istanbul

internette her gördüğünüz şeye inanmayın. hele hele ai çağında.

572 yıl önce bugün fethedildi.

ben dün fethettim yeterince bugün dinlenmede olduğum şehir. akşam tekrar sefere çıkıyoruz kısmetse.

fetihten beri istanbul şehrinin sınırları, rumelinde küçükçekmecede bulunan karakol ve anadoluda bostancıbaşı köprüsünde bulunan karakol olarak belirlenmişti.

anlık olarak içinde olduğum şehir.
biraz nemli ama baya keyifli ve gürültülü.

yerlilerinin 7-24 nankörce gömdüğü şehir.

şu şehirde tek bir vapur seferi yapsanız dahi inanılmaz keyif alıyorsunuz. tamam kötü tarafları olabilir, ama azınlıkta olan iyi taraflarına hasret kalan veya muhtaç olan bir dolu istanbul yerlisi olmayan insan var. yerlisi olduğunuz şehire saygı duymuyorsanız, bu şehirde aktivite de bulunmaktan son derece keyif alan insanlara saygı duyun.
kalabalıkmış, kötü niyetli insanlar varmış falan bundan bana ne? ben günübirlik gittim, arkadaşlarımla güzel vakit geçirdim ve gayet de halimden memnundum. neyse.

halen daha istanbul-eskişehir arası boktan otobüs seyahatim devam ediyor. ve her geçen yolda, "ben neden boklu porsuk çayı"nın olduğu, boktan bir şehire dönüyorum diye kendimi sorgulayıpduruyorum.

ne hissettiğimi anlayamazsınız. değerini bilin şehrinizin.

gelecekte inşallah dünya'nın başkenti olacak.

gelecekte istsrse kainatın, evrenin başkenti/merkezi olsun nefretimin asla tükenmeyeceği bir şehir.

kalabalık bunaltıcı her orada olduğumda insanlar üstüme geliyor gibi.

şayet perşembe akşamı sen de müsait olursan gitmeden seni yeneceğim istanbul. müsait değilsen de sorun yok, ilerleyen günlerde tekrar bakarız duruma göre. daha buradayım nasıl olsa.

5 sene önce terk ettiğim ve terk ettiğim içinde gayet mutlu olduğum, özlemediğim şehir.
geride kalanlara allâh sabır ve güç versin.

(bkz: bu kadar esecek ne vardı)

gitsen gidilmiyor, kalsan kalınmıyor. bazen burada yaşamak kepazelik diyorum kendi kendime. ama kopamıyorsun, bir tarafın hep bir ucundan tutuyor. gitsen nereye gideceksin?

“istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

önce hafiften bir rüzgar esiyor;

yavaş yavaş sallanıyor

yapraklar ağaçlarda;

uzaklarda, çok uzaklarda

sucuların hiç durmayan çıngırakları;

istanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı;

kuşlar geçiyor derken

yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık;

ağlar çekiliyor dalyanlarda;

bir kadının suya değiyor ayakları;

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

serin serin kapalıçarşı,

cıvıl cıvıl mahmutpaşa

güvercin dolu avlular,

çekiç sesleri geliyor doklardan

güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı

başında eski alemlerin sarhoşluğu,

loş kayıkhaneleriyle bir yalı

dinmiş lodosların uğultusu içinde.

istanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

bir yosma geçiyor kaldırımdan.

küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.

bir şey düşüyor elinden yere;

bir gül olmalı.

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;

bir kuş çırpınıyor eteklerinde.

alnın sıcak mı, değil mi bilmiyorum;

dudakların ıslak mı değil mi, bilmiyorum

beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından

kalbinin vuruşundan anlıyorum;

istanbul'u dinliyorum.''

istanbul’u anlatan en güzel şiir.

orhan veli kanık/ istanbul’u dinliyorum.

bu şehir bir günah gibi. yaşarken sorun yok, ancak dışarıdan bakınca pişmanlık.

iki yakalı güzel kent.

az evvel deprem mi oldu? koltuk titredi lambaya baktım titreme yok.

az önce sarsıldık arkadaşlar. geçmiş olsun.. korkuttu yine..

geçmiş olsun.

bir çok semtine ziyaret ettim. ziyaret etmeden önce istanbul'un tam anlamıyla bir avrupa şehri olduğunu düşünüyordum, gerçi hiç avrupaya da gitmedim hatta istanbul benim ziyaret ettiğim sayılı büyük şehirlerdendir, bu yüzden eleştirirken dünyayı iki kere gezmiş acun gibi konuşmamaya dikkat edeceğim.
yorumlamaya başlayalım! let's go
istanbulda ilk günüm çok sıkıcı geçti, levent'in bazı yerleri bana iranı hatırlatıyordu. levent'in metro istasyonunda arkadaşımı beklerken bir grup genç kızın önümden geçtiğini gördüm, içlerinden bir tanesi çok güzeldi ve kızların eşzamanlı bir şekilde arkaya dönmesiye beraber ben de eşamanlı bir şekilde kafamı başka bir yere çevirdim. daha sonra metro'dan çıkıp otobüs bekledim, otobüsü beklerken gördüğüm manzara çok garipti, dünyanın en çok ziyaret edilen 7'inci şehri istanbulu tamamiyle mükemmel zannediyordum, bu da benim dar dünya görüşüne sahip olmamdan kaynaklanıyordu. new york'un bile daha leş sokakları var. otobüs geldi ve tam da binecekken az önceki kız yine önümden geçti:) bu sefer yanında kankaları yoktu ama benim etrafımda bir sürü insan vardı ve elimden geldiğince kıza bakmıyormuş gibi yaparak otobüste yer bulmayı başardım. ilk günüm sadece otobüsleri beklemekle geçti, canım çok sıkılıyordu. en çok merak ettiğim istiklal caddesiydi ve oraya gittikten sonra istanbul'un neden bu kadar çok sevildiğini anlamaya başladım, hayatım boyunca gördüğüm en güzel manzaralardan biriydi. bundan sonra istanbul'un benim için daha güzel geçmesini umuyordum fakat 4'üncü günden sonra psikolojim bozuldu.
şehrin sokaklarını keşfederken her seferinde kayboldum ve her mahalle ayrı bir ülke gibiydi, farklı kültürler faklı insanlar. istanbul'un public alanlarında gezmek için sağlam bir psikolojiye sahip olmak lazım ve mümkünse maske takın.
istanbula geldiğim ilk gün ne demiştim? "burası istanbul'dur, metro'da gördüğüm kızı unutturacak seviyede güzelliklerle doludur."
koskoca şehirde bir erkeğin sadece bir kadınla karşılaşması sadece müzik kliplerinde gördüğümüz bir saçmalıktır. ne yalan söyliyim istanbul'un hiçbir semtinde onun kadar güzelini göremedim hatta oteldeyken levent'in bütün universitelerini net'ten araştırarak onun nereden geçtiğini teorik olarak çözmeye çalıştım asdfgh her yerde işsizlik yapıyorum.
özetle
istanbul'un merkezi mekanları güzeldir fakat oralara ziyaret etmek için bütün toplu taşımalara binmek insanı hayattan soğutuyor, o kadar yolu gittikten sonra geri dönmek istemiyor insan.