istanbul

ev almak isteyen insan için cehennem. be kardeşim bunlar nasıl fiyatlar anlam veremiyorum. 20 senelik ev 1 sene içinde 350 bin lira artmış durumda. geçen sene burun kıvırıp beklemekte fayda var dedik, eski dedik, yeni yapı dedik, bu sene burun kıvırdığımız evler uçtu gitti. hayır satılmıyorlar öyle bir buçuk senedir ilanda fiyat arttıra arttıra duruyorlar. bu duruma acil çözüm gelmeli. birine iteleriz diyerekten şişirme fiyatlar şişe şişe uçtu. oturduğum site 18 senelik. adam 800 bin lira yazmış. hemen 300 metre ötede lüks üzeri bir rezidans site mi diyelim, yok yok bir site işte siz anlayın, devasa bir şey, adam oradan sıfır daireyi 740bine satıyor. o mu enayi bunlar mı kendini çakal sanıyor anlamıyorum.

istanbul'da hayatın* pahalı olması çok normal. çünkü istanbul bir metropol.

new york'ta ya da londra'da hayatın pahalı olması gibi istanbul'daki hayat pahalı olması normal.

mö 6000 yılında kurulmuş şehir.

dünyadaki tarihi ve ekonomik olarak en önemli yerlerden birisidir.

belki istanbul'u değil seni özlemişimdir...

stratejik açıdan konumunun önemi nedeniyle tarihte birçok devlete başkentlik yapmış olan şehrimiz. günümüzde 20 milyona yakın nüfusu ile türkiye'nin en kalabalık şehri olma özelliğine sahiptir.

her ne kadar çok kalabalık olsa da hayalim istanbul'da geçen bir kitabı alıp geçtiği yerde okumak. bir kitabı okuyacaksın, bir anlatılan mekanda bir kaç adım atacaksın. işte o zaman sanatçının duygularını hissedeceksin, düşüncelerinde gezineceksin. var mı bundan büyük keyif?
bir de tabii ki (bkz: kültür başkenti)

ek olarak: şu dizeler çok güzel anlatır:

"ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar
onu istanbul diye toprağa kondurmuslar
içimde tüten bir şey: hava, renk, eda, iklim
o benim zaman mekan aşıp geçmiş sevgilim"

(n.f.k.)

içinde yaşamasan güzel şehir.

özlediğimdir. ama öyle normal bir özlem değil ha. özlemimden sımsıkı sarılmak istediğimdir. olgunlaşmam, acılarım, hasretlik çektiğim, gurbeti ilk öğrendiğim şehirdir. denizine karşı ağıtlar yaktığımdır. yalnızlığım, dostum ve sevgilimdir istanbul. bana her şey olmuştur.
en kısa zamanda kavuşalım ruh-u revânım. beni ancak buradan bir sebeple sana gelmek iyileştirir..

birsen tezer'in gece gece aklıma gelen parçası.

istanbulu hissetmek, yaşamak istiyorum ama istanbulda yaşamak istemiyorum. her şeyin en güzelini de en kötüsünü de barındıran şehir.

canını sevenin* işi gücü bırakıp bir an önce uzaklaşması gereken şehir. (ama lütfen izmir dışındaki bir yere. orası için de benzer bir durum söz konusu diye biliyorum çünkü.)

gidemeyenler de kendilerince önlem almalı. elbette ki kiralar ve ev fiyatları insanlık dışı boyutlara ulaştı bunun farkındayım ancak hiçbir şey yapılamıyorsa bile en azından güvenlik amaçlı önlemler alınmalı. zira bu depremde, deprem anında ölenler bile şanslı sayılabilir durumda olacak. hayatta kalanları çok daha korkunç tehlikeler bekliyor olacak çünkü. bir kere yıkılan on binlerce bina arasında enkaz altında kalan insanların çoğuna sağ olarak ulaşılması çok zor ve hatta bazıları için imkansız olacak. bu insanlar ve sağ olarak kurtulmayı başaran diğerleri için yağma, kaçırılma, hastalık, açlık, susuzluk, tıbbi müdahaleye ulaşamama gibi çok çeşitli tehlikeler söz konusu olacak muhtemelen.
devletten beklentisi olan saf arkadaşlara orman yangınları deyip çekilmek istiyorum sadece. yangını rant kapısı olarak gören adamlar, yıkılan bir şehrin tümü için ihale falan kapatır herhalde. hele eş zamanlı olarak başka bir ülkede doğal afet olursa siz o zaman seyredin. güçlü türkiye nidalarıyla bütün yardımlar oraya gider ve sorumluluk istanbul belediyesi'ne yıkılarak konu kapatılır; adım gibi eminim.

depremin yaratacağı yıkımı hepimiz biliyoruz zaten ancak esas korku seansı
deprem olduktan sonra başlayacak.*
(yağma derken sadece maddi anlamda anlamayın; başta kadın, çocuk, yaşlı, hasta ve engelliler olmak üzere herkes büyük tehlikede.)

bunun dışında çöken iletişim ağları sebebiyle, belki birkaç televizyon kanalı haricinde deprem olduğunu bile zamanında öğrenemeyebiliriz.

kısacası, bu şehri hiç iyi günler beklemiyor.

depremi falan umrumda olmayan şehir. zaten bitse de gitsek modundayım.

küçük arabistan. memleket bildiğin sap dolu, sokakta dişi sinek yok. sokaktaki kadın erkek ortalaması, 98 erkeğe 1 tane kapalı veya yaşlı kadın falan.

modern giyimli güzel tek tük kadınların da hepsi turist. ve her bir güzel turist kadına 87 arap, hintli, pakistanlı, zenci turist düşüyor. bir deve kervanları eksik şehirde* arabistanımsı olmayan az sayıdaki yeri de aşırı pahalı.

özetle traş bir ortadoğu şehri.

akışta ne zaman görsem bu başlığa uğruyorum. ilk gelişim hıçkırıklarımla oldu. ağlaya ağlaya geldim, tam iyileşmeye başladım dedim ama yine cehenneme geri döndüm. o kadar özlüyorum ki istanbul'da ki özgürlüğümü. gün sayıyorum bu günlerde, tam 30 gün sonra sendeyim bebek. bu sefer seninle daha samimi olacağız söz!

artık yolda yürümenin ve taksiye binmenin, korkulması gereken eylemler olma saatlerinin, çok erkene çekilmiş olduğu şehir. bitirdiniz be bizi.

hem salak hem kötü kombinasyonuna sahip insanlar gibi hem yobaz hem pahalı şehir.

hanı böyle kızlar modern giyimli falan ama kafalarında bir düşünce baloncuğu var o baloncukta da gelinlik var hahahaha

geldim gördüm beğenmedim*

gezmek çok güzel istanbul'u. yaşamak içinse merak uyandırsa da biraz korkutucu geliyor.

gecesi sünbül kokan , türkçesi bülbül kokan
istanbul ıstanbul

dün istanbuldan ayrılmış biri olarak diyebilirim ki asla istanbulda yasamak istemem. trafiği, saldırgan tavırlı insanları(bir beyin sözlü saldırısına ugradim ve saldırı esiklerinden son anda döndüğüm çok oldu),kimsenin kimseyi umursamadığı yaşamı ile hiç de bana göre olmayan bir şehir. ama istanbulda gezmek harika. bu kadar güzellik ve bu kadar olumsuzluk nasıl bir arada olabiliyor anlamıyorum.

çok özlediğim ama kalabalığından korktuğum şehir.

bedeni kara çarşaflılarla, ruhu kara çarşaflılar arasında pay edilmiş bir ortadogu cehennemi.

aga bir şehir düşün ki 20 milyon nüfuslu olsun guya medeni olsun ama bütün kadınları evlilik öncesi sexe karşı olsun. baba çarşaf da giy o zaman hiç kafamızı karıştırma hahahaha