istanbul

esenyurt gibi rezalet bir ilçeye sahip olan şehir.

betona kurban edilmiş tarihi şehir.

bu şehir rakı ile yaşar
bu şehir cigarayı çeker
bu şehir gündüzü yaşar
bu şehir her geceyi sever

bu şehir adamı sever
bu şehir kadını da döver
bu şehir kanımızı emer
bu şehir için ölmeğe değer

istanbul
elinden öper
(bkz: duman-istanbul)

bir atilla ilhan şiiridir:

kanatları parça parça bu ağustos geceleri
yıldızlar kaynarken
şangır şungur ayaklarımın dibine dökülen
sen
eğer yine istanbul'san
yine kan köpüklü cehennem sarmaşıkları büyüteceğim
pançak pançak şiirler tüküreceğim.

garip bir sehir. icinde bulundugun zaman daralıyorsun , gitmek istiyorsun. gidince özluyorsun. belki de ben istanbul'u değil onu özledim yaaa

hem güldürür hem süründürür.

çok bayılarak dinlediğim duman şarkısı şurada:

trafik tanımı yeniden yazılmalıdır. bambaşka bir şey.

istanbul'u anlatmaya söverek mi överek mi başlamak gerek hiç bilmiyorum açıkçası. her türlü şey vardır kendisinde. aslında istanbul ne ayrılınca ne birlikteyken mutlu olabildiğiniz sevgilidir tam olarak. istanbul'da daralır, bunalır, sıkılırsınız. onca yapacak şey vardır ama şehrin kendisi sizi boğazlamıştır. yapışmışsa bir kere yakanıza, çekilmez gibi gelir. dersiniz ki "yeter bıktım şehrinden de, binasından da!" çeker gidersiniz. gidersiniz gitmesine de hasretini çekersiniz. iyi hissetmezsiniz. istanbul'da olduğunuzdan daha sıkılmış, boğulmuş hissedersiniz gittiğiniz yerde. çelişkidir kısaca istanbul. kendisi güzeldir aslında. insanından arındırılsa çok keyifli bir yer olacağına eminim. 15 milyonluk şehir olması çekilmez kılıyor aslında onu bir yandan. sabrı artık bitmiş olan insanlarıyla, trafiğiyle, geçilmeyen sokaklarıyla sövülecek; sevilecek hiçbir özelliği olmamasına rağmen sevilecek yerdir. neden sevdiğimi bile bilmiyorum aslında. bakmayın böyle çok gömdüğüme istanbul'u severim ben ama bakmayın sevdiğime yaşanacak yer değil.

işgal altında bir ülke

bugün on numaraydı. bugünlerden tekrar bekleriz kendisinden.

yalnızlığımın başkenti olan şehir.

trafiği insanın midesini bulandıran şehir.

yağmurlu bir sabah da, saat 08: 30 da iş başı yapmak için, 06:00 da uyanıp otobüs durağın da beklerken, freni patlayan bir '' halk otobüsünün'' altın da kalıp ölmeden iş yerine varabilirseniz, o gün şanslı gününüzdesinizdir.
acelacele, ayaküstü yediğiniz bayat poğaça midenizi ekşitmiştir, ama ne fayda.

sabah yağan yağmur yerini öğlen güneşe bıraktığın da, havasına bir kez daha güvenmenin mahçubiyetini hissedersiniz.

öğlen randevunuza gitmek için, trafiğin yoğunluğunu görüp toplu taşıma aracına yöneldiğiniz de bir '' hafriyat kamyonunun'' altın da kalma ihtimaliniz de çok yüksektir.

cep telefonunuza '' sevdiceğiniz den'' gelen, '' artık devam edemeyiz, sana mutluluklar dilerim'' mesajı; sırtınıza saplanmış bir bıçak gibi yüreğinize kadar işler. yarası o kadar derine gider ki, artık fitil tutmaz bilirim.

hayal kırıklığına uğramış bir şekilde ''sudan çıkmış balık'' misali bir taksiye yönelirsiniz. fakat ''kısa mesafe'' diye gitmeyen taksici yüzünden tekrar toplu taşımaya yönelirsiniz.

'' balık istifi'' üst üste yolculuk etmek sinirleri iyice germişken,
birde cebinizde ki paranın da çalındığını farkettiğinizde, artık iş işten geçmiştir.

bu şehrin'' havasına, kadınına, parsına'' güvenmenin aptallığı sarar tüm vücudunuzu.

her tarafı şantiyeye dönen bu şehirde başınıza bir şey düşmeden eve varabilirseniz eğer,
'' bugün de ölmedim'' diyerek sevdiklerinize kavuşabilirsiniz.
her nerede yaşıyor veya yaşatılıyorsanız orada kalın. zira köyü beğenmeyenlerin bir köy kahvaltısı na ne kadar para verdiklerini bilemezsiniz...

dünyanın başkenti olması gereken şehir.

yarısı tatile gitti. cumhuriyeti kutlamaya anıtkabir'e değil tabi. çeşme'de, bodrum'da, fethiye'de çok hoş kutlanacağını işittim.

ne zamandır arzuladığım tenhalığına kavuşmuşken, şu günü evde geçirmek büyük hata olur.

boğaz manzarası

1453 fatih sultan mehmet'in o dönemki adıyla konstantinopolis'i fethetmesinden bu yana türklere ait olan, içinde türk'ünden,kürt'üne,ingiliz'inden,laz'ına,far'sından,afganistan'lısına kadar birçok milletin iç içe yaşadığı koca bir metropoldür. türkiyenin en kalabalık,en gelişmiş,en kültürlü şehri denebilir. kısacası türkiye'nin en idir. hatta sadece türkiye'nin değil dünyanın enidir. bundan olacak ki (bkz: napolyon bonapart) dünya bir ülke olsa başkenti istanbul olurdu diyor. buna ek islam'ın peygamberi hz. muhammed bu şehri fetheden ne güzel komutandır,bu şehri fetheden asker ne güzel askerdir diyor.
uğruna onlarca şiir yazılmış,boğaz manzarasıyla görsel şölen yaşatan türkiye'nin incisi şehridir.
yalnızca şiirler de kalmamış hemen hemen tüm yerli film ve dizilerde illaki bir istanbul sahnesi olmuştur. tüm bunların içinde aklımda kalan (bkz: ezel) dizisinde (bkz: ramiz dayı)nın "bu şehri emaneti olan bu şehri istanbul'u almaya geldim yeğen. bir bavulum bir de silahımla".

bu kadar güzelliğin yanında elbette bir de kötü yanı olmalı olmakda zorunda yani. trafik bunun en başında geliyor istanbul trafiği diye klişeleşmiş bir deyim var. hatta paris'te trafik az biraz sıkışsa bu ne kardeşim istanbul trafiğine döndü burası diye şikayetler bile olmuştur. ses ve hava kirliliği günümüz dünyasında aşk gibi ekmek gibi su gibi olduğu için saymıyorum bile.

sevmek içinde acı çekmek içinde çok güzel bir şehir. (daha umutlarım tükenmedi)

türklerin kaybettiği şehir. parası olan arap ve çinliler akın akın geliyor. istanbul aynı hong kong gibi küresel bir finans merkezi olabilir. zaten amerika'nın istediğide buydu.