kafanın içinin sürekli konuşması

sizofreni olabilir. evet.

zihnin esiri olmaktır.

o sürekli bir şeyler fısıldar, garanticidir ve hep kanıt aratır.

onu kontrol altına alabilirsen mükemmel bir silaha dönüşür ama bu kolay değildir. bunun için sürekli gözlem halinde olmanız gerekir, onu sizden ayrı bir şeymiş gibi düşünürseniz dizginler elinize geçer.

yani çok yaşadım, veriyo vesveseyi alttan alttan. dur bi dakika bu düşünce gerçekten bana mı ait diye sorabilirseniz o an sesi kesilir.

aslında bununla ilgili sabaha kadar yazabilirim ama ben de yeni yeni tanışıyorum. zamanı gelirse editlerim.

konu konuyu açıyor, tartışma yaşanıyor, balatalar yanıyor. yandım annem..

bir hayalet gibi. ve kuytu köşede gizlenen ne varsa çıkarır sunar ya önüne. kendi kendine kavga ederken bulursun kendini. sonra yapıyorum ben ya der ve bir şeylere odaklanırsın.
o orada sinsice bekler. dikkatin dağıldı mı çıkıverir yine lanet olası şey.
o bizim yegane karanlığımızdır.
kabul etmek lazım bir noktada. kontrolden çıkarsa gerçekten bir terapiye falan gidilmeli.
bazen çok konuşuyor, insanın modunu düşürüyor.
ona çok kapılmamayı öğrenmek lazım.*

normali bu sanıyordum meğer dehbmişim.
tanım: kişiyi çok zorlayan durum.

kendi sesimi duymamı ve kendi fikirlerimi algılamamı engelleyen lanet şey.
kafamın içinden birileri bana sövüyor , ben de onlarla tartışamadığım için kabul ediyorum mesela.
tamam diyorum, ne diyorsan o olsun.
sonra kafamın içindeki ses daha da sövüyor bana, günümün içine ediyor, yaptığım her hareketi küçümsüyor şerefsiz.

kafamı kopartırsam belki de o konuşmaları susturabilirim, denerim bir gün.
kafamın içindeki şerefsiz 'şimdi denesene aliminyum' diyor mesela şu an.

lütfen kafamın için çık git.
ben gidemiyorum, sen git bari.

bu şey yüzünden ne baktığıma ne çevreme dikkat veremiyorum. hep kendim konuşuyorum başka kimseye yer yok.