kişinin eski fotoğrafına bakıp kendini özlemesi

herkese olur mu bilmiyorum. bahsettiğim şey şizofrenik gibi gelebilir ama değildir. eski fotoğraflarda kendimi görünce tuhaf bir his gelir tam başlıktaki gibi. o günkü saf, temiz, kirlenmemiş kendini özlersin. bu günkü halinden biraz mahcubiyet duyarsın. daha iyi olabilirdi lan dersin. sonuçta üzgünüm çocuk der yola devam edersin.

ben de her eski fotoğrafıma baktığım da gözleriminin dahi gülümsediğini görüyorum. artık sebepsiz yere suratı asık fotoğraflar çekiliyorum, bide moda oldu artık n'apayım

aslında kendinden çok eski günleri özlemesidir.

özlemek değil de ben;
-bu yakışıklı da kim?
-aaa benmişim.
diyaloğunu yaşıyorum.

bazılarına sadece tek başına bakılır, travmatik etki yaratması muhtemeldir. (bknz ergenyus çağı) özlem duyulan sadece güzel an'lar değil şu anki gerçekliğinden kısa bir süre için uzaklaşma arzusudur. fotoğrafa bakıp kendimi özlediğim hiç olmadı. bakınca aferin ne güzel bir insan oldun irem diyorum kendime. böyle devam et.

fotoğrafın çekildiği günleri özlüyorum daha çok.

son 5-6 yılda çekilmiş olan tüm fotoğraflarımı taradım ve unutmak istemediğim anılara ait olanları seçip bastırarak iki albüm yaptım. gezdiğim yerler, çevremdeki insanlar, yüzümdeki gülümsemeler... tüm fotoğrafları yerleştirip baştan albümlere baktığımda aklımdan tam da bu geçti. ben bu kızı ne kadar da özlemişim. heyecanını, yıpranmamış ruhunu ve en güzeli de gölgelenmemiş gülüşünü. şimdilerde o kızı arıyorum.

bakamıyorum bile. gözlerimi kaçırıyorum. sarılmak istiyorum ona. yapamıyorum.

peki kişinin eski fotoğraflarına bakıp kendinden soğuması?

aslında kişi kemdisini değil o güzel günleri özlüyo.

neden kendimi özleyim canım! kendim kendimdeyim zaten. eski güzelliğimi, tazeliğimi özlüyorum tabiii.

henüz yaşlanmaya yeni yeni başladığım için (gözaltı kırışıklarım çıkmış) henüz gerçekleştirme şansı bulamadığım eylem. şu an eski fotoğraflarıma bakıp ne kadar salakmışım diyebiliyorum anca. sürekli öğrenmeye ve gelişmeye devam ettiğim için sanırım. ama bi 10 yıl sonra sürekli bilgisayar başında olmaktan boyun fıtığı, yaşlanmaktan dolayı kırışıklıklar falan derken ne kadar genç ve dinamiktim o zamanlar diyerek kendimi özleyebilirim belki.

çok da özlediğimi düşünmüyorum kendi adıma.
sonuç olarak zaman geçmiş, geçerken de mutlaka izler bırakarak gitmiş. o sürede siz zamandan neler aldınız. biraz oraya odaklanıp kâr - zarar dengesini kurarak değerlendirmeliyiz sanki bu durumu. hep o bizden almış olamaz çünkü.

biraz düşününce belki geçen sürede iyi bir eğitim alıp özünüze yatırım yaptınız, belki bir dil öğrenip iki insan oldunuz. kariyeriniz için gösterdiniz çabayla hedeflediğiniz noktaya geldiniz veya yaklaştınız belki. belki de ekonomik kazanımlarınızı iyi değerlendirdiniz, o gün hayal edemediğiniz bir refah yaşıyorusunuz bugün. kim bilir hayatınıza yeni birilerini dahil ettiniz, ardından ikiyken üç belki de dört oldunuz... bunlardan en az birini yapmışsanız özlenecek çok birşey yok bence o fotoğraflarda. siz zamandan onun sizden aldığından daha fazlasını almışsınızdır.

duramayıp gene de düşündüm, ben neleri özleyebilirim diye; bayağı eksildigini düşündüğüm saçlarımı, kenarlarında kaz ayağı oluşmamış gözlerimi, belki beyazları olmayan sakalımı.

insanın önce fotoğrafı olacak böyle bi şey için tabi büyük lüks..

yok lan ne özleyeceğim. gençlik ozleniyor ama o ayrı.

içinde bulunduğu durumun geçmişe nazaran daha kötü olması sebebiyle olabilir. tabi olmayabilir de. ama genelde böyledir. eski fotoğraflarıma bakıp özlediğim tek şey saçlarım. şimdilerde eskiye nazaran bir hayli kısalar. kuaförler açılsın bunu da halledicez.

bu herkese olur. önemli olan şu anki hali için de benzer bir durum yaşamamak için ayağa kalkması gerektiğini fark etmesi

bireysel olarak ilerledikçe ilerlemek yerine gerilediğimizin kanıtıdır, tat kaçırır.

kendimden daha çok o yılları özlediğim anlardır.

bi tane daha buldum ve kendimi ifşa etme vakti geldi artık bugünlük..

edit: bu ne lan takipçi kalmadı..