iz bırakan insanı unutmak

insanı unutursun da iz ne olacak?

iz bırakan da izin sahibi de ölecek. size iz bırakan biri ölürse o bir kere, siz her gün ölürsünüz. o izi her gördüğünüzde bir kere daha ölürsünüz. onu yıkarlar, bembeyaz gömülür o. siz kıyafetlerinizle, kan kırmızı vücudunuzla gömülürsünüz, her nerede iseniz. aklınıza gelir, bi daha ölürsünüz. muhteşem bir kahkaha atarsınız aklınıza gelir o iz, ölürsünüz. kanatmaz, dile vurmaz. gözünüz dalar, yaşarsınız o ize sahip olduğunuz anı. hep orada yaşarsınız, hep aynı izde ölürsünüz. iz bırakan da unutulur, izin sahibi de. siz öldüğünüzle kalırsınız.

unutmak kendi hatıralarıma hakarettir. hep hatırımda kalır. hissettirdiği duygular değişir sadece…herkesleşir…

(bkz: iz bırakanlar unutulmaz)

dedim etme eyleme, dedi yok edecem eyleyecem.

ha öyle mi? bir tatlı unutmuşum, adını bile unutmuşum şimdi!

bizde kötü bir iz bırakmışsa biz de kendimizi savunmuşsak unuturuz aksine unutmayız ya da bize çok iyilik yapmışsa unutmak ayıp olur.

zordur. seven unutamaz.

o iz her daim kendini hatırlatacağı için kalmıyor muydu zaten. kendi içinde çelişkili bir başlık bu.

yaralarını görüp yaralarınla ilgilendikçe, iyileştikçe dönüştükçe, aynı yaralardan kanamamak üzere devam etmeyi seçince… adı bile kalmıyor gibi.. iz de kalmıyor zaten…

çok da arabeske bağlayıp dramatize etmeye gerek yok sanki. ne bileyim. hayat işte…

ergenlikte belki zordu ama şimdi! bir bidona su doldukça nasıl ki ağırlaşıyor ve fazlası taşıyorsa; öyle oluyor işte insan.
onca yaşanmışlığın bitiş gecesinin sabahı yepyeni biri olarak uyana biliyor insan.