memleketinin takımını tutmak

aşktır.
anlayabilmek için memleketinin takımını tutmak gerekir.
mesela,
trabzonlu olmak,
61 sayısını görünce bir hoş olmak,
trabzonspor'u tutmak gerekir.
az önce gördüğüm manzara
karşısında takındığım ruh hali
o
61
orda öyle bırakılamazdı
ölümsüzleşmesi gerekiyordu
bende yaptım.
güzel de oldu.

istanbul’lu sayıyorum kendimi (doğma büyüme buralıyım). ancak adana demirspor’luyum. aslen de liverpool’ taraftarıyım. 2005’ten beri.

sonuçta futbol evrensel bir spor dalı!

taraftarı olmasa bile herkesin bir yandan illaki tuttuğu takımdır memleket takımı. insanın sebepsiz bir sempatisi oluyor.

çocukken ankaragücü - fenerbahçe maçına götürmüştü babam. ankaragücü taraftarı "burası ankara bu ibneler yalaka" diye bağırmaya başladı, ilk o gün sorguladım neden yaşadığım şehrin takımını tutmuyorum diye. gerçi bir daha da sorgulamadım...

adanasporluyum. bence memleketimin takımı olmasıyla pek alakası yok. 8.sınıfta sbsye hazırlanıyorum , annem akhisarlı ve o sene akhisar'da oturuyoruz. babam dedi ki hadi kafanı dağıtırsın gel gidelim kızım. ben yerimden bile kalkmadan gıkımı bile çıkarmadan sessizce izledim. 90+ da yedik gönlümüzü , kapıdan çıkarken başladı akhisar taraftarı bana küfretmeye. ne alaka . ufacık çocuksun , tüm maç sessizce oturmuşsun zaten sınav yakın kaygın var. karşı taraftar ve kadın olmak dışında bir suçum (!) yok. hatta biz bile başta anlamamıştık bana sövüldüğünü. ta ki sadece bana bozuk para attıklarında kondurduk. en son işte bir abi kardeşim kulaklarını kapar misin demişti. babama da bey amca özür dilerim söyleyeceklerim için diyip tartışmaya girişmişti. o ana kadar bir tek küfür duymamıştım adanaspor taraftarından o maçta. hangi ligde olursa olsun ve hangi durumda olursa olsun o gün bıraktım tuttuğum takımı ve ölene kadar adanasporluyum.

bursaspor'u tutsam ne olur tutmasam ne olur beşiktaş varken..

benim canım tatlı. ankaragücü'nü tutup kendimi jiletleyemem. ne kadar acıyor haberiniz var mı? neyse tutmuş kadar keko olduğumu her yerde belli ederim zaten.

(bkz: galatasaray)

istanbulluyum hem deeee anne tarafından 7 kuşak ama baba tarafı muhacir xd

not: galatasaray taraftarı için istanbul’da üç büyük yoktur. türkiye ve istanbul’da tek büyük vardır.

edit: ankaragücü taraftarı galatasaray taraftarına ankara dışında el sürememiştir. ali sami yen sokak’a döner bıçaklarıyla girip metal iskemleyle dayak yedikleri günü sanırım ağabeyleriniz unuttu, e normal o kadar tiner ve hap benim bünyeye girse ben de dün yaşadıklarımı unuturum.

ankaragücü'nü tutup galasaraylı dövmenin zevki bambaşkaymış. çoğu fener taraftarı bu nedenle ankaragüçlü görünürdü tribünlere rakip taraftarın da alındığı günlerde

dedemin erzincanspor atkısını bana miras bırakmasını talep ediyorum.

herkesin tuttuğu kendine.

kimse herkesin tuttuğuna karimaz..

memleketinin insanlarını hiç sevmeyen biri için, söz konusu bile olamayacak durumdur.

(bkz: memlekettekilerin takımlarına dokunmak)

memlekete göre değişen durumdur. ben babadan trabzonsporluyum ama bursa'da büyüdüm ve zamanında o taraftarı gördüğümden dolayı bir yanım da her zaman texaslı'dır.

bizim memleket 3 milletten olusur ve takimin ismi en sevmedigim ilcelerden birinin ismiyle anılır.
egitilmez, egitilemez (egitilmesi imkansız) lazların takimini tutacagima gider fenerbahceyi tutarım daha iyi.

memleketimin takımını tutacağıma kendi takımlarımı tutarım..

aslen malatyalıyım ama doğma büyüme kadıköylüyüm ve fenerbahçeliyim. aslında memleketimin takımını tutuyorum diyebilirim.

onurlu bir duruştur. sürekli televizyondan izlediğin, gitsen stadının yolunu bile bulamayacağın takımlar sizleri temsil etmiyor. şehrinize gelse maçına bilet bile bulamazsınız. ama şehrinizin takımı öyle değildir. doğduğunuz, büyüdüğünüz, top oynadığınız, ilk defa aşık olduğunuz, dayak yediğiniz, güldüğünüz, dostluğu öğrendiğiniz sokakları temsilen sahaya çıkar. hangi ligde olursa olsun seni temsil eden bir takım dururken ne diye istanbul takımı tutarsın ki? büyüklerin sana ihtiyacı yok fakat şehrinin takımları sen yokken eksik sen varken tam olurlar. yanınıza 2 arkadaşınızı alıp ilk fırsatta en yakın maçına gidin. gittikçe ortamınız olacak ve çok daha seveceksiniz. endüstriyelleşmiş, bahis ve reklam bataklarına düşmüş, tv şovlarına dönüşmüş takımları bırakın. hala daha bir yerlerde gerçek futbol ve tribün ateşi yanmaya devam ediyor.

kahrolsun endüstriyel futbol, yaşasın onurlu mücadelelerimiz; e tabi en çok da yaşasın büyük altay!

gereksizdir. ben mesela asla tutmam. evet.

galatasaray + gençlerbirliği şeklinde gerçekleştirdiğim eylem.