kimse tarafından fark edilmemek

hayatın hiçbir döneminde var olduğunu, yaşadığını anlamamaktır.
sevincini, hüznünü, acını bütün her şeyini tek başına yaşamaktır.
yıkılan bir enkazın altından kurtulmaya çalışırken sesinin duyulmaması, eline uzanan bir elin olmamasıdır.
ve en sonunda ölüm gelip seni bulduğunda kimsesizler mezarlığındaki yerine yatırılmaktır.

çok normal eğer bunu takıyorsan daha belirgin bir şekilde gözüne batacağı için hiç tavsiye edilmez.

vakti zamanında bir şeyler karaladığım bir durum. buradan

aslında muhteşem bir özgürlüktür zaten elli yıl sonra çoğumuz yaşamıyor olacağız yani atatürk değilseniz kimse sizi yüzyıllarca hatırlamayacak.yalnız kalıp sadece kendi hayatınızı güzelleştirmenin kurtuluş olduğunu hatırlatır.

silik bir insan olmaktır.

fark edilmek için ölmek gerekir bazen.

kendi başlığına can veren yazar.

farkedildiniz ve radarıma girdiniz. artık havada, karada yakandayım.

fark edilmeyi beklememek gerekir. bencil bir dünyadayız. sesinizi çıkartmazsanız kimse size neden susuyorsun demez.

ne desem bilemedim. illa ki biri de seni fark eder, üzülme.

mümkün değil. çin seddi gibiyim. aydan baksan hani.

(bkz: seviyorsan git konuş bence)

bazen bir insanın fark etmemesi kimse tarafından fark edilmemek ile eş değerdir.

insan kimi zaman yalnızlık duygusu ile boşluğa düşer ve birileri tarafından fark edildiğinde kendini değerli hissedip tutunacağı bir dal olur.

zordur ama insanın kendi kendini fark etmesi çok önemlidir. bu başarılı* insanların özelliği değildir. yalnızlıktan korkmayan ve kendine dönebilen insanların özelliğidir.

bir ortamda fark edilmemek insanları gözlemlemek için bulunmaz nimettir, krizi fırsata çevirin

o kadar acı ki.. bağırıyorsun, ben buradayım beni görün diye kimse dönüp de bakmaya tenezzül etmiyor. anlatmaya çalışıyorsun, dinlemiyorlar. fark edilmiyorsun üstüne suçlanıyorsun. niye bu kadar çok ağlıyorsun hypnos? sence fark edilmediğim için bunun bir dışa vurumu olabilir mi, yoksa sadece ilgi çekmek mi bütün derdim. arkadaşlarım ve öğretmenin de dahil olmak üzere sınıfta dışlanıyorum, eve geliyorum babaanem beni dövüyor. akşam oluyor sen geliyorsun eve ve hiç birini bilmiyorsun çünkü vücudumdaki morarıklardan, kızarıklıklardan haberin bile yok ben yine ağlaya ağlaya o kırmızı koltukta uyuya kalmışım. neden ağlıyorsun hypnos? evet fark edemediğin için değil tamami ile ilgi çekmek için. büyüyorum arkadaşlarım oluyor ben neden hemen kandırılıp ya kazık yiyorum yada kullanılıyorum biliyor musunuz? hemen anlatayım, bana ilgi gösterip önemli olduğumu söylüyorlar ben kendimi onlara kaptırıyorum ve en sonunda kaçınılmaz son olarak kazık yiyorum yada daha iyisi beni oyuncakları yapıp her işlerini yaptırmaya çalışıyorlar. yine o kırmızı koltuğa gidip ağlaya ağlaya uyumak istiyorum ama dur sen büyüdün artık ağlayamazsın değil mi? niye asabisin hypnos neden susmuyorsun eskisi gibi? sana laf söyleyip üstüne laf sokunca sen neden bana karşı laf söylüyorsun? fark edilememekten değil sadece ilgi çekmek bütün derdim.

dünyadaki en güzel şeydir. istediğinizi yaparsınız ve kimse farkına varmaz.
bu ilkokulda orta sıranın ortasına oturmak gibi bir şey. oraya oturup dilerseniz roman dilerseniz çizgiroman falan okusanız bile öğretmenler farkına varmazdı.
kafası rahat insan varoluş şeklidir.
idealdir.

varsınız ama yoksunuz aslında.
bence bu güzel bir şey. kimse tarafından rahatsız edilmezsiniz çünkü. izle geç.

kaliteli yaşam için en gerekli item, özellik.

artık yok olmak istiyorum.

spot ışıklarının altında olmaktan iyidir sanırım. sadece parlayacağınız yeri bilin.