insanın zoruna giden şeyler

sevildiğini sanırken aslında hiç sevilmediğini anlamak.

her zaman vazgeçilen oldum. hiçbir zaman birilerinin önemlisi olamadım. biraz zoruma gidiyor galiba bu ya.

bir yerde okudum. galiba youtube'da bir videonun altındaki bir yorumdu. hatırladığım kadarıyla şöyleydi :
"insanın zoruna giden şey , kendisinin bir ömür boyu elde etmek için uğraştığı şeylere birilerinin bakkaldan ekmek alır gibi kolay bir şekilde ulaşmasıdır." bunun gibi bir şeydir.

çok yakın bir dostun, tanıdıkça iki yüzlü olduğunu anladığın an.

şuanda baba parasıyla yurtdışında tıp kazanan kızın , hiç işine yaramayacak olan okul birinciliğine yine okula yaptığı bağışlarla gelmiş olması ve senin birden eften püften sebeplerle birincilikten düşürülmen. çabalarımın çoğu hep boşunaymış onun yerine param olsa yetiyormuş meğerse. insanın zoruna gidiyor ve motivasyonun da inanılmaz düşüyor. ne zaman bir şeyler için çok çabalasam diyorum ki parası olan basıp geçecek sen hala uğraşıyorsun ve işte hevesim kaçtı gitti.

başarısızlık hissi. keşkeler ve daha çok şey.
şahsen 6 yıldır kariyerimde 3 kıdem yükselmiştim. bir haysiyetsiz ayağımı kaydırdı. susup oturamadım. kaybettim. 1 yıl oldu. tekrar işsiz kaldım. yüksek maaş vermek istemeyen vampir işverenler yüzünden iş bulamıyorum. asgari ücrete kadar düştüm taleplerimde, çünkü 2 ay sonra kiramı ödeyemeyecek duruma geleceğim. bu sefer de "size asgari ücret veremeyiz mutsuz çalışır, daha iyi iş bulunca bırakırsınız"diyorlar.
bazen sadece ölmek istersin.

tercih edilmemiş yalnızlık.

çok güzel giden işlerin son anda bozulması...

yok, aklım almıyor benim ya!

teoman'ın yaşlanması.

hiçbir şey zoruma gitmiyor artık. hayat çok canımı sıkmaya başladı.

kışın ellerimin çaputa dönmesi.
norveçli balıkçılar, sizin yolunuzdan gidiyorum ama olmuyor.

sevip sevilmemek.

değer görmenin nasıl bir şey olduğunu etraftaki ufacık cümlelerden çıkardıktan sonra gelen farkındalık ve kayıp hissi.

saygıyı kepçeyle dağıtıp çay kaşığıyla geri alınca kepçeyi kafalarında gerisin geri patlatma isteği. filan.

kaybettiğim duyguları bir daha hiç yaşayamayacak olmam ve buna sebep olanların ördüğüm duvarlara onların yardım ettiğini anlayamamaları.

kimsenin sizi kaybetmekten korkmaması.

gözden çabuk çıkarılmak. kendini değerli sanırken.

iyilerin ölüp kötülerin yaşaması.

babamın şimdiki hâli benim galerimde yokmuş meğer. çok üzüldüm buna. zoruma da gitti.

annemin eski yeni halleri, rahmetli babaannem, dayılarım, canım abim, hepsi var. babamın yok. babamın bendeki tek fotoğrafı, onu öyle kaydettiğim için, benim vatsabımdaki hesap fotoğrafı. o da 80'lerin başındaki zamanı.



ben hep onu anlatıkları için, öyle olmak istemiştim. bana sitayişle bahsedince tekelde birkaç kişi, babasını gördünüz mü dediler, babamın asil ve halen jön gibi olduğundan bahsetti görenler, ben onu bilmeyenlere şu anki halini gösterecek fotoğrafını bulamadım.

beni bildikleri için herkes üstünü kapatmaya çalıştı konuyu ama ben kafaya ve kalbime taktım. ben babamın şimdiki halini hiç taşımıyorum yanımda. nasıl canım sıkıldı. babamı en güzel bulduğum hali, saçlarına ak düştüğü, yüzü artık yaşlanmaya başladığı halidir. yani şimdi. peki öyleyse insan babasının bir fotoğrafını yanında bulundurmaz mı?

şuraya en sevdiğim şiiri bırakayım da, gideyim içeyim mutfakta. ağlayayım biraz. şimdi gelir zaten. neden ağlıyorsun der de, elimle git tamam derim.

2023 yılında olmak zoruma gidiyor açıkçası.

zamanın bunca hızlı akması.

undertaker yaşındaki adamlara tramvayda yer vermek aşırı canımı sıkıyor.
adam o yaşta tombstone (mezar taşı) yapıyor bizim ihtiyar tramvayda yer dileniyor.