intihar etmemek için sebepler

aklıma yıldız kenter'in bir anısını getirdi. bir ropörtajında anlatmıştı, çok içten ve etkileyiciydi.

yıldız kenter çok yoksul bir ailede büyümüş. karınlarını bile zor doyurdukları zamanlar olmuş. küçükken birgün okulda öğretmeni ona ceza vermiş, tahtaya kaldırıp tek ayak üstünde durmasını söylemiş. öylece dururken yıldız kenter intihar etmeye karar vermiş. sonra cebinde bir avuç kabak çekirdeği olduğunu hatırlamış, sevinmiş, onları yemesi gerektiğini düşünmüş ve intihardan vazgeçmiş.

demek ki bazen böyle küçücük bir sebep bile olabiliyormuş.

annendir.

kedilerim ve annem bensiz ne yaparlar?
başkaları üzülmesin diye yaşamaya devam ediyoruz.

gayet de yaşamaya devam ederler. hiçbir şey olmaz. bu sebep benim için geçerliliğini yitirdi. herkes bir şekilde bir şeylere alışıyor sonuçta.

benim bir kızım var.

gitmek çok kolay, arkamızda bıraktığımız insanlar için düşünün.
mesela sevdiğiniz bir insan gitti, arkasından ne yaparsanız yapın, asla geri gelmeyecek. zamanla alışacaksınız ya da alışmış gibi yapacaksınız. klişe olacak ama, içinizdeki yangının ateşi azalacak belki lakin asla sönmeyecek.

afrika'da insanlar temiz su bulamayıp açlık sınırında yaşarken ben burada aşk acısı çektiğim için intihar edemem.
t: intihar edilmemesinin gerekçeleri.

hayat güzel, acın elbet geçer, kafiye burada biter.

yaşamak.

ya her şey ben vazgeçtiğim an düzelirse?

annenin cesedini buldugunu dusunmek. sonrasinda kiyafetlerine esyalarina bakip agladigini ve ancak kalan kokuna tutunabildigini farketmek.

şükretmeyi öğrenebilmek.. insanlar açlıktan ölüyorken intihar etmek için bir sebep görememek

çünkü acı çekiyor olmak bile ceset olmaktan iyidir.

varoluşsal olarak camus'yü etkileyen kierkegaard ve camus'den alıntı paylaşacağım.

yaşamla alakalı albert camus şöyle der:

--- alıntı ---

"yaşamın anlamsız olduğuna karar vermekle, yaşanılmaya değmez olduğuna karar vermek arasında fark vardır. yaşam anlamsızdır ancak yaşamaya değerdir."

--- alıntı ---

soren aabye kierkegaard ise:

--- alıntı ---

"hayat sadece geriye doğru anlaşılabilir ancak ileri doğru yaşanmak zorundadır."

"dünyaya ne zaman gelmek istediğimizi kimse sormaz, ne zaman gitmek istediğimizi de. hayat ne kadar boş ve anlamsız; bir insanın üzerine üç kürek toprak atıp gömüyor, arabadan iniyor, arabaya geri biniyor ve birbirimizi hâlâ yeterli yaşayacak ömrümüz kaldığı için teselli ediyoruz. fakat üçle on arasında ne kadar fark var ki; neden bu işi hemen halletmeyelim?”

--- alıntı ---

fakat unutulmamalıdır ki gerçek öğrenilmek için değil, kabul edilmek için vardır; öyle ya da böyle. hayat gibi. bizlere özünde kabul etmek düşer. kabul edip, bir noktada gerçeği ve ölümü kucaklamak. fakat ölmekten bahsetmiyorum. bütünsel bir bakış açısıyla özümsemekten bahsediyorum bütün bu trajediyi. tabii ben biraz felsefi bağlamda ele aldım konuyu. demem o ki intihar etmek için var olan sebepler vardır ve makuldür. aynı şekilde intihar etmemek için de sebepler vardır ve makuldür. özünde böyle bir gerçeklik içerisinde yaşadığımızdan her şeye şüphe duyulmalıdır. yaşama da ölüme de. neticede yaşam belki de tüm bu tablo karşısında anlamsızlığa kavuşur. fakat tablonun çerçevesi insanı daha da derin bir dehşete düşürür: bütün bu tablo, başından beri yalan ürünü olmasın?

edince de çözülmüyor.

sebep arayan illaki bulur. aramaktan vazgeçmeyin.

tam şuan ölmek istiyorum dedikten sonra bu başlığı görmek bana şunları dedirtti
bu bir işaret mi lan?

yüzlerce sebep saysak da firsati olmayani, firsat bulamayani yahut firsat taninmayani dünyanin güzel bir yer olduguna ikna edemeyiz. en basitinden ama belki birileri için en önemlisinden, aşktan mesela; ömrü boyunca o cok istedigi aşkı asla tadamayacak, yaşamayacak olan insana nasil bir umuttan söz edebiliriz ki ne diyebiliriz ona. yiyip icerek salt fizyolojik ihtiyaclarini gidererek istedigi hayati asla yasayamayacagini bilen -sadece hayatta kalmayi surduren bir insan- can sikintisini zamana yaymaktan, cektigi aciyi katlamaktan baska ne yapar, yasamanin baska nasil bir anlami var ki onun icin.
bir dönem intiharin eşiginde olan biri olarak bunlari yaziyorum. konu yalnızca aşk degil elbette böyle anlaşılmasın, sadece örnek veriyorum ve bizzat kendimi yaziyorum belki, yaşamayi zaman zaman gercekten cok sevdigimi düsünsem de her ne kadar bunu dillendirsem de zamanla kendimi nasil kandirdigimi, nasil oyaladigimi farkediyorum sadece. dediklerim yanlış anlaşılmasın tabi bir gerçeği kendi hayat dinamigimle ifade ediyorum asla intiharı yüceltmiyorum burda, hatta her şeye rağmen yaşamayı sürdüren biri olarak bu konuda özellikle metin solmaz'ın şu sözlerine sığınıyorum yine; “intihar, son tahlilde tanimadigi bilmedigi bir gelecekteki kendini öldürme, ona şans tanimama ve geride biraktiklarini haksizca cezalandirma faaliyetidir.”

kedilerim bensiz uyuyamaz.
kimse onlara iyi davranmaz ben ölürsem.
sırf onlar için bile yaşamak denen zorlu yolculuğa katlanırım.
annem veya babamın sırf ben öldüm diye kalp krizi geçirip ölmesini istemem. domino taşı gibi sırayla evdeki herkesin benim ölümümden etkilenip ansızın ölmeleriniz ve evin benim salak hayatım yüzünden dağılmasını, yerle bir olmasını istemem.
aileden muaf bir vatandaş olsaydım belki daha kolay olurdu ölmek.
çünkü insan kendinden çok geride kalanları düşünüyor. ölürken bile diğerkam dır bazılarımız.

zaten öleceksin o yüzden hiç uğraşma.

ölümün masraflı olmasıdır.