kişinin eski fotoğrafına bakıp kendini özlemesi

öyle bir özlem ki "ben kızken belim şu kadardı" diyen teyzelere döndüğünü fark edip geceleri yemek yerken spor videoları izleyerek zayıflayacağına inandığın bir sürece girmene sebep olur.
neyse spora da başlayacağız. hayııır üzülmee. çözeceeez çözeceeez *

kahrolduğum o durumdur...

üni zamanlarım, bilekliklerim, şalvar eteklerim, püsküllü kimono ceketlerim, belime kadar uzun pembe - kırmızı saçlarım, yüzüklerim, saç iplerim, heybelerim...

ah o kalıncana çektiğim sürmelerim, eyelinerlarım...

ulan hayat ulaaağğnnn

geçen 8 yıl önceki fotoğrafımı gördüm.
yüzüm canlı, saçlar kartal tibet misali...
o zamanlar dertlendiğim ne varsa derdimi s..
anın kıymetini bilmek lazım.

bı 5 yıl sonra ölmezsem de bugünleri özleyeceğim kesin. çünkü dile getirmek bile istemediğim bazı ölümler yaşanacak kim bilir.
hayat.. akıp gidiyor.

benim önceki dönemlerim hem psikolojik hem fiziksel acılarla dolu olduğundan ve günden güne daha iyi olduğum için eskiye dair bir şey özlemiyorum. hatta hatırlamıyorum bile .

eski kendimi değil de o yılları,yaşananları özlüyor insan. anılar geliyor insanın aklına birer birer. güzel yıllardı,güzel çocukluk yaşadık.

eski resimlere bakıp 15 kilo zayıf halimi özlemiyorum. biraz yeni fotoğraflara bakıp 5 kilo zayıf halimi özlüyorum

yaşlanmak da değil de, eski pırıltımı kaybetmişim gibi geliyor bakmak beni üzüyor.
aynıysam bile bakan gözlerim aynı değil. daha çirkin görüyor, daha itici görüyor her şeyi, kendini.
ne ara bu kadar nefret ettim her şeyden bilmiyorum ama eski halimi çok özlüyorum. zamanı alamasam da eski neşemi geri alsam keşke.

küçükken(3-5 galiba) sarışın bi hatunu dudağından öptüğüm bi fotom vardı
ulan diyorum
hiç değişmemişsin, hala sarışın peşindesin

dün sözlük yazarlarının gençlik fotoğrafları başlığında yaşadığım durum.
yaklaşık 14 -15 yıl öncesine ait bir resim idi. hatırlayınca ve görünce bir garip oldum. zamanın ne kadar hızlı akıp gittiğine tekrar şahit oldum mesela. o resmi dün çekinmiş gibi hatırlıyorum çünkü.
tüm ailem oradaydı, bir bahçede idik ve henüz hiç kimse hayatını kaybetmemişti üstelik.
herkes hayattaydı. yeğenimin küçük kızı ile bahçede oynuyorduk. toprağı'da onu korkutma diye tembihliyordum orada.
......
hasıl-ı kelam, o zaman ki sıkıntılarıma baktığımda aslında çokta önemli olmayan dertlerimin olduğunu hatırlıyor ve görüyorum.
kendimi boşa üzmüşüm, parçalamışım onu görüyorum.
sunay akın'ın dediği gibi ;
insan büyüdükçe yalnız mı kalıyor ne.