kişinin eski fotoğrafına bakıp kendini özlemesi

bilgeliği, içindeki pamuklara sarılı köşe yastığı der ki:
"anılar geçici fotoğraflar kalıcıdır.
o yüzden genelde sevilen fotoğraflar saklanır, çoğaltılır, çerçevelenip asılır ve hep güzel hatırlanır.

çoğu zaman sefkat ve sevgi konusunda kendisini ihmal eden kişidir. bugün öyle bir gün değil benim için. az önce çocuklarla fotoğraf çerçevesini düzenledik. kendi kendime eski günlerde belki daha mutluydum ama bu kadar olgun degildim dedim. söz verdim, her halimle barışık olmaya ve kendimi sevmeye çalışacağım. bakalım, hayırlısı.

kişinin o fotoğrafların üzerine koyamadığı ve ilerleyemediği, o günkü insanların bugün yanında olmadığı, kendiyle barışık olmadığı, pişmanlıklarının bulunduğu anlamlarını ve bunlarla ilgili tanımları içeren başlık.

özelikle o zamanki duygularımı özlerim.

çocukluk fotoğraflarıma bakınca hissediyorum ben bunu. o fotoğraftaki kadar kaygısız olabilmeyi ve çocukluğu özlemek aslında.

dünyanın en boktan hissi. her fotoğrafta ayrı düşüncler ve ayrı tiplere girmişim bu yaşam bizi bu yaştan yorudu hem ruhsal hem fiziksel

aklıma paylaştığım şarkıyı düşüren başlıktır.

özlemiyorum, değişim kaçınılmaz.

ben kendimi değil de, o zaman ki ruhumu, yaşama sevincimi özlüyorum. şu an kıskaca sıkışmış gibiyim, çıkamıyorum.

o zamanlar daha masumdum, daha merhametliydim, daha az kazık yemişim, kalbim daha az yaralanmıştı, sevgiye inancım daha fazlaydı, daha az siktir yiyordum ve daha umut doluydum. bir de depresyon geçirmemiştim.

o salak çocuğu ve o yılları gerçekten özlüyorum.

kendimi değil gittiğim yerleri özlüyorum daha çok. ben yine benim çünkü. hatta eskisinden daha çok şey görmüş, daha çok şey bilen benim. canım ben.*

babamın eski fotoğrafına bakıp bakıp üzülmesi. ve kendine karşı özlem duyması. beni mutlu mu etmeli tartışmalı bir konu. güzelliğin aslında emanet olduğunu, geçen heryılın güzellik taşıdığını anlattım. ama o yine bakıp özlem duymaya devam etti. galiba o eski fotoğrafa değil o eski geçmiş anıları özlemişti...

değiştiğinin kanıtıdır bu durum. eski fotoğrafı değil eski kişiliğini özler insan aslında.

eski fotoğraflarda gözlerimin içi gülüyormuş hep,ne zaman baksam şuanki halime üzülüyorum.

gür saçlarına bakarsın hasretle.

uzaklarda aramam çünkü sen içimdesin
taht kurmuşsun kalbime en güzel yerindesin

eski fotolarıma baktığımda, o yaşıma dönebilsem bazı şeyleri yapmazdım ama bazı şeyleri ise yine de değiştiremezdim diye düşünüyorum.

bazen gençlikte attığım nude'lara bakınca hissettiğimdir. taş gibi adammışım valla.

kişinin asıl benliğinden uzaklaştığını fark ettiği andaki ruh hali.

bakıyorum, 34 kere açmışım bugün telefonumun galerisini. önceki gün 46, daha önceki gün 72... her seferinde geçmişe bir yolculuğa çıkmak üzere basmışım defalarca o ikona. bir fotoğrafa dalıyorum bazen dakikalarca, o anı tekrar yaşıyorum kafamda. bugün mutluymuşum diyorum kendime. 3 yıl geçmiş.

yakın çekim bir fotoğrafa rastlıyorum. gülmekten kısılmış ama hala ışıldayan gözlerimin içinin parlaklığına bakıyorum hayretle. hemen yanındaki kazayaklarına dokunuyorum. mutluymuşum diyorum yine. ama üzerinden 3 yıl geçmiş.

ikimizi yan yana görüyorum birden. omzuma vuruyorum, bak ne kadar şanslısın diyorum oradaki kendime. kıymetini bilsen keşke. kalbinin o anki atışını bile hissedebiliyorum. bazen bir ses bölüyor yolculuğumu, fark ediyorum o anda. 3 yıl geçmiş.

bir yemek fotoğrafı. öylesine çekilmiş. evet diyorum hatırlıyorum bu günü, yemek harikaydı. sonra tekrar yiyorum aynısından, defalarca. aynı tadı alamıyorum.

yanımda arkadaşlarım var bu sefer, masada kocaman bir semaver ve içten gülümseyen bir sürü tanıdık yüz. ne güzeldi diyorum bu çayın tadı, halbuki daha az önce içtim aynısını, hiç benzemiyorlardı.

bir ekran görüntüsü düşüyor önüme. belli ki unutmamak için alınmış. okuyorum, incinmiyorum eskisi kadar. pas geçiyorum hislerimi, düşüncelerimi. biliyorum çünkü değiştirmeyecek hiçbir şeyi, 3 yıl geçmiş. duygularımın bile üstü küflenmiş.

ani bir hareketle kapatıyorum fotoğrafları, biliyorum sonrasında defalarca tekrar açacağımı. gerçek hayata dönmen gerek diyorum, bir iki fiske vuruyorum belki kendime. toparlanmaya çalışıyorum. yüzüme bir gülümseme oturtup kalkıyorum oturduğum yerden. gülümsemem bile aynı değil. 3 yıl geçmiş diyorum kendi kendime. bıraktığım kendime geri dönmek üzere boşlukta süzülmeye devam ediyorum.

kendinden ziyade o zamana ait duygularını özlemesidir.