kapı çalınca açmamak

küçükken sıkça yaptığım eylemdir. annem bir yerlere gezmeye gidince sıkı sıkı tembihlerdi. ne zaman kapı çalsa salonun ortasında halının üzerine yatar güya saklanırdım. bazen de alacaklılar gelir ve delirmiş gibi kapıyı çalarlardı. hep ben tekken mi yaşanırdı bu durum anlam veremiyorum.

camlı bir kapı ise ve dışarıdaki seni gördüyse mecbursun açmaya. ufak tefek cinayetler dizisinde vardı böyle bir sahne. kadınların hepsinin villası vardı ben en çok şu kocası aldatan kadının villasının mavi kapısına bayılıyordum.
https://www.istanbulvillakapisi.com/

tanımadığınız kişilere kapıyı açmamanız son derece normal bir davranıştır.

tek yaşama paranoyalarından biri. bu zamana kadar kimseyi beklemiyorsam açtığım kapı sayısı 2 falan. birinde çok küçüktüm, iftardan sonra kapı kapı dolaşan ramazan davulcusuna kapıyı açmıştım. abim de sağolsun yukarı çıkmıştı da bizimkilerden yediğim azarı perçinlemişti. diğerinde yine küçüktüm, bir baktım ellerinde çiçek çikolata falan olan, takımları abiyeleri çekmiş bir aile. güvenilir göründüler herhalde kim olduklarını sorgulamadan açtım. ulan inanır mısınız onlar da tak diye yukarı çıktı. dediler biz kız istemeye geldik. bizim size verecek kızımız yok serseriler, demek suretiyle önce onları kovdular sonra yine benim birtakım azarlanma mevzularım oldu.

anlayacağınız ben daha çok küçükken bu konuda yapılacak tüm salaklıkları yaptım. eleğimi eledim, unumu duvara.. yok böyle değildi. neyse işte. evde yokuz birader.

apartmanımdaki kişilerin artık iyice alışkanlık haline getirdikleri şey.
tanımadığın kişiye açmazsın anlarım, bazen canın istemez komşuna açmazsın anlarım ama apartman görevlisine neden açmazsın anlamam. adam senin pislettiğin apartmanını temizlemek için geliyor ve temizlik için su istiyor, senin pis kokuşmuş çöpünü toplamak için geliyor. hem kapısının önüne kokuşmuş çöpünü koyar hem de kapıyı açmaz. oturduğu yerden koca kıçını kaldırmaya üşenen beyinsiz komşulara sahibim maalesef. bende isterdim insan gibi komşulara sahip olmak ama her istediğimiz olmuyor maalesef.

kimin geldiğini dikizleme deliği vardır ya kapılarda..
eğer beklediğim biri yoksa ve buna rağmen kapım çalınırsa çok tedirgin olurum.
parmak ucumda yürür nefes bile almadan o bahsettiğim gözleme deliğinden bakarım. bunu beni tanıyan yakınlarım çok iyi bilir.
bir keresinde eski sevgilimle ilginç bir hikayem olmuştu bu yüzden..

eski sevgilimin saçları beline kadar uzundu. ben uzun saç sevmediğim için kestir şunları derdim hep. neyse bir gün bana sürpriz yapmak istemiş. saçlarını kısacık kestirmiş, doğal rengine boyatmış.. tarzını filan komple değiştirmiş...

ben yine parmak uçlarımda yürüyüp kimin geldiğine bakacaktım..
bir bakarım ki kapıda tanımadığım genç bir hanım. öyle de hoş ki anlatılacak gibi değil...
benim delikten ona baktığımı farkettikten sonra göğüşlerini tutup seksi öpücükler atmaya başladı.
dolgun dudaklı, kısacık saçlı, kırmızı rujlu bu seksi kız kimdikine?

yutkundum ve korkudan elim ayağım boşaldı.
titrek bir sesle
can alıcı sorumu sorabildim.
kimsin?
kız geri kalır mı yapıştırdı cevabı.
kapıyı açarsan görürsün kim olduğumu.
bir kadını kapıda bekletmek... falan filan.
hadi lütfen amaaa.

kalbim yerinden çıkacak gibi oldu.
nereden bilebilirdim ki sevgilimin bana bir oyun oynadığını ve sadakatimi sınadığını.

kapının çengelini çıkarmadan kapıyı araladım...
ve ekledim.

