

#3357593 bizi diyor.. ağlayacağım bizim için şimdi..

zanginlerin yerken fakirlerin bakması.

kesinlikle terk edilmek.

yanlış tanınmak, yanlış anlaşılmak defalarca yanlış anlaşıldım ama birini hala unutamıyorum.

şöyle bi 8-10 yıl böyle 15-18 yıl falan

huzurlu ve güvenli bir yaşamın, şans ve beceri işi olması.

hayatta en büyük kazığı yiyen nesilden olmak. (1987-1995)

bizi küçüklükten itibaren "okuyun, kendinizi geliştirin, bir yerlere gelin, insanlara bi şeyler katın, değer üretin, kazandırın ki kazanasınız." diye yetiştirdiler.

bu doktrinle hayata hazırladılar bizi.

sonra tam her şeye girişeceğimiz sırada oyunun kurallarını değiştirdiler.

bi anda ara eleman ülkesi olduk.
öss'de eksi neti olan mühendisler oldu.
1 dönem boyunca termodinamiğin tek bir ünitesini okuyup onu da güç bela cc ile geçen heriflerle aynı diplomalara sahip olduk.

bi anda vasıfsız elemanlar bizden daha az sorumlulukla bizden daha fazla kazanıp bizden daha rahat yaşamaya başladı.

kara para aklayan tiktokçular, daha iyi yalayan beyaz bademler, iki lafı bir araya getiremeyenler bi anda bizden daha kıymetli oldu.

bize "işinizi en iyi siz bilirseniz kimse size gık diyemez. düzgün para kazanabilirsiniz" dediler.
sonra bütün imkanları iş bileyen beygir toynaklarının önüne serdiler.

bizim g***müz çıkana kadar çabalayıp eriştiğimiz şeyler, bu tiplerin önüne gümüş tepsilerde sunuldu.

kırgın olduğum şey para kazanamamak değil.
bu insanların çok çok rahat kazanıyor olması da değil. (kara para aklayan fenomenikolar hariç)

kırgın olduğum şey kandırılmış olmak.

madem oyunun kurallarını değiştirecektiniz, bize neden söylemediniz ?

siz bize atom fiziğine de profesörlüğe de lanet olsun sahnesini bizzat yaşattınız.
gün gelir biz de size etme eyleme ağam sahnelerinden birini yaşatırız elbet.

kadınsız uyanılan nankör sabahlar.
buzdolabını açıp aldığım 2.5 lt kola şişesini koydum penisime şimdi. gayet güzel durdu üzerinde. kaç zamandır yapıyorum bu antremanı. 0.5'lik su ile başlamıştım.
sadece cinsel oklavamın kasları ile, 1-2-3 hoop diye fırlattım kolayı yukarı, havada yakalayıp içtim.
bu arzunun ödülü kola şişesi olmamalıydı. şu an bir çok paspal erkek, yengelerimle ilgilenmiyor bile. sabah sabah kabus yaşatıyorlar güzelim yengelerime. şu halimle hakkım, bu yalnızlık olmamalıydı. 2.5 lt abi be insanlık utansın.
4-5 bornoz asıyorum üzerine, bana mısın demiyor. çift taraflı banttan daha sağlamım.
hedefim 10lt lindocat kum taşımak.

not: acıyıp "ay kıyamaam sana" diyerek foto atmanız için yazmadım arkadaşlar. normal halim böyle.

kimseye güvenmeyip bir kişiye güvenipte seni yarı yolda bırakması.

her seferinde zaman ayırdığınız kişinin, sizi önceliği yapmadığını görmek.

bir anımı anlatıcam nasıl içimde kaldıysa başlığı görür görmez aklıma geldi.

üniversiteden mezun olduktan hemen sonra istanbul'da orta hallice bir kolejin ilk okul bölümünde çalışmaya başladım. meslekte yeniyim, hevesliyim. destination imagination diye bir proje var şimdi ayrıntılı olarak onu anlatırsam çok uzun sürer kısaca 4. sınıflardan 4 tane öğrencimi ülke çapında yapılan ingilizce doğaçlama tiyatro yarışmasına hazırladım. yarışma için antalya'ya gittik 2020 mart ayının başında. ve bir sürü süper kolejin içinde (amerikan kolejleri vs de dahil) benim çocuklar birinci oldu. kansas'taki global yarışmaya gitmeye hak kazandık. neyse efendim ölüyoruz tabi mutluluktan çocukları alnından öpüyorum falan. döndük istanbula, dediler ki okul sahibi çocukları ve öğretmenlerini tebrik etmek istiyor. odasına topladı bizi bi baktım çocukların sınıf öğretmeni de orada. sonra adam benim yüzüme bakmayıp sadece sınıf öğretmenini tebrik edip ona teşekkür etmesin mi?
bu arada bu olay olana kadar sürekli mobbing görüyordum zaten yeni mezun olduğum için. çünkü sınıf öğretmenleri devletten emekli olup çalışmaya devam eden dinozorlardı ve beni öğretmenden asla saymıyorlardı. ben dersteyken zart diye sınıfa girip sınıfa bir şeyler anlatmaya başlıyorlardı...
ha bir de biz birinci olduğumuz sırada sonraki senenin kayıtları için görüşmeler başlamıştı ve sürekli benim çocukların üzerinden reklam yaptılar.
o kadar para kazandırdım yani o okula, maaşla falan ödüllendirilmem gerekirken yüzüme bile bakılmadı. bir teşekkürden başka bir şey beklemiyordum oysaki.
öyle işte nasıl zoruma gitti anlayın.

edit: düşündükçe aklıma geliyo bileniyorum, bize yarışma için hiçbir yardımda bulunmadılar bu arada, çocukların aileleri ve ben karşıladık her şeyi. en son hava limanına giderken araç lazımdı onu da okul müdürü cebinden karşılayıp ayarladı. sonra bakın bizim yabancı dil eğitimimiz süper diye reklam yaptılar yarışma sonucu üzerinden. vallahi hiçbir hakkımı helal etmiyorum. özel okullar kapatılsın.