kendini affedebilir misin

mecbur napalım? bir insan her sene bir önceki senedeki kendinden nefret eder mi? ediliyormuş. düşünmüyorum, suçlamıyorum kendimi. sen de az salak değildin diye düşündüğüm an ee öyleydim napiyim diyip susturuyorum iç sesimi yoksa bu kadar narsist insan varken azıcık kendinizden nefret etmeye başlarsanız mazallah birilerinin ego tatmin aracı haline gelirsiniz. yeter be yeter ben de insan değil miyim? azıcık mutlu olmak benim de hakkım değil mi?

sarhoşum aaaahh düşünmekten.
öldüm ben aaahhh hep sevmekten.
her akşam votka, rakı ve şarap içtikçe delirir, insan olur harap.
kurtar beni bundan ne olursun yarab.
bitsin artık bu korkunç serap, serap.

şunu biliyorum kimse için düşündüğümüz kadar önemli değiliz. sürekli sorun bulan, eleştiren, kendini ezen, küsür arayan bizzat biziz. yoksa insanlar kimi ne kadar düşünüyor ki? o sebeple olan oldu bitti. kendinizi hırpalamayın o anki sen onu uygun görmüş, ona güvenmek istemiş, o hataları yapmayı uygun görmüş, bırak o halinin peşini artık. 20 yaşındaysan 19, 18 indeki halinin yakasını bırak. konuyla alakalı biri baya iyi bir şey yazmıştı ama unuttum.

affettim ama bir tık kırgın değilim desem yalan olur.

o gün o telefon konuşmasında sesimi yükselttiğim için asla

bana sorulsaydı "kendime kırgın değilim ki affedeyim" diye cevaplayacağım soru cümlesi.

hayır bunu soracak insan da daha anasının karnından doğmamıştır. sen kim köpeksin de bana bunu soruyorsun? kaç yaşındasın sen? ne salak salak sorular bunlar ya?! ulan daly-- ehm. hehe. şaka dozunda güzel tabi *.

narsist olduğunu çekinmeden söyleyen ve bununla gurur duyan biri olduğum için yaptıklarımdan pişmanlık duymadım. affedilecek bir şeyim yok. aklım yapamadıklarımda *.

affederim tabii ki. ben hatalarımla da varım. çünkü onları tecrübeleştirdim ,ruhumla harmanladım ve bir kişilik inşa ettim. kendimi seviyorum ,sevmeliyim yoksa başka kime tutunacağım, kime güveneceğim bu hayatta.

kendimizi affedemiyoruz
ne yazık ki
ya yaptıklarımızdan
ya yapamadiklarimizdan
yani kısacasi yaşadığımız hayat bile affedilecek gibi değil ki
hayallerimizin kurbaniyiz

kendimi affedemiyeceğim bir şey yapmamaya çalışıyorum. sanırım bu güne kadar da hiç yapmadım. insanın bence en büyük cezası kendi vicdanı. kendimi affedemiyeciğim bir şey yaparsam vicdanım muhtemelen yer bitirir beni.

affettim bile... benim canım sağolsun, olur öyle şeyler, ben tatlı canımı sıkmayım. dur bana bir kahve yapayım.

er ya da geç evet. yoksa bu dünya denen pişmanlık havuzunda bir dakika bile geçmez.

en büyük zulmü bile bile kendime yaparken affedemem ki...ben kendimin düşmanıyım

afffedillecek birşey yapmadım. ama bu hayat bana bir gençlik borçlu.

sen affetsen ben affetmem sen affetsen ben affetmem.

canım kendimi tabii ki affederim ama eleştiri de en acımasız kendime olurum.

aklima sezen aksu sarkisini getirdi bu baslik,
kendini seçemiyorsun,
bırakıp kaçamıyorsun,
yazmadıgın bir hikaye de uzun ya da kısa vade de az biraz kesfediyorsun.

tanrım kötü kullarını sen affetsen ben affetmem. buradaki kötü kul ben oluyorum..

tanrı olsaydım belki affedebilirdim.*