istanbul

internette her gördüğünüz şeye inanmayın. hele hele ai çağında.

572 yıl önce bugün fethedildi.

ben dün fethettim yeterince bugün dinlenmede olduğum şehir. akşam tekrar sefere çıkıyoruz kısmetse.

fetihten beri istanbul şehrinin sınırları, rumelinde küçükçekmecede bulunan karakol ve anadoluda bostancıbaşı köprüsünde bulunan karakol olarak belirlenmişti.

anlık olarak içinde olduğum şehir.
biraz nemli ama baya keyifli ve gürültülü.

yerlilerinin 7-24 nankörce gömdüğü şehir.

şu şehirde tek bir vapur seferi yapsanız dahi inanılmaz keyif alıyorsunuz. tamam kötü tarafları olabilir, ama azınlıkta olan iyi taraflarına hasret kalan veya muhtaç olan bir dolu istanbul yerlisi olmayan insan var. yerlisi olduğunuz şehire saygı duymuyorsanız, bu şehirde aktivite de bulunmaktan son derece keyif alan insanlara saygı duyun.
kalabalıkmış, kötü niyetli insanlar varmış falan bundan bana ne? ben günübirlik gittim, arkadaşlarımla güzel vakit geçirdim ve gayet de halimden memnundum. neyse.

halen daha istanbul-eskişehir arası boktan otobüs seyahatim devam ediyor. ve her geçen yolda, "ben neden boklu porsuk çayı"nın olduğu, boktan bir şehire dönüyorum diye kendimi sorgulayıpduruyorum.

ne hissettiğimi anlayamazsınız. değerini bilin şehrinizin.

gelecekte inşallah dünya'nın başkenti olacak.

gelecekte istsrse kainatın, evrenin başkenti/merkezi olsun nefretimin asla tükenmeyeceği bir şehir.

kalabalık bunaltıcı her orada olduğumda insanlar üstüme geliyor gibi.

en yakın zamanda terk etmeyi düşündüğüm şehir. lanet gelsin.

akdeniz ve ege bölgesinden gelecek tekliflere açığım. mümkünse denize yakın olsun. baya yakın. yürüme mesafesi falan.

şayet perşembe akşamı sen de müsait olursan gitmeden seni yeneceğim istanbul. müsait değilsen de sorun yok, ilerleyen günlerde tekrar bakarız duruma göre. daha buradayım nasıl olsa.

5 sene önce terk ettiğim ve terk ettiğim içinde gayet mutlu olduğum, özlemediğim şehir.
geride kalanlara allâh sabır ve güç versin.

(bkz: bu kadar esecek ne vardı)

gitsen gidilmiyor, kalsan kalınmıyor. bazen burada yaşamak kepazelik diyorum kendi kendime. ama kopamıyorsun, bir tarafın hep bir ucundan tutuyor. gitsen nereye gideceksin?

“istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

önce hafiften bir rüzgar esiyor;

yavaş yavaş sallanıyor

yapraklar ağaçlarda;

uzaklarda, çok uzaklarda

sucuların hiç durmayan çıngırakları;

istanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı;

kuşlar geçiyor derken

yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık;

ağlar çekiliyor dalyanlarda;

bir kadının suya değiyor ayakları;

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

serin serin kapalıçarşı,

cıvıl cıvıl mahmutpaşa

güvercin dolu avlular,

çekiç sesleri geliyor doklardan

güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı

başında eski alemlerin sarhoşluğu,

loş kayıkhaneleriyle bir yalı

dinmiş lodosların uğultusu içinde.

istanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

bir yosma geçiyor kaldırımdan.

küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.

bir şey düşüyor elinden yere;

bir gül olmalı.

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

bir kuş çırpınıyor eteklerinde.

alnın sıcak mı, değil mi bilmiyorum;

dudakların ıslak mı değil mi, bilmiyorum

beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından

kalbinin vuruşundan anlıyorum;

istanbul'u dinliyorum.''

istanbul’u anlatan en güzel şiir.

orhan veli kanık/ istanbul’u dinliyorum.

bu şehir bir günah gibi. yaşarken sorun yok, ancak dışarıdan bakınca pişmanlık.

iki yakalı güzel kent.

az evvel deprem mi oldu? koltuk titredi lambaya baktım titreme yok.

az önce sarsıldık arkadaşlar. geçmiş olsun.. korkuttu yine..

geçmiş olsun.