kitap çalmak

bir gün çok sevdiğim bir arkadaşımla bir kitapçıya girdik. o bir yerlerde bir şeylere bakıyor, ben başka bir yerde bir şeyleri kurcalıyorum.
biraz zaman sonra dışarıya çıktık ve yürümeye başladık. ben o esnada çantamdan bir şey alacaktım, bir baktım ki çantamda bir kitap. birden; ----"murat ben kitap çalmışım." dedim, gülmeye başladı.
"kızım kendine hiç mi itikadın yok, ben koydum onu oraya." dedi.
"aaa, sen mi çaldın?" diye cevap verdim.
"ya kızım, neden illa çalıyoruz, paramız mı yok anlamadım" dedi; gülüştük ve yürümeye devam ettik.

kitap çalmak denince bu küçük, tatlı anım geldi aklıma. güzel zamanlarımıza buradan selam olsun.
not: kitap da "bizim büyük çaresizliğimiz" idi.

en gereksiz hirsizlik. iphone cal, kitap ne olm.

kitapsızsa demek ki..

(bkz: kitap hırsızı)

genelde öğrenci arkadaşlar bir şekilde bunu kendilerine hak görüyor. bir de öyle tatlı insanların mekanlarında oluyor ki bu. dünya tatlısı insanlar emek vermiş o mekana bir kütüphane kurmuş, hayallerini gerçek yapmış her gün bir kitap eksiliyor. yuh be kardeşim. kitap okuyan insan nasıl çalabiliyor bunu? oysa kibar kibar iletişim kurup isteseniz seve seve seferber olacak herkes, istediğiniz kitabı ödünç alabileceksiniz. belki çalan arkadaş bunu sadece kendisinin yaptığını zannediyor ama öyle olmuyor işte. sonra raflardaki boşluklara bakıyor insanlar hüzünle.