insanlardaki nezaket eksikliği

erkeği ve kadınıyla herkes hanzo oldu çıktı.

nezaket sahibi insan zarafet barındırır, nahiftir.
böyle insanları koruyun kollayın, hayatınızdan da eksik etmeyin.

azınlık.

anadolu insanının kendine has samimiyeti ile nezaket konusu gözardı edilebiliyor ama şehirlerde özellikle büyük şehirlerde yaşayıp kendi menfaatine düşmüş insandaki kabalık eşsizdir. toplu taşıma araçlarındaki, apartmanlardaki durumlar bir hayli sıkıntılıdır. bir de bu tür insanların belli bir ekonomik rahatlığa kavuştuktan sonraki küstahlıkları dillere destandır.

nezaket, beni bir insana çeken yegane davranış biçimidir. direkt büyülenirim... ben de mevcuttur ama karşıdaki kişiye göre aniden değişebilir bu yüzden benim açımdan çok sürdürülebilinir değildir. irade ister çünkü her bünye için kullanışlı değildir.

bunun eksikliği uzay boşluğunda yaşıyormuşsun gibidir. aslında direkt söyleyeyim odun gibi yaşamaktır. basit bir şey gibi görülür halbuki bazı öfke nöbetleri bu eksiklikten kaynaklanır. ahh o ne güzel şeydir... kimse için kendi nezaketinizden ödün vermeyin.. ince düşünceli, nazik insanları buldunuz mu bırakmayın...*

nezakete boğalım, nezakette boğulalım..*
demir eksikliği değil ki ilaç kullanalım..
kibarlıktan,incelikten kırılalım...

batı insanında bolca görülen bir şeydir.

karşılığını alamaması bu ülkede eziklik olarak zayıflık olarak kabul ediliyor nezaket markette birisinin kapısını tutuyorum mesela sanki mecburiyetim varmış gibi teşekkür bile etmeden devam ediyor bunun gibi yüzlerce olay yaşadım

cehaletin yansıması olan, kültürsüzlük ve eğitimsizlik yansıması olan durumdur.

eski türkiye'ye bakıyorsunuz. insanlar şık giyimli, kibar ve nezaket dolu. şimdi ise tam tersi.

anaokulundan profesörlük kademesine kadar sürekli olarak eğitiminin verilmesi gereken, zorunlu olması elzem olan insani bir gerekliliktir. toplum olarak fazlasıyla ihtiyacımız var.

okullarda ders olarak okutulması gereken konu. hatta okul öncesinde de aileler tarafından temelleri atılmalı. birazcık empati, birazcık anlayışlı olmak inanın o kadar zor bir şey değil.

biriyle konu tartışamaz olmuşuz. basıyorlar küfrü bağırıp çağırıyorlar. haksızlar biliyorlar da kabullenemiyorlar ondan herhalde.

- insanlardaki nezaket eksikliği çok kanıma dokunuyor efendim,
- çok daha fazla nazik insan barındırsaydı toplumlarımız, dünya ne güzel bir yer olurdu..
- hıck!
+ yapmayın efendim perişan ettiniz naçizane yüreğinizi, cümle beşer neticesinden nefeslenmekte..
+ metanetli, vakur olunuz. siliniz gözyaşlarınızı..

öyle çok ki. taksim'de ki yılbaşı kutlamasını izlerseniz anlarsınız.
kimse mutlu değil..
neyin taraftarlığı neden fişeklerle geziliyor belli değil..
el ele kol kola direnişe gidiliyor sanki bir taraftan zılgıtlar çekiliyor.
maskesiz insanlar biyolojik silah olarak ülkenin anasını belliyor.
ne nezaketi canım sık kafasına tayfalar karı kız kesip kıç mıncıklıyor.

inanılmaz.

en çok bireysel özgürlük rerörö diyenlerde denk geldiğim eksiklik. kendisine yapıldığında nezaketsizlik başkasına yaptığında hak. senin o ikiyüzünü de ayrı ayrı ...

nezaket sahibi insan kaldı mı ki?

onlar, türü tükenmeye yüz tutmuş canlı gibiler.

görmüyorum gerçekten de nezaket sahibi, işim dolasıyla, çok çeşit, her sosyal türden, her ekonomik seviyeden insanla hasbıhal etme şansım oluyor.

tüpçüyüz tüpçü. inanmıyor yahu kimse.



kâh telefonda, kâh dükkânda, neçeleriyle karşılaşıyoruz. ve dışarıda. mekânlarda.

nezaketsiz insan o kadar çok ki, ve nezaket sahibi insanlar o kadar, sözüm ona 'ezik' bulunuyor ki, göremiyoruz.

kaba herkes. herkes kaba saba. ne merhaba der, ne teşekkür eder, ne de tebessüm.

mahvolmuş insanlık. herkes benci, herkes bozuk. görmemiş mi sevgi? nasıl bakıp, hoş gelmez bir çiçek, bir kedi köpek, eski bir taş, bu insana, bir insana nasıl hoş gelmez?

insanlar kaba ve bu beni kırıyor.

geçen gün, bir müşterim aradı, eridim adeta. "vakit geç oldu biliyorum amma, tüpüm bitti naçar kaldım." dedi.

yahu be adam. güzel adam. ben sana tüpü taksiylen bile yollarım. ben getiririm. sırtımda taşırım.

ben şimdi, bu adamın ismini soy ismini elbet biliyorum, yıllar boyu hep sitayişle bahsedeceğim.

en çok da trafikte görülür; yayalara karşı.
ülkemizde yaya üstünlüğü kanunu kabul edilmesine rağmen, direksiyon başındaki sürücülerin, puan alırcasına yaya üzerine araç sürmeleri bu nezaketsizliğe en güzel örneklerden biridir.

*bir diğeri de toplu taşıma araçlarındaki telefonla yüksek sesle konuşma hastalığıdır.

insanlar birbirini öldürüyor ne nezaketi?
yaşadığım ilçede hatta evimize çok yakın bir yerde park meselesi yüzünden adam öldürmüşler. sen nasıl benim evimin önüne park edersin mevzusu. şaka gibi ama değil.
koskoca şehir ama sığamıyorlar.

nasıl kırıcıdır, nasıl üzer...
hiç tanımadığın biri bile olsa sen iyi yaklaşırsın ama karşında bir savaş vardır. savaşı senle değildir bilirsin de yine de üzer işte.
kızmıyorum ki böyle insanlara ama teselli verecek gücün de kalmıyor.
uzaklaşıyorsun zarar görmemek için.
bir de geçen bir abla vardı. otobüsten inerken amerikan futbolcuları gibi beş kişiye omuz atıp indi. arkasından bağıracaktım da aynı durakta indiğim için uğraşmayayım dedim.
bu da çok çirkin bir şey.

kabalık o kadar arttı ki her yerde saygısız, bağıran, üstünüze yürüyenlerle karşılaşıyoruz. bir tebessüme, saygıya nezakete çok uzak kaldık.

3 gün önce bununla ilgili tweet attım.
aşırı derecede yakındığım bir konu. tam da şu an başlığı görünce bir şeyler yazmadan duramadım.
insanlar, cahilliğinden mi okumamışlığından mı veya karakter olarak mı böyleler bilmiyorum ve asla anlamlandıramıyorum.
3 gün önce yaşadığım bir olayı anlatmak isterim.müvekkilimin bir olayında orta yolu bulup anlaştırmak üzere karşı tarafı aradım. derdimi sakince nazik bir şekilde ve "siz" olarak hitap ederek anlattım. fakat karşı taraf hiç sebep yokken bir anda hiddetlenip benim süreci uzatmak için bunu yaptığımı, kötü niyetli olduğumu kaldı ki "adaleti sağlayan polislerden" müvekkilimin kaçtığını belirtti. yine sakince kibar olarak anlattım. bu sefer telefonu şahsın abisi alıp telefonda bağırmaya başlayıp "sen" diye hitap etmeye başlayınca ve artık anlatamadığımı düşünerek telefonu suratına kapatmak zorunda kaldım.
çok konuştum, demem o ki; size nezaketle gelene nezaketle gidin. öğrenin artık şunu az birazda olsa..

insanların birbirinin gözlerini bağlayarak adeta köpek gibi öldürdüğü ülkelerin yan komşusuyuz. insan hakları sözleşmesinden çekilen bir ülkenin alt komşusuyuz. ne bekliyorsunuz?

kitap okumamaktan kaynaklanıyor biraz da..

teşekkür yok, günaydın yok, nasılsın yok... ne var ki?