kendi kendine konuşurken lafın lafı açması

ay ne tatlıdır o. düşün konuşmanı kesen yok. ne oluyor tabi konu konuyu açıyor. en güzel yanı da senin yüzde yüz haklı olman.

bir örnek:
-ruhlar aleminde allah'ın "ben sizin rabbiniz değil miyim?" sorusuna verdiğim cevabı hatırlamıyorum."

-dur bir dakika! ama aslında soruyu da hatırlamıyorum ki.

böylesi soğuk kış gecelerinde biraz olsun terapi niyetine uygulanacak yöntem. ben zaten başkası ile konuşurken geriliyorum. kendi kendine iş daha rahat.

özellikle dışarıda yürüyüş yaparken ve yanında kimse yokken maskeden de ağız hareketlerini görmüyorken daha da iyi oluyor.

denize dalmakla eşdeğer. sualtı sanatını keşfetmek gibi. eğer düşünceler lağımın ya da atıkların aktığı bir denizse hiç iç açıcı olmayabilir.

uyku kaçırır. dün gece en son kendime bağırıyordum sus lan artık suus diye. susmuyor.

hakikaten var böyle bir şey.

iç ses hiç susmuyor, malzemesi bol.

allah'tan o da benim gibi uykuyu seviyor da bir yerden sonra o da benim gibi sızıyor.

benim konuşmak değil de bazen aklıma küçük bir ayrıntı geliyor sonra o ayrıntı yapboz parçası gibi beynimde birleşiyor, sonra slayt gösterisi başlıyor ve bütün herşey yerli yerine oturuyor.*

gün içinde müsait olup yapmak için can attığım tek aktivitem, haliyle laf lafı açıyor ve hiç susamıyoruz iç sesimle.
doğruyu söylemek gerekirse etrafımda ki çoğu kişilerden daha akıcı bir sohbet oluyor. :)

akla takılan, yarım kalan diyalogları tamamlamak, hesaplaşmak adına (yerine konuştuğumuz) başkalarının da katılarak kalabalık bir hal aldığı durumdur.

peki siz hiç kendinizle ingilizce kavga başlatıp kelime yetmezliğinden tıkandınız mı?

bazen öyle bir hal alır ki kendinizi konferans salonunda zannedersiniz..

çok güzel bir şey gibi görünüyor, canım çekti.

anlık napiyorum ben dedikten çok çok daha kısa bir süre sonra kaldığın yerden muhabbete devam etme evresi de vardır

laf lafı açar ve kendinle kavgaya kadar gider iş. iç sesine "hıı sen çok biliyon" der ve kavgayı bitirirsin.

kişinin kendisiyle havadan sudan konuşurken muhabbetin sarmasıdır.
bana çok olur bu. çok fena konuşurum kendimle. işte bilirsiniz maske varken iyiydi de maske gidince fıtı fıtı o ağız kıpırdıyor, tabi umursamıyorsun belli bir yerden sonra insanlar bakar mı düşünür mü?
yani baksalar da çok ilgi çekici bir tip olmadığım için bir yerden sonra manyak deyip geçiyorlardır. o sırada ben anamın karnından çıktığım andan * bugüne dek hayatımı sorguluyor oluyorum.
allahım o ne sorgulamaktır. kendime neler neler diyorum ağzını açıp da tek kelime söyleyemiyor.
saçmaladın şu an ben mi tek kelime edemiyorum. yahu utandım da bana soktuğu lafları diyemedim desene. hiçbir şey diyemiyormuşum. haha. saçmalığa bak.
konuşurken öylesin, yazarken edepsizleşiyorsun sen.
yahu sen kendine benim edeceğim her türlü hakareti ediyorsun zaten konuşurken, benim bir şey dememe gerek kalmıyor ki. bir dön kendine bak. amacın ne ya. bir hayat amacın var mı? yok. bir çaban var mı ? yok. ama laf kendinle hesaplaşmaya gelince her türlü saldırıyorsun kendine. böyle mutlu değilsin. öyle de olmaya çabalamıyorsun.
şurada iki satır bir şey yazacaktım. içine ettin. sağol.
sen kaşındın. sus. sen sus manyak. sensin.

uyuyamama sebebidir.

laf lafı, gönül gönülü, kalp kalbi, ruh bedeni; iyilik, güzellik, doğruluk ve bunlara olan inanç da yüzünde gülleri açırır insanın. biliyorum oralarda bir yerlerde; hepimizin beklediği o en güzel şeyler...

beni benden daha iyi anlayan biri yoksa benim suçum ne?
suçsuzum.
sürekli kendime kah kah gülerim ve emin olun daha sıyırmadım.
niahahahah.

kafayi sıyırma başlangıcı.