kitap okurken ağlayan insan

bundan çok önce okuduğum, ismini bile hatırlamadığım kitabın sonunda kanserli genç ölüyordu. kendimi onun yerine koymak hiç zor değildi, benzer şeyler yaşamıştık çoğunu hatırlamasam bile, böyle şeyler yaşama ihtimalim vardı. bu kitap beni çok etkilemişti, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım, gidip babama sarılmışım. öyle ağlamıştım. kitaba ağladığım için biraz gülmüştü bana, ağladığım için kızmıştı. saçlarımı sevip toparlan hadi demişti. unutmuyorum bu anımı. en son ne zaman bir kitaba ağladım bilmiyorum ama bu en etkileyicisiydi. hatırlamadığım bir kitap, hatırlamadığım bir yıl ama taze hisler.

unutamadığı bir kaybı olan insandır.

içselleştiriyor bırakın ağlasın

benim bu. izlediğim, okuduğum şeyleri o kadar içselleştiriyorum ki.. yaşanan her şeyi benim yaşadığıma yemin edebilirim.

aklıma avrupa yakasındaki osman geldi. en son cin ali okudum demişti. sonrasında da kitap okuma alışkanlığı kazanıp , ağlaya ağlaya kitap okumuştu. çok başka bir adama dönüşmüştü.
komik sahnelerdi. verilen mesaj da güzeldi.

sirius black öldüğünde ağlamayan bizden değildir

normalde çok ağlayan bir insan değilim ama "kürk mantolu madonna" yı okurken çok ağlamıştım. fazla içselleştirdim galiba.

' ben malala', ' abim deniz', 'bülbülü öldürmek' adlı kitaplar başta olmak üzere kalbime dokunan hemen hemen her kitaba karşı gözyaşlarım ister istemez kitaba damlar.

bu benim. bir kitabı mantıksız bulsam ama bırakmak için çok geçse bile hüzünlü bir yer geldiğinde bir bakmışım göz yaşlarım benim iznim dışında düşmüş. sevdiğim kitaplarsa hıçkıra hıçkıra ağlamışlığım da oldu. kitabı kapatım ağlamaya devam etmişliğim de. hatta çok yakın zamanda ikinci defa okuduğum bir seriyi arkadaşıma okutuyordum. bir yerde seri katil karakterleri yakalayıp işkence etmeye başlıyor ve yavaş yavaş öldürüyor. bir karakteri silahla iki kere vurmuştu ve o karakter ana karakterin en yakın arkadaşıydı. benim bir gözlerim dolmuş. ama ölmeyeceğini biliyorum. kız da ağlıyor. benim gözlerimin kızardığını görünce daha çok ağladı. çocuğun kurtulduğunu diğer kitapta anlayacaktı. ama kitabı evde bırakmış. öyle oturduk ağladık. böyle de değişik bir insanım.

gerçek kitap okurlarının ağladığı ve o yüzden daha da özel kıldığı birkaç kitabı vardır bence. yani en azından bi kitabı vardır. ama bakın gerçek kitap okurları diyorum buraya dikkat
!
her kitaba ağlamam ama var bi özelimiz.

acıdan, üzüntüden ya da zevkten ağlayan insandır.

film izlerken ağlayan insanla eş değer bir insandır.

livaneli den son ada yı okuduğumdan beridir pek ağlayamadım... zeze'yi okurken de çok duygulanmıştım...
ağlamam için ağır dram olması lazım ama komik anların bir çoğuna sesli gülerim. tepkiler vere vere kitap okumaya bayılırım...

kitabı okumak yerine o. kitabı yaşamayı tercih etmiş insandır kendileri. kitapta olan şeyleri sanki kendisi yaşamışçasına içselleştirir ve bu içselleştirdiği şeyleri öğütmesi için zaman gereklidir. ve maalesef o kitabın kapağını kapattığı zaman anlar insan o ağladığı kitabın içinde yaşamak, bu saçma dünyada yaşamaktan daha fazla zevk ve huzur verir insana...

okuduğu kitabı yaşıyordur...

normal insandır, sanılanın aksine hayat da onu gayet üzmüştür ama çok duygusaldır, kurgulardan hayli etkileniyodur napsındır

ithaf kısımlarını okurken ayrıca bi gözlerim dolar. sanki o ithaf edilen insanları bilir, tanırım gibi hissederim

duygu yüklü bir bulut gibidir. kendimden biliyorum.

empati duygusu yüksektir. kitap okurken ağlamışlığım da kahkahalarla gülmüşlüğüm de çok. kitaba güldüğüm için deli muamelesi gördüğüm de oldu, ben gülerken annem diğerlerine "bırakın o öyle" bile dedi ksdlskd

sadece empatiden değil, yazarın kaleminden de olabilir bu durum tabi. bazı kitaplar o kadar gerçekçi, o kadar iç burkan kitaplar ki gözyaşlarından diğer satırları okuyamadığımı bilirim.

o kişilerden biriyim.kitap okurken ağlarım.manga okurken ağlarım.en son attack on titan mangası okurken ağladım.dalga geçmeyin tşk...