kendini garsondan değerli zanneden müşteri

lüks otellerin restoranlarında komilik yaptım.
bakın hanımlar beyler.
kötü davranırsanız karşılığını alırsınız ve ruhunuz bile duymaz!
mesela şahit olduğum bir olayı yazayım.
2010 yılında bodrum’da 5 yıldızlı lüks bir otelin restoranında komilik yapıyordum.
çatalda leke var denilerek bir komi azarlandı ve yeni çatal getirmesi istendi!
çocuk azarlanmadan da çatal istenebilirdi ama işte yerli turist!
vermişya parayı buranın kralı artık o.
çocuk yeni çatal/bıçak getirmeye gitti ben de peşinden gittim.
çekmeceden bir tane çatal bir tane kaşık çıkardı tükürüğüyle sildi.
sonra peçeteye sarıp gül formunu verdi!
müşteriye götürdü.
verdikten sonra geldi.
müşteri ona demişki hah işte böyle olacaksınız.

garsonun be kominin gücü size yetmeyebilir ama sizin kötü davranışınıın altında da kalmaz.

yediklerini veya içtiklerini riske atan müşteridir.

aynı müşteri kendini satış danışmanından da değerli hisseder. aşağılık kompleksi mi denir bilmiyorum. bazı insanların garsonlara, temizlik görevlilerine, satış danışmanlarına, valelere kısacası hizmet aldığı ve gücünün yetebileceğini sandığı insanlara karşı bazı davranışları maalesef hala beni şaşkınlığa uğratabiliyor. yıllar önce bir erkek müşterinin karşısında hüngür hüngür ağlayan bir kız vardı maalesef ve bu kızın üstüne hala gidiyordu müşteri... kendilerine cevap verirse zor duruma düşebilecek kim varsa üstüne gidiyor bu insanlar.

muhattap olmaya değmeyecek insan tipidir. karşısındakinin de bi insan olduğunu,sadece işini yaptığını ve müşteri olan kişinin yorumlarının garsonun işini koruması için ne kadar önemli olduğunu bilmeyen ya da* bildiği halde umursamayan insandır.

öğrencilik yıllarımda çalıştığım cafe'ye sık sık gelen fikri sağlar, mümtaz soysal, yaşar okuyan ve deniz baykal'ın da aralarında olduğu siyasilerdi. adamlar bırak garsonu işletmeden de önemli görüyordu kendini. yan taraftaki marketten tulum peyniri, sokaktaki simitçiden simit almamızı istediklerini hatırlıyorum. tabii salak patrondu bunları böyle alıştıran da olan bize oluyordu neticede. bitmek bilmeyen istekler, istekler...sonuç sıfır bahşiş.

yıllar sonra meclis lokantasındaki garsonlara nasıl davrandıklarını görme şansım oldu. anladım ki ben yine de ucuz kurtulmuşum. masa örtüsünü iki defa değiştirtenini gördüm: kırışmış işte değiştirin şunu diye hönkürerek. üç kuruşa yiyeceği yemek için, evet.

ukala garsonlar mesleğin adını yere düşürmeye devam ettikçe maalesef çözülemeyecek bir sorundur.

egoist bir zavallıdır. insanları meslekleri ile aşağılamak kendini tatmin etmekten başka birşey değildir.

e değerliyim tabii ki. para veriyorum ve hizmet brkliyorum.

değerin para ile ifade edildiğini öğrendiğim başlık.

net bir şekilde sonradan görme

ağzının üstüne bir tane vuracaksın, bak bakim bir daha 300 liralık dandik masasını ve beş para etmez ciğerini üstün görüyor mu?

orada burada birilerinin altında çalışandır esasen, mekanlarda kraliyet soyundan gibi davranır. bir böbürlenmeler, bir terslemeler, bitmeyen saçma sapan istekler.

iki rekat insan olmayı öğrenemez bunlar. her yerde herkese, her çalışana insanca davranmamız gerekir. kimse bizim buyruğumuzda değil, o sana o an hizmet ediyor belki ama, sen bunu kötüye kullanamazsın, böyle bir hakkın yok.

insan olacağız önce.

aşağılık kompleksi olan insanlardır, komiktirler. bunlar mağazaya gider kıyafetleri karıştırır, markete gider sırayı karıştırır, cafeye gider garsonu kendi ahbabıyla karıştırır. kısacası her yeri karıştırmak için vardır bu insanlar, blenderlar tedavülden kalksın bunlar gelsin. en komiği de kendi iş yerlerine döndüklerinde kimseye gıkları çıkmaz, en güzel yağcılığı, oyunculuğu bunlar oynar. daniel day-lewis who? oscar goes to...

birinden daha çok kazanınca ondan daha önemli ve değerli olunmuyor.

haklıdır. bu hayatta paran varsa güçlüsündür, güçlü olunca da otomatikman herkesten daha değerli oluyorsun. hiç öyle boş boş duyar kasmayın, yaşadığınız hayatın gerçeklerinin farkına varın.

kölelik döneminin üzerinden uzun yıllar geçtiğinin farkında olmayan insan görünümlü varlıktır.

"müşteri her zaman haklıdır" fikriyle hareket edildiği müddetçe, hizmet sektörünün tamamındaki kaçınılmaz sorundur. elbette müşteri memnuniyeti için alttan alınması ve mümkün mertebe taviz verilmesi gereken noktalar vardır. ancak en azından "müşteri belirli sınırlar içinde olabildiğince haklıdır" dan öteye geçilmemeli.

birçok patronun kazancını maksimum düzeyde tutması için göz ardı ettiği hususlar, işçilerin emeğini karşılıksız bırakıyor ve müşteriyi şımartıyor. hal böyle olunca da insanlıktan nasibini almamış müşterilerin böyle tavırları kaçınılmaz oluyor. asoiaf serisinde bununla ilgili çok hoşuma giden bir cümle geçiyor:
"topal, cüce ve çirkin bir çocuk bile, bir ejderhanın sırtına oturduğunda dünyaya tepeden bakabilir."

ınsanlara vicdan ve merhamet nutku çekmek, bu sorunu çözmek için fazla polyannacı kaçar. patronlar da paradan vazgeçmek istemeyince "kaldı geriye cevapsız sorular..."

uzun süre garsonluk yapmış biri olarak şunu söyleyebilirim ki çare yoktur "efendim"

amsterdam'da babasının restoranında garsonluk yapan karsu'nun türk müşteriyle yaşadığı olay

ben. cunku musteriyim. muesseseye parayi ben kazandiriyorum. garsonla isletme yurumez, musteri elzem. evet.

insanların değer değerlendirmelerini, garson, müşteri, mekan veya mekan sahipliği kriterlerine endeksli yapmak yanlıştır. çünkü kişi, ola ki gerçektende müşterisi olduğu yer garsonundan değerli de olabilir.

akp türkiye'sinde?? o nasıl müşteriymiş! itibar suikastı yapılıyor toplumumuza. örnekte olduğu gibi müşteriler böyle yaratıldı. chp muhalefeti malum ırkı zengin etti -tek başarısı zaten malum ırkı ve teröristleri zengin etmek- ve başımıza nezaketsiz bir müşteri ordusu musallat etti.