hanımefendi, sanırım yanlış kata geldiniz. ben sizi tanımıyorum zira.

sevgilim durur mu?
ben sizi çok iyi tanıyorum. hadi aç artık kapıyı...ödlek.

evet.. o gün hayatımın en güzel günlerinden biriydi belki de. sevgilim başka bir kız gibiydi.
sevgilim hem benim sevdiğimdi hem de yepyeni biriydi...
sabaha kadar hayranlıkla onu izlemiştim. tıraşını incelemiştim. ensesini öpmüştüm.
sen ne güzel oldun ya.... diyerek o gün hep onunla ilgilenmiştim.
sanki ilk defa sevişiyormuşuzdu.

hey gidi. nerden çıktı lan bu başlık karşıma şimdi benim...
hayatımın aşkı hanım beni bırakıp avustralyalara gitti.
2 sene içinde orada düzenini oturttu. işini yoluna soktu.
sonra bir gün bana bir telefon geldi...

evlenelim. gel burada benimle yaşa. saçlarımı yine senin sevdiğin gibi kestiririm.
sadece çalış. ne iş olursa olsun. maddi bir beklentim de yok senden. sadece çalış ve beni sev. çocuklarımız olsun...

oralarda yapamam. yaşayamam dedim.
o da dönemem dedi. olmadı yani...
şimdi o kız bir avustralyalıyla evli.
şimdiki aklım olsa hiç düşünmezdim.
çok pişmanım.. çok.

ben genelde delikten bakarım. eğer fiber internet satıcısı gelmişse açar , teşekkür ediyorum der kapatırım.

internet satışına gelen tayfa belli oluyor o yüzden çok takılmıyorum ama bazen gece 11 den sonra kapı çalıyor.

sonra sırf gerilim yaratmak için * kendi kendime “ birini bekliyor muyduk ?” diye soruyorum.

kapı deliğinden baktığımda gece vakti
at hırsızı kılıklı tanımadığım biriyse kapıyı çalan, ortadaki mandalı çevirip kapıyı aralayarak buyurun diyorum.

genelde yemek siparişini yanlış adrese getiren kurye oluyor.

hiçbir şekilde açmıyorum kapıyı. önce gelecek olan kişinin haber vermesi gerek yoksa ölü taklidi yaparım. uğraşmak istemiyorum sanırım kimseyle.

kargo ya da sipariş beklemiyorsam sürekli ve büyük keyifle yaptığım eylem.tavsiye edilir.

olduğumuz şu mübarek günlerde zırt ve pırt olarak gelen davulculara yapılan eylemdir.

evde yokmuş gibi davranmaktır.

bu aralar davulcu geldi diye açmıyorum yıl olmuş 2023 çalar saat var telefon var ama halen davulcu da var. uyku sorunu olan var hastası bebeği olan var oruç tutmayan var..

sert vuruyorsa kapıyı alacaklı diye açmassın

5 tane icranız varsa ptt den onun için geliyorlardır.
superonline satıcı geliyordur.
yönetici 3597 liraya kadar şişmiş aidat su borcu için çalıyordur.

bu sebepler kapı açmamak için mantıklıdır.

kapın her çalındıkça o mudur diyeceksin.
o değilse niye açayım.
o olsa belki açardım.
kesin değil.

ani olan her şeye vereceğim tepki.
telefon çalınca da açmıyorum, beklemediğim bir telefon beni strese sokuyor panik oluyorum. kapıda öyle... lütfen çalmayiniz, çalmadan giriniz!

kendinizi psikolojik sorunları olan bir deli gibi hissetmenize yol açan eylem. ısrarla kapı çalıyor sen ise umursamadan orada sakin sakin müziğini dinleyip kahveni yudumluyorsun falan. "hım ben ruh hastasıyım" farkındalığı...

rutinim. paranoyagim. evet.

buyrun benim.

yapıyorum bazen. hayır gerçek manada alakasız birileri çalıyor kapımı ya.
yani çalabilme kuvvetine ve olanağına sahipsin diye çalman gerektiğini mi düşünüyorsun niye böyle oluyor.
beni tedirgin ediyorsunuz. hangi gün açtım ki ayrıca o kapıyı sana, size?? pes edin.
böyle yapmayın.

aşure dağıtımları hariç kapıyı açmayı pek sevmem.