istifa etmek

bir anlık sinirle istifayı verip ardından kafayı duvara vurma eylemi.

iş hayatına girmeden önce çok dramatik bir an olacağını düşünürdüm bu eylemin ama hiç öyle değilmiş *

genelde başka bir yerle anlaştıktan sonra, müdürünle ya da patronunla normal bir şekilde konuşup istifa metnini yazdıktan sonra hayata geçirilen eylem.

bir de ne hikmetse o zamana kadar maaşında iyileştirme yapmayan patron 'ya biz zaten sana 1000 tl zam yapacaktık, hatta 2000!' diye manipüle etmeye çalışır. beni o kadar düşünüyordun da niye bu aşamaya getirttin diyemiyor insan tabii, içinde kalıyor.

sonrası düşünülmeyen bir gerçeklikte kendi geleceğine özgürce karar verebilme hakkıdır.
buralarda genellikle çalışmaz.

her 3 yılda bir düzenli olarak yapardım.
sonra sıkıldım, kendi işimi kurdum.
istifa etmek iyidir. ufkunuzu genişletir.

on dakika önce yani gece 03:19'da gerçekleştirdiğim emsalsiz eylem. sanki bin bakireyle birlikte olmuşum gibi...

onca yılımın heba olup gitmesine kıyamadığım için cesaret edemediğim eylem.

bu ülkede istifa etmek bile mümkün değil 1 aylık maaşımdan feragat edip 2 gün işe gitmedim yani açık açık işi bıraktım.

bugün patron aradı işten çıkışı bildirmeden istifa edemezsin patronun işçiyi 14 gün çalıştırma hakkı falan var dedi. yarın yine 6 da işe gideceğim işte ne biçim bir ülke bu gereksiz insanlarla muhattap olucaz yine biriyle kavga etsek orda yine suçlu biziz.

dünya üzerinde hiç bir gaye sizin mental ve fiziksel sağlığınızdan önemli değildir.
4 ay önce doğduğumdan beri yaşadığım şehirden ayrılıp akdeniz'e geldim, yeni bir işe başladım. 1.5 ay ev bulamadığım için otelde kaldım. ev bulduktan sonra iki kere istanbula gidip eşya taşıdım. bu firmaya başlamadan önce 2 kere antalyaya geldim. sırf bu iş için, buraya yerleşmek için inanılmaz masraf yaptım. iki kredi kartım var, ikisi de tamamen dolu.taşındığımdan beri stresten 4 ayda 7 kilo verdim. geleceğim konusunda ne yapacağım konusunda bir fikrim yok. bu piyasada iş bulmak ne kadar sürer bilmiyorum. gırtlağıma kadar borca battım. hayatımın en stresli dönemini yaşıyorum ama hiç bir şey, her sabah lanet ederek gittiğin, psikolojisi bozuk bir patronla çalıştığın işe sırf hayatta kalabilmek için gitmeye değmez.
sizin yeriniz dolar, siz yeni iş bulursunuz eksikleri doldurursunuz ama bozulmuş bir psikoloji, harabe olmaya doğru giden beden geri gelmez. hiç bir şey sizden önemli değil.
sağlığımdan ve benliğimden önemli değil.
yarın istifa ediyorum. varsın açlık, borç olsun. hayat bir şekilde devam eder.

arkadaşlar bu konuda maymun gibi olun. yeni bir dal bulmadan, eski dalı bırakmayın. evet. bakın yeni yıl geliyor, asgari ücrete göre zam yapılacak, birçok kişi oradan buraya, buradan oraya gidecek, ayakta kalmayın. evet.

seks gibi.
ilkini yapana kadar bir sürü sıkıntı çekip, kafanda yüzlerce kez aynı sahneyi yaşayıp, şöyle derse böyle derim, acaba hazır mıyım buna bla bla bla... ama bir kere yaptıktan sonra, diğerlerini yaparken yine heyecan oluyor ama artık neyi nasıl yapacağını biliyorsun.

yıllar önce, bir özel üniversitenin laboratuvarında yönetici asistanı olarak iş bulmuştum.

duvar delinmiş, bana usta çağır dediler. adam gelmiyor. ben de daha masum, iş yaptırmayı bilmeyen bir yavrucak.

neyse müdür tabi kızdı. böyle devam edersen seninle yolları ayıracağız dedi.

aman dedim yeter zaten bu iş bana uymadı. çalışan herkese ayrı, müdüre ayrı bir kutu çikolata yaptırıp kız istemeye gider gibi istifa etmiştim.

bu da böyle bir anımdır.

onurlu bir davranıştır, bazen yetkinliklerinizin yaptığınız işe uygun olmadığını anlarsınız, istereyerek değil belki ama bir şeyleri eksik yaptığınız, zamanında yapmadığınız ve takip etemdiğiniz için canı yanan insanlar olur, hayat her zaman paradan, mevkiden koltuktan önemlidir,bu bilince ulaşmadan yaşadığımız acıların azalma ihtimali yok.

ihracat uzmanı olarak 29 yıllık iş hayatımda her iş yerimden biri hariç yaptığım eylem.
evet 4 şirket değiştirdim, biri hariç hepsinden kendim istifa ettim.
niye? çünkü doğru gitmeyen bir şeyler vardı, doğru gitmeyen şeylerin düzelmediğini gören insan istifa müessesesini çalıştırır.
40 yıllık siyasi hayat takibimde türkiye cumhuriyetinde 1 veya 2 kez denk geldiğim olay.

not: halk bunu siyasilere baskı vesilesi yapacak ve talep edecek.

16 mayıs tarihinde saat sabah 10 sularında yaptığım eylemdir. güne her zamanki gibi başlamış ve ofise gitmiştim. ofise gittim, bilgisayarımı bile açmadım. depodan bir koli istedim, eşyalarımı topladım ve patronun gelmesini bekledim mesai arkadaşlarımın şaşkın bakışları altında. sabah ofise girerken midem bulandı hem ruhsal ve fiziksel anlamda. kendime "allah aşkına napıyorum burada, kendimi mutsuz etmeye değer mi?" diye sordum ve kendimden "hayır, değmez" cevabını aldım. patron geldi, konuyu uzatmadan ık mık etmesine gitme vs demesine kalmadan istifamı yazdım, çıktım. ofisten çıktığımda dünyanın en hafif insanı olduğuma yemin edebilirim ama bunu kanıtlayamam. gittim güzel bir kahvaltı ısmarladım kendime, sonra sahile indim, o mis havada güzel bir dolandım. yaşadığımı hissettim. istifa ettikten sonra mide ve cilt rahatsızlıklarım bitti, kafamda çıkan yaralar geçti, strese bağlı egzama olmuş dalmaçyalı köpek gibiydim onlar geçti, son zamanlarda harfleri ve sayıları yazarken unutuyordum o şikayetlerim bitti, uykum düzeldi ve en önemlisi sigarayı bıraktım. allahım hayat mükemmeldi. keşke daha önce istifa etseymişim diye düşündüm ama olsundu, hiç istifa da edemeyebilirdim.

velhasıl kelam; istifa edin arkadaşlar ^^

1 nisan 2015 de orhan veli nin dediğini anladım hayatımda ilk kez.

rahatlamaktır. oh. kurtuldum. oh.

uzun süredir aklımda. demoralize olmama sebep olan her şey bir rüzgarla değişir diye umut ediyorum -salakça- ama olmayacağı da aşikar. şimdilerde yöneticilerimle minimum görüşme haindeyim çünkü konuşma az uzasa direkt şikayetlerimi dile getirip istifa edeceğimi de biliyorum. ay sonunu göreyim ondan sonra muhtemelen başvurularımı yapıp ayrılık sürecimi başlatırım.

yapmam gereken eylem. lakin içeride birikmiş tomar tomar kıdem tazminatı dururken g...m yemiyor.

ben bugün böyle bir şey yaptım. rabbim utandırmasın çıktığım yolda. mantıklı mıydı? tartışılır ama olması gereken buydu sanırsam.

zam zamanı dillendirilen fakat aksiyon alınamayan mesele.