konuşmak

ses tellerinin titreşerek oluşturduğu dalga hareketinin bir sonucu.

bu ara yapmakta en çok zorlandığım eylem.

bazen suya yazı yazmak gibidir.

“bir söz insanın neresinden doğar dersiniz?
dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı?
düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi?
ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka insanda?
yerini bulur mu gerçekten?
sözü yasaklamalı ömür hanım, yasaklamalı...
kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada söz boşluğu dövmekten başka ne işe yarıyor ki?

(bkz: şükrü erbaş)
(bkz: ömür hanımla güz konuşmaları)

tabi bazen konuşmanın değmediği zamanlar da oluyor.

unutmak üzere olduğumdur. müşteri hizmetleri ve kuryeler dışında kimseyle konuşmayınca böyle oluyor.

kendi kendime gerçekleştirdiğim için kafa bırakmayan eylem. bir şeyler bilen, tek sohbeti dedikodu olmayan biriyle şöyle 3-5 saat sesli olarak konuşsam her şey düzelecek aslında ama 'of ne gerek var' diyerek ona da üşeniyorum.

konuşmayı çok seviyor olmam ve karşıma çıkan herkesin sessiz ve konuşkan olmayan insanlar olması.

alt ve üst dudağın, karşı tarafın iki kulağına aktarılan kelime topluluğu.

bir yasemin moriparçası.

dinlemek için buradan

kendini ifade etme biçimi fakat duvara konuşmak bile insana konuşmaktan daha iyidir.
tavsiyem bir derdiniz varsa suya anlatın veya bir psikologla konuşun.

aşırı konuşma isteği içerisindeyim ama konuşacak kimsem yok adlı bir sitem entrisi,
konuşma isteğinin libidosu olsaydı ben en zirver de olurdum

ağzı olanın konuştuğu durumlar.

muhattabı da dinleyerek yapılması elzemdir!

boş olanını sevmediğim eylem.

özellikle geceleri, etrafımda konuşacak kimse olmadığında konuşma isteğim oluşuyor. nedendir bilmiyorum. normalde de çok konuşan biri sayılırım da geceleri daha çok konuşasım geliyor.

en çok kendimle yapmayı sevdiğim eylem.

hepimizin yerden biraz yüksek olduğunu zannettiğimiz sahneleri var. orada türlü meziyetleri sergilediğimiz garip bir yüksek tandans var. oyunlarımız var, hiddetimiz var, küfrümüz var. sesimiz çoğu zaman suskunluğumuz, gevezeliğimiz var. üşengeçliğimiz, müşkülpesentliğimiz, bıkkınlığımız var. bunlardan en değerlisi belki de dudağımızı büzerek omuzuyla banane yapıp sokaktan eve dönen bir çocukluğumuz var. muhattabına omuz silkip bu şarkıyı söyleyen:

ne alaka diyenler için kendileri bir yasemin mori şarkısıdır.

bazen keserdim, biçerdim
yakardım giderdim belli ki sorun bu!
hem de yanardım, dönerdim
gün olurdu sönerdim
sabit kalsam olur mu?

zaten yıprandım, yırtardım
gerekirse bağlardım ama hep geç olurdu!
şimdi duruldum
sana inanır dururdum
bir de seni başıma taç yapardım!

sen beni dinlemedin
ben seni anlamadım
cevapsız soruların
boynumda kolların, al senin olsun!
sen beni yenemedin
cunku ben senle oynamadim!
kurnaz oyunların, çıkmaz bu yolların
al senin olsun!

çünkü güzeldin üzerdin
etrafta dönerdin, ama gitmen kolaydı
düşününce geçerdim, bir ah çekerdim
nasılsa tek kişilik bir oyun bu
zaten yıprandım, yırtardım
gerekirse bağlardım ama hep geç olurdu
sonra yorardım, sorardım
sorun ne?

benimde aklım var dolanan peşinde!
dersin bugün
hergün yarın
dersin bugün
her gün aynı.

karşılık konmak(komşu olmak, karşılıklı ikamet etmek) manasında iken 16. yüzyıldan sonra türkiye türkçesinde şimdiki bildiğimiz konuşmak manasına evrilmiştir.

kaynak.

insan olmanın gereğidir.

bilgi ve duygu aktarımı için kullanılan, sakin yapıldığı durumda psikolojik olarak rahatlatan bir aktivite.