insanın zoruna giden şeyler

çok yakın bir dostun, tanıdıkça iki yüzlü olduğunu anladığın an.

şuanda baba parasıyla yurtdışında tıp kazanan kızın , hiç işine yaramayacak olan okul birinciliğine yine okula yaptığı bağışlarla gelmiş olması ve senin birden eften püften sebeplerle birincilikten düşürülmen. çabalarımın çoğu hep boşunaymış onun yerine param olsa yetiyormuş meğerse. insanın zoruna gidiyor ve motivasyonun da inanılmaz düşüyor. ne zaman bir şeyler için çok çabalasam diyorum ki parası olan basıp geçecek sen hala uğraşıyorsun ve işte hevesim kaçtı gitti.

başarısızlık hissi. keşkeler ve daha çok şey.
şahsen 6 yıldır kariyerimde 3 kıdem yükselmiştim. bir haysiyetsiz ayağımı kaydırdı. susup oturamadım. kaybettim. 1 yıl oldu. tekrar işsiz kaldım. yüksek maaş vermek istemeyen vampir işverenler yüzünden iş bulamıyorum. asgari ücrete kadar düştüm taleplerimde, çünkü 2 ay sonra kiramı ödeyemeyecek duruma geleceğim. bu sefer de "size asgari ücret veremeyiz mutsuz çalışır, daha iyi iş bulunca bırakırsınız"diyorlar.
bazen sadece ölmek istersin.

çok güzel giden işlerin son anda bozulması...

yok, aklım almıyor benim ya!

hiçbir şey zoruma gitmiyor artık. hayat çok canımı sıkmaya başladı.

kışın ellerimin çaputa dönmesi.
norveçli balıkçılar, sizin yolunuzdan gidiyorum ama olmuyor.

sevip sevilmemek.

değer görmenin nasıl bir şey olduğunu etraftaki ufacık cümlelerden çıkardıktan sonra gelen farkındalık ve kayıp hissi.

saygıyı kepçeyle dağıtıp çay kaşığıyla geri alınca kepçeyi kafalarında gerisin geri patlatma isteği. filan.

kaybettiğim duyguları bir daha hiç yaşayamayacak olmam ve buna sebep olanların ördüğüm duvarlara onların yardım ettiğini anlayamamaları.

iyilerin ölüp kötülerin yaşaması.

babamın şimdiki hâli benim galerimde yokmuş meğer. çok üzüldüm buna. zoruma da gitti.

annemin eski yeni halleri, rahmetli babaannem, dayılarım, canım abim, hepsi var. babamın yok. babamın bendeki tek fotoğrafı, onu öyle kaydettiğim için, benim vatsabımdaki hesap fotoğrafı. o da 80'lerin başındaki zamanı.



ben hep onu anlatıkları için, öyle olmak istemiştim. bana sitayişle bahsedince tekelde birkaç kişi, babasını gördünüz mü dediler, babamın asil ve halen jön gibi olduğundan bahsetti görenler, ben onu bilmeyenlere şu anki halini gösterecek fotoğrafını bulamadım.

beni bildikleri için herkes üstünü kapatmaya çalıştı konuyu ama ben kafaya ve kalbime taktım. ben babamın şimdiki halini hiç taşımıyorum yanımda. nasıl canım sıkıldı. babamı en güzel bulduğum hali, saçlarına ak düştüğü, yüzü artık yaşlanmaya başladığı halidir. yani şimdi. peki öyleyse insan babasının bir fotoğrafını yanında bulundurmaz mı?

şuraya en sevdiğim şiiri bırakayım da, gideyim içeyim mutfakta. ağlayayım biraz. şimdi gelir zaten. neden ağlıyorsun der de, elimle git tamam derim.

undertaker yaşındaki adamlara tramvayda yer vermek aşırı canımı sıkıyor.
adam o yaşta tombstone (mezar taşı) yapıyor bizim ihtiyar tramvayda yer dileniyor.

mutluluğu hak ettiğiniz halde mutsuz olup, hak etmeyen herkesin mutlu olmasına şahit olmak.

babaları tarafından gururları kırılmış ezik tc erkeklerinin kadınların üstünden egosunu onarmaya çalışıp buna aşk demeleri mide bulandırıcı. *

b.ktan insanlara tahammül etmek zorunda kalmak.

b.ktan yaraları sarmak.

benim değil (öğretmen değilim) ama özelde çalışan ogretmenlerin zoruna gidecek çok sey var: sözde isim yapmış özel bir okulda çalışan öğretmenin an itibariyle güncel maaşı 9500 (bkz: swh). atolyede, sanayide veya fabrikaya yeni başlayan vasıfsız kişiler 8500 aliyor. kalifiyeli işçi 10 ustü alıyor. bunları uydurmuyorum bizzat yakinımdalar. tr'de okul okumak sayılı üniler hariç enayiliktir. kamuyu bilmiyorum onların da çok yüksek aldıgini zannetmiyorum. özelde çalişan herhangi bir tahsilli meslek sahibi olan için de geçerli bu. mesailerle döşemeci vasıfsız adam 15-20 k alıyor yaptıklari da çok zor bir iş değil. en sevindiğim nokta kendini bir bok sanan beyaz yakalının düştüğü haldir. hep 50 liralik tayfa siz fakirsiniz diye böğüren sığırlar artık nah size tatile gitmek (bkz: swh). hepiniz artık resmen amelesiniz artık tatil köyüne gidip story atmak da yok ameleler.

fesatların başına bi' şey gelmemesi. tırnaklarına taş değmiyor nedense.

bugüne kadar hiçbir şirkette çalışmadım fakat şirket çalışanlarının hallerini görünce mavi yakalıların yani patronlardan veya üstlerinden duyduklarını hazmedemiyorum ve feci zoruma gidiyor.