kitap okurken ağlayan insan

bu tam olarak benim, kitabı okurken kitaptaki
insanların olayların bı parcasi da ben oluyorum duygum düşüncem yogunlasiyo ve kendimi aşırı kaptiriyorum ama bı şeye bu kadar kapılmayi önem vermeyi seviyorum

ağlarım, ölen karakterlere ağlarım, ben niye böyleyim diye ağlarım. sinirimi bozar ama yine ağlaya zırlaya devam ederim okumaya

kitabı içselleştirmiş, kendinden bir şeyler bulmuş kişidir. duygusaldır, empati duygusu gelişmiştir.

kitap okurken ağlamak isteyen insandır.
canı istemiştir, ağlamıştır.

yaşadığı herşeyi fazla içselleştirip okuduğu kitabı dahi ciğerine kadar sahiplenmiş kişidir

ayıp değil. yasak değil.

en sevdiği şairin ölmeden önce yazdığı kitapları okurken kim ağlamaz?

duygusal reklamlara bile ağlayan bi milletiz bence çok normal bi filme ağlamaktan farksız neden burda gelip yok kitaba ağlayan şöyle saftır böyle narindir diye edebiyat kastınız ki ağlamak da gülmek kadar normal bi eylem sonuçta

her kitap için ağlıyorsa belki empati yeteneği gelişmiştir ya da sorunu vardır. ancak bazı kitaplar insanı ağlatabilir. mesela şeker portakalı, yaban muzu, kavim, leyla... kimi hangi kitap etkiliyorsa artık.

olayları izlemek yerine yaşamak, hissetmek ile oluşan duygusal dışa vurma. yazar de bunu ağlayarak , hissederek yazdıysa en saf en güzel hissediş ve duygu aktarımı diyebiliriz...

okuduğu kitap 'tutunamayanlar' ise ağlamaması garip olur

masumiyet müzesi'ni okuyanlar bilir, orhan pamuk kitabıdır kendisi. bir bölümü var, hiç beklenmeden aniden gelişen. okurken toplum içindeydim ve koşarak lavabo aradım içimi döküp ağlamak için. bir müddet kendime gelemedim. soran arkadaşlarıma da bir yakınım vefat etti diyordum. ve o sahneyi aklıma getirecek ne görürsem yine ağlamaya başlıyorum. o kadar kötüydü ki. ilk olarak bu kitapta ağlamıştım. bir diğeri ise acı dolu yıllar isimli bir biyografi kitabı. bircan usallı silan'a ait. onu okurken de ölüm bölümünde çok ağlamıştım ve kitabı kapatıp devam edememiştim...

otuz kitaplik bi serinin sondan ucuncu kitabinda butun seri boyunca yanimizda olan bir karakter ölmüştü

iste o zaman kitaba dogru agladim, azcik

kurgusal hayatların dünyasına fazla kaptırmış insan tipi.

bazı kitapları okurken ağlamamak ne mümkün..
gelin size ağladığım kitaplardan birinden bir olayı anlatayım.
meryem henüz onbeşinde kendisinden 30 yaş büyük bir adamla evlendirilir. afganistan şartları, yoksulluk ve birçok nedenden babası onu zengin bir adama para karşılığında verir. erkek çocuk doğrulması beklenir meryem'den. sonralarda evlerine leyla isminde biri gelir savaşın ortasında. leyla ailesini kaybetmiş tam evlenecekken sevdiğini de kaybetmiş genç bir kızdır. adam onu da kendisine eş seçer ve birlikte yaşamaya başlarlar. adam leylaya iyi davranırken meryem'e eziyet eder. hırpalar. hırpalanmış, dövülmüş, pek bakılacak hali kalmamış, fakat hala ayakta olan meryemin yaşamaktan başka çaresi yoktur.
zaman böyle geçerken meryem bir gün yemek yapıp adama götürür. adam yemekten bir kaşık alır ve koşarak diğer odaya gider.
penceredeki saksının içinden toprak ve taş doldurur eline. meryem'in yanına gelir ve aç ağzını der. meryem açmak zorundadır. gidecek hiçbir yeri yok. dışarı çıksa ölecek çünkü afganistanda yaşıyor. ağzını açar
adam taş ve toprakla dolu elini meryem'in ağzına boşaltır.. "çiğne" der. meryem'in dişleri kırılır...
adam: işte ben senin yemeklerini yediğimde böyle hissediyorum der.

*

yazarını çok seviyorsam ve öldüyse neden ağlamayayım?

bazen bu benim. geçen uçurtma avcısını okurken hüngür hüngür ağladım. artık nasıl bir ruh halinde isem.

ağlarım, o kadar karakterlerle baştan beri maceradan maceraya atlamışız tabii ki empati yapıp ağlarım. hem kime ne...en son algernon'a çiçekler de öküz gibi ağlamıştım. zaten duygusunu belirtemeyen insan benim gözümde zıfır

lise 1 ya da 2deyken gülünün solduğu akşamda hıçkıra hıçkıra ağlamıştım daha sonra fareler ve insanlarda yine ağladığımı hatırlıyorum en vurucusu kürk mantolu madonna'ydı . başka kitaplarda da tabiki ağlamayı ihmal etmemişimdir . gülmek ne kadar güzel bir duyguysa ağlamakta öyledir . yorumlarda saçma sapan dalga geçen arkadaşlar gördüm . doya doya ağlamamış, ağlamayı güçsüzlük olarak görmüş insanlara bunları anlatamazsınız geçiniz .

galiba kitap okumaya yeni yeni başlamış insandır. bir fareler ve insanlar, bir küçük prens beni de ağlattı. yarabbim minicik çocuğum, ilkokul öğretmenim elime tutuşturdu mu kemalettin tuğcu kitabı. anam ertesi gün okulu basmaya kalktı ki kendisi etliye sütlüye karışmayan ürkek bir insandır. bütün gece ağladım o kitap yüzünden. yine çocukken bi' kitap okumuştum, sokak köpeğinin ağzından anlatılmış, ismini hatırlamıyorum, ya zehirli et vermiş belediye bu köpeklere, ana karakter köpek paragraflarca köpek arkadaşlarının bacaklarını titrete titrete, ağızları köpüre köpüre ölümünü anlatıyor, bakın hala aklımda. çocuk kitabı bunlar. ya manyak mısınız siz, niye böyle şeyler yazıyosunuz çocuklara?!

neyse efendim, okuma konusunda kaşarlandığımdan mıdır, hayatın sillesini yediğimden midir bilmiyorum ama çoooook uzun süredir ağlamıyorum kitaplara. o yüzden şanslı insandır. tadını çıkarsın.

empati becerisi yüksek insandır.
büyük acılar görmemiş ya da saf olduğundan değil, karakterin hissiyâtını içinde hissettiği için, okudukları birer ok olup kalbine saplandığı için ağlar.