kendini özlemek

çok uzatmadan, tek cümlede anlatayım derdimi;

kaybettiklerim arasında, en çok kendimi özlüyorum....

hayatımın, özelliklede çocukluğumun özlediğim saniyesi bile yok.
buna rezil bir çocukluk geçirdim olarak algılamakta mümkün,
her bir yeni günün bir öncekinden daha mükemmel olduğu olarak algılamakta.

kimseyi kırmak, gücendirmek istemem ama bu tür ifadeler salt modern insanın tırt tripleri. diğerleri için bkz. travma, nostalji şu bu... sen çok değerlisin, en son ne zaman kendine halini hatrını sordun, en son ne zaman kendinle kaldın... geçiniz rica ediyorum, geçiniz.