insanoğlunun doyumsuz olması

1 gercek. dogamizda var bu.

insanoğlu açgözlü yaratılmıştır.

ölümü kabullenmeyen sapkınların ruh hali.

aziz nesin " ölüme inanan bir insan asla namussuzluk yapamaz"

kıt kaynaklarla sonsuz ihtiyaçlar.

insanoğlu değil kapitalist birey doyumsuzdur. insanı kendi tarihinden soyutlayarak tanımlayamazsınız.

doyumsuzlukları sabit ve biteviye değildir. ihtiyaç ya da arzuları karşılandığında yani, o her ne ise ona doyduklarında yeni ihtiyaçlara/arzulara yönelirler.

ayrıca, kapitalizm insanın açgözlülüğü, hırsı ve kıskançlığıyla beslendiğinden, kendini yeniden üretmek için bu damarı sürekli dürtmekten, tüketimi körüklemekten geri durmaz. bu akıntıya direnmek, karşı gelmek de herkesin harcı değil tabii. zeka, duyarlılık, üzerine düşünmek ve kararlı olmayı gerektirir. bir çeşit akıntıya karşı kürek çekmektir. kimi zaman yalnızlığı, kimi zaman ayrıksılığı, kimi zaman da "a-normalliği" göze almak icabeder.

kıt kaynaklar, sonsuz ihtiyaçlar.

en büyük erdemlerdendir.

dün longines takıp çıktım, yarın için aklımda breitling var, breitling takınca başka bir şey... sevmiyorum bu hayatı, bu kadar kamçılanmayı.

ölsem de kurtulsam, kendimin, çevremin ve hayatın ikiyüzlülüğünden.

ıcinin bos olmasiyla yakindan iliskili durumdur.

bos dogmaz, lakin taptigi sistem tarafindan itinayla bosaltilir.

aslında gelişimin hem nedeni hem de en büyük handikaplarından biri. sürekli daha fazlasını istemek; mağaradan çıkıp gökdelen yapmamızı, ateşten elektriğe kadar her şeyi keşfetmemizi sağladı. ama aynı dürtü yüzünden doğayı tüketiyoruz, birbirimizi sömürüyoruz ve hiçbir zaman 'tamam, bu yeter' diyemiyoruz. yani bir yandan medeniyetin lokomotifi, bir yandan da çöküşün habercisi ne yazık ki...

hayat böyle bir şeydir.
şükretmek gerekir evet. şükrediyorum da ama yani iş istedim tamam oldu da şükür ama keşke ofisim de tek kişilik olsaydı.
kafam şişiyor.