iz bırakan insanı unutmak

sadece zaman alıyor.

insanı unutursun da iz ne olacak?

iz bırakan da izin sahibi de ölecek. size iz bırakan biri ölürse o bir kere, siz her gün ölürsünüz. o izi her gördüğünüzde bir kere daha ölürsünüz. onu yıkarlar, bembeyaz gömülür o. siz kıyafetlerinizle, kan kırmızı vücudunuzla gömülürsünüz, her nerede iseniz. aklınıza gelir, bi daha ölürsünüz. muhteşem bir kahkaha atarsınız aklınıza gelir o iz, ölürsünüz. kanatmaz, dile vurmaz. gözünüz dalar, yaşarsınız o ize sahip olduğunuz anı. hep orada yaşarsınız, hep aynı izde ölürsünüz. iz bırakan da unutulur, izin sahibi de. siz öldüğünüzle kalırsınız.

unutmak kendi hatıralarıma hakarettir. hep hatırımda kalır. hissettirdiği duygular değişir sadece…herkesleşir…

bir iz ve sonsuz giz... bende güzel bir iz bırakmış hiç kimseyi unutmam, unutmak da istemem doğrusu.

eskiden iz bırakmaktan köşe bucak kaçardım, korkardım ve hiç bitmeyecek bir geceye kendimi teslim ettiğimi zannederdim. şimdi ise bu hisleri hiç tatmamış gibi, bıraktığım ve bana emanet edilen izlerin ışığını hiçbir şeye değişmeyeceğimden eminim. endişelendiğim kadar karanlık değil, gözümü alacak kadar aydınlıkmış meğer, son birkaç yılda bunu anladım. o sebeple yeri asla dolmayacak, muhteşem bir döngü olduğunu düşündüm daima. birinde hakikaten güzel bir iz bırakmak kadar sahici ve yaşadığını hissettirecek pek nadir anlar bulunduğuna inandım. yalnızca bunun kıymetini anlayabiliyorsam dahi mutluluğa erişirdim.

geceye, gündüze ve iz bırakan her şeye/herkese minnet doluyum. yıldızları ne kadar seviyorsam bende kalan izleri de o denli seviyorum. hissetmek paha biçilemez bir şey, şu hayatta doyamayacağım şeyler hissetmek ve öğrenmekten ibaret.

(bkz: iz bırakanlar unutulmaz)

dedim etme eyleme, dedi yok edecem eyleyecem.

ha öyle mi? bir tatlı unutmuşum, adını bile unutmuşum şimdi!

bizde kötü bir iz bırakmışsa biz de kendimizi savunmuşsak unuturuz aksine unutmayız ya da bize çok iyilik yapmışsa unutmak ayıp olur.

zordur. seven unutamaz.

o iz her daim kendini hatırlatacağı için kalmıyor muydu zaten. kendi içinde çelişkili bir başlık bu.

yaralarını görüp yaralarınla ilgilendikçe, iyileştikçe dönüştükçe, aynı yaralardan kanamamak üzere devam etmeyi seçince… adı bile kalmıyor gibi.. iz de kalmıyor zaten…

çok da arabeske bağlayıp dramatize etmeye gerek yok sanki. ne bileyim. hayat işte…

ergenlikte belki zordu ama şimdi! bir bidona su doldukça nasıl ki ağırlaşıyor ve fazlası taşıyorsa; öyle oluyor işte insan.
onca yaşanmışlığın bitiş gecesinin sabahı yepyeni biri olarak uyana biliyor insan.