merhamet

bizlere empati yaptıran "nerde boynu bükük bir garip görsen, hor görme kim bilir ne derdi vardır" şarkısının ana fikri olan duygudur.
ınsan bazen fiziksel bazen ruhsal çokuntuler icinde oluyor iste tam bu sirada iyi veya kotu o fitratta olan merhamet duygusu boyle lav gibi fiskiriyor fiskiriyor bunyeyi sariyor..

beşeri bir özelliktir. insanı diğer canlılardan ayırır. ahlakın mihenk taşıdır. olmazsa olmazıdır. ama doğduğunuzda gelen default bi özellik değildir. genelde çocuklukta kazanılır. tıpkı erdem gibi sık sık merhametten bahsetmek de kibirle doğru orantılıdır. zira çoğu zaman acıma duygusuyla karıştırılır. halbuki merhamet sizi üstün yapmaz. normal biri yapar.
bireyin merhametli olmasını sağlayan şey kendi aklı olmalıdır. din veya başka bi sebepten dolayı merhametli olmanız gerektiğini düşünüyorsanız pek merhametli sayılmazsınız. keza merhametli olmak zorunda değilsiniz. hayvandan farkı olduğunu düşünmeyen birisi bu kavramdan yoksun bi hayat yaşamakta özgürdür. ama sırf tanrısı merhametli olmasını istiyor diye merhametli olan birisi muhtemelen iradesizdir.

özellikle semavi dinlerde yaratıcıya yüklenir merhamet kavramı. halbuki adalet anlayışı insanı yakmak veya ödüllendirmek gibi sığ ve ilkel fikirli olan bi tanrının merhametli olduğunu düşünmek abestir. çözüm yeteneğine bak, imanlıysa şarap nehri kıyısında ev, değilse sonsuz ateş. merhamet ne değildir'in cevabı gibi.
tanrı yoktur, varsa da merhametsizdir.

insan ırkı olarak en çok ihtiyaç duyduğumuz ama üzerinde yaşadığımız ve adına dünya dediğimiz bu zavallı gezegende en yoksunu olduğumuz duygudur.

dünyanın dört bir yanından kanlar akıyor, sanki uzaydan baksak dünyayı yeşil ve mavi değil de kan kırmızı görecekmişiz gibi gelir bana hep.

kimsenin kendinden olmayana merhamet duyduğu görülmüyor artık. ölen insanların ardından sövüp saymak sanki olması gereken şeymiş, oldukça normalmiş gibi davranılıyor. o kadar kutuplaştı ki dünya biri ölünce hakkında ilk sorulan soru: kimlerdenmiş? oluyor.

insanın insana merhameti bir zaman kaybına dönüştü. durup düşünecek zamanımız yok ince şeyleri, eyvallah. anladım bunu. acı yok, rocky! acaba bu kalpsizlik için sarı tuğlalı yola mı düşsek? belki sahtekar büyücü hepimize birer kalp verir.

insanın insana merhameti yok kabul ettim. görüyoruz ki çaresizliği hiç tatmamışlar var aramızda, nefes alamayan insanların boğazına dizleriyle basanlar var. ki onlar dizlerine kadar pislik içindeler zaten. diğerleri de bir yirmilik ateşleyip kansere çare olma derdindeler.

kıyıya vuran çocuk cesetlerini paylaşıyoruz instagramda. çok da merhametli bir tavır olmasa gerek bu paylaşımlara gelen beğenileri saymak. tecavüz mağduru çocuklardan bahsetmiyorum bile. bir kereden bir şey olmuyormuş anladık. kaç kereden olur acaba?

insanın insana merhametinden vazgeçtim zaten. kadın olmakla itham edilen insanlar var. dünya aynı hızda milyonlarca yıldır dönüyor ve hala kadın olmak suç. cadı olmakla suçlanmaları yetmedi çünkü. acaba cadı avcıları da sonradan kıravat takıp iyi hal indirimi aldı mı ortaçağda?

hayvana merhamet zaten konumuz içinde bile değil. onlar sadece özel mülk. ha çantanız çalınmış ha bir hayvan ölmüş. gerçi çantanızın çalınması muhtemelen daha büyük bir suç teşkil eder.

ağaç kesmek sıradan bir olay artık. aman canı yok zaten ağacın kes gitsin. manzaraya karşı story çekmeni engelleyen bir ağacı kessen kime ne zararı var sanki? ