kişinin eski fotoğrafına bakıp kendini özlemesi

lisedeki fotoğraflarıma en son baktığımda nasıl da habersizsin seni kıracak insanların yanında olduğundan demiştim.

masumluğumu, geleceğe olan inancımı, mutlu hâllerimi, kaygısız, daha az düşünen, daha az sorgulayan ve depresif olmadığım günlerde olan o beni, kendimi özlüyorum..

kendini özlemez o zamanı özler. hayallerini, düşlerini özler.

geçen eski fotografıma bakıp kendimi özledim sonra bi tanesini pp yaptım takipçi kalmadı anasını satim kafa iznine çıkan bile oldu sıfır şaka özlemiyorum artık kendimi falan..

çok güzel bir tespittir.20'li yaşlarımdaki fotoğraflarıma hatta 30'lu yaşlarımın başındaki fotoğraflarıma bakıyorum da ben neymişim diyorum. gitti yıllar, gitti sıhhat, gitti yanımdakiler, tükendi ömür...

olacak iş olmayan olaydır, kişinin en iyi ve en verimli hali güncel olarak geldiği halidir, hatta tek hali bu güncel halidir de denebilir. önceki halinin varlığı fotoğrafla kanıtlanmış olsa bile bu, kişinin önceden var olduğunu yeterli düzeyde kanıtlamaz. kişi, yaşadığını bildiği şeyleri gerçekten yaşadığını varsaymak durumundadır, ancak gerçekten yaşanıp yaşanmadığını mantık sınırları çerçevesinde tam olarak bilemez, yalnızca varsaymaktadır,
dolayısıyla kişinin kendini fotoğrafta özlemesi mümkün değildir, olsa olsa en fazla bir yabancıya bakıyor hissine kapılabilir, zira fotoğraftaki kişinin herhangi bir zamanda var olup olmadığı meçhuldur, geçmiş zaman kavramı gerçek bir kavram değil bir varsayımdır.
(bkz: çok karıştı)

fotoğraf çekmeyi bırakınca, dinecek olan özlemdir. insan bencildir. kendini özlemek için bahane uydurup durur. sen sendesin zaten. sende olmayanı ara. sende olmayanı özle.

göbeksiz zamanlara özlem içeren anlardır.

eh zamanında kahırdan bi portre yapmıştık, şimdi bakınca aslında çok güzelmiş..

buraya eski ve yeni fotoğraflarımı atsam siz bile eskiyi özlersiniz.

özlemek değil de,eski fotolara bakmak bna garip geliyor.sonuçta ne fiziken ne de mantalite olarak bn ayni kisi değilim ama gene de farkettiğim bir sey var ki anlık tepkilerim ve otomatik davranislarim hic değismemis.böyle anlarda "acaba?" diyorum. "acaba aslinda hic degismedik mi?"...

yahu harbi ilk defa başıma geldi hayatta o da bugün şimdi sağlığım kötü falan yazıp şurdan iki manita düşürmem yok mu çok şey öğrendik biz sözlük abilerinden..

ne eski halimi özlüyorum ne de şu anki halimi seviyorum.

özletenler utansın be.

geçenlerde 20'li yaşlarda çekilmiş bir vesikalık fotoğrafımı gördüm.
herşey gibi biz de değişmişiz.
saçlar hafif seyrelmiş, göz yanlarında hafif kırışma var.
kendimi değil de o günleri özlemişim...

eski fotoğraflarımda özleyerek baktığım tek şey gözümdeki ışığın parlaklığı. gözlerim halâ yeşil ama o zamanlar sanki yeşilin en güzel tonuyla bakıyormuşum etrafa diyorum. şimdiki yeşiller daha flu, fazla ışıldamıyor gibi.

zaman akıp gidiyor belki şuan bir iguana yumurtasını bırakıyor. bilemezyiz. konumuzla da alaksı yok. geçmişe özlem duyuyorsak şimdiden rahatsızız demektir. üzülen surat.