kitap okurken ağlayan insan

küçük prens'i kızlarıma okurken tilki ve yılan ile olan diyaloglarında ağlamıştım, evet...

başucumda müzik ve nigahdar kitabı sonunda ağlayanlardanım.. hatta nigahdar da baya etkilenmiştim.

bazı hikayeler gerçek çünkü. gerçekliğe atıflar. empatik olmak çok zor.

(bkz: kedidir kedi)

kitap okurken ağlanır, gülünür, normaldir.

istanbul'dan sivas'a giderken hakan günday'ın az kitabını okurkene tüm otobüs yolculuğu boyu zırlamışlığım vardır.
sessizce ağlamaya çalışmak o kadar zor gelmişti ki arada bir hığğ hığğ seslerini çıkartmadan duramamıştım ne yazık ki.
muavin her dakika gelip iyi olup olmadığımı sormuştu sağ olsun, fazladan kek bile getirmişti..
dinlenme tesisinde mercomu içerken bile gözyaşı aromalı çorba içmiştim ama lezzetliydi de.

o zamanlar kitap okumayı fazlasıyla sevdiğim için bu duruma alışıktım.
hatta okuduğum birçok kitaba da ağlardım zaten.
yine de hakan günday'ın kitapları o zamanlar ağlama hissiyatından çok 4 saat boyu tavana bakıp hayatı sorgulama hissiyatı yaratırdı, ona güvenerek az'ı yanıma almıştım.

şu an aynı kitabı okusam bir şey hisseder miyim onu da bilmiyorum.
kitaplardan fazlasıyla uzaklaştım, sadece çizgi romanlar ilgimi çekiyor.
bir de toplum içerisinde ağlama durumu büyüdükçe daha da zorlaşıyor sanırım.

ağlarım, gülerim. yazılanı yaşıycaksın, o ortama gireceksin. tarif edilen perdeleri hayal ediceksin...anlatılan atmosfer içinde neyin neden olduğu çok değişir.

onu anlamadan olayda kastedileni anlamazsın. gerçek hayatta da böyledir bu, " o atmosfer" içinde ne söylendiğini, ne yapıldığını anlayamıyorsan hayat kitabını da doğru okuyamıyorsundur.

kitap ile aramda bir bağ kurunca yaşadığım güzel bir duygu durumu