kitap ve defter kaplamak

evdeki herkesin iddialı olduğu ancak hiçbirinin iddiasını karşılayamadığı garip bir eylem.

ben kitap ve defterlerin başından hiç ayrılmıyordum ancak yanımdakiler devamlı değişiyordu. bu kadar basit bir şeyin nasıl krizlere yol açtığını düşününce şaşırıyorum. "o öyle mi yapılır be çekil şuradan!" denildiği için tek bir defter en az 3 oyuncu değişikliğiyle kaplanıyordu.

bir de ben çocukken böyle konularda mükemmelliyetçiydim. eğer kitabı düz tuttuğumda kabın ters tarafı denk gelmişse ya da ucunda biraz yırtılma varsa salak gibi ağlıyordum.

ilk ve ortaokulda her sene başında yaptığım, nefret ederek günlerimi harcadığım, dünyanın en sıkıcı ve saçma eylemlerinden bir tanesidir.

zaman aşımına uğrayan türk geleneği.

çocuklukta, okulun ilk haftası kitaplar alındıktan sonra yapılan eylemdir.
bundan ayrı bir zevk alırdım. özellikle de kendim başarabildiğim zamanlarda.

o gün evde kaos yaşanır. kaplar ya kasar ya da bol gelir.

eylül ayı ata sporuydu. ne günlerdi ya harika dikkat gerektiren eylemdi.

uğraşıp uğraşıp en sonunda bir tarafı pot oluyordu ya işte o hayal kırıklığını bile özledim.

öğretmen olduğumda bu eziyeti çektirsem mi çektirmesem mi diye düşündüğüm işkence. şaka şaka yaptırmıcam.

(bkz: defter kabını tırnaklamak)

ilk okuldayken her dönem başında heyecanla yeni kaplar alıp bütün aile üyeleriyle malzemeleri yere serip bütün gece kaplamak... fena halde özlendin

annemin sakın kitabı kaydırma ya da sıkı tut demeleriyle geçen zaman dilimi.

tam bunu yaparken dizi izler dalardım tabi kaplar da kayardı döndüğüm an abimin sert bakışlarıyla karşılaşıp kaydirmadan tutmaya çalışırdım ahahahha ne güzeldi.

bu o kadar saçma bir eylemdi ki kelimeler kifayetsiz kalıyor.

çok yaptık zamanında. kitaplar eskimesin diye ama sonra kitaplar bedava oldu hatta okul kazanlarında yandılar.

çocukluğumda, her eğitim öğretim yılının ilk haftası tüm ailenin seferber olarak yaptığı işlem. iyi kesilmeyip düzgün bantlanmadığında az mı patlattık o kapları..

aklıma hep çocukluğum gelir. babamla kırtasiye alışverişinden gelmişiz annem defterlerimi kitaplarımı kaplıyor. üstüne isimlik yapıştırıyorsun
arabalı ya da bebekli

çocukluğumda zevkle yaptığım görevdi.
benim çocukluğumda çok önemli bir görevdi defter kitap kaplamak çünkü bir dahaki seneye en azından kapağı yıpranmamış kitap veriyorduk.
bir alt sınıftaki arkadaşlar da kullanıyordu aynı kitapları.
benim zamanımda kitap öyle hazır gelmiyordu.
akmar pasajında ve civarında az kitap aramadım.
fiyatları da pahalıydı haliyle, hele ki ingilizce kitaplar.
bir yardımlaşmaydı bizler için kitap defter kaplama.

ilkokulda yapılması mecbur tutulan ritüel. özellikle 1.sınıftayken çocuklar henüz okuma yazma bilmediklerinden renklerinden dersleri ayırabilmeleri için, sonraki yıllarda ise deftere kitaba özen göstermelerini ve temiz kullanmalarını sağlamak için gerekli bir iş.
benimse nefret ettiğim. kendiminkini, kardeşleriminkileri ve büyük kızımınkini - en özenli beceren ben olduğumdan- hep ben kapladım. küçük kızçemin zamanında artık kırtasiyelerde ısıtıcılı makineyle defter kitap kaplamaya başladılar da kurtuldum.
evet. müthiş bir teknoloji değil ama süper kolaylık. götürüyorsunuz defterleri kitapları kırtasiyeye. etrafına kap kağıdını sarıp büyükçe tost makinesi gibi bir aletin içine koyup kenarlarını ısıyla tutturuyorlar. bir dakika bile sürmüyor bir kaplama. ucuz da bir şey. tanesi 3 lira mıydı neydi.

şeffaf renkli kaplama şeyleri vardı, her rengin en berbat tonuna onlar sahipti. ben daha ömrü hayatımda onlardakinden kötü sarı da yeşil de mavi de kırmızı da görmedim.

ilkokul çağındaki kalemi tutamayan yavrucağımız annesiyle kitap-defter kaplamaya çalışır ve her defasında tonla azar işitir. o kadar çok azar işitmiştir ki "kalanları kaplamayalım" diye tutturur öğretmeninden yiyeceği fırçaya rağmen.
ama annesi inatçı tüm defterleri kitapları kaplayacak yoksa içi raad etmez. yavrucağımıza uyguladığı psikolojik şiddet ve hakaretlerle o nahlet kaplama işini gecenin bir yarısında bitirir. yavrucak depar atarak yatağına koşar ve uyur.

her öğrencinin mutlaka bununla ilgili kötü anısı vardır.

t: ilkokuldayken maruz kaldığım bir tür işkencedir.