kişinin tanrısının kitaplar olması

bir öğretmenimde gözlemlediğim ve kendisinin dile getirdiği durumdur. savunduğum üzere, herkesin tanrısı farklı ve özeldir. öğretmenim de o kadar çok okur ki, karısı şikayet ederdi, annesi kızına ''neyi değiştirmek isterdin?'' diye sorduğunda kızı ''babam artık kitap okumasın'' derdi. tanrısının kitaplar olduğunu ve her tanrıya ibadet edilmesi gerektiği gibi bu tanrıya da ibadet etmesinin zorunlu olduğunu, bu ibadetin de kitap okumak olduğunu söylerdi. namaz kılındığında kişinin ferahlaması, rahatlaması fakat ibadetini yerine getirmediğinde içine bir ağırlık düşmesi gibi.

ben ateistmisim o zaman desene.

okumak yeterliyse ve anlama kısmı gerekmiyorsa müslümanların çoğu bu dinle ortak noktalardadır ama eğer anlamak gerekiyorsa müslümanların[bilhassa bizim ülkedeki] %95'ini eliyoruz.

bibliyofilperest bir önerme.
yabancı dilde kitaplar da haliyle inkar edilen tanrı’lar oluyor.
sonra diyorlar ki vay efendim tanrı fikri nereden çıktı? demek ki insan doğası yeryüzünü tanrılar mezbelesine çevirmede epey mahir.

kişilerin de kitapların da bir tanrı ya da tanrısallığa gereksinimleri yoktur. tanrısallaştırıldıkları oranda gerçekliklerinden uzaklaşırlar çünkü. oysa onlar somut bir dünya ve hayatın somut parçalarıdır. gerçekliklerine uygun algılanmazlarsa kendilerini inkar etme çelişkisi yaşarlar.

sokayım öyle tanrıya.

ibrahimi dinlerin islam dışında vahiy kitabı olmaması...haa buna nedersin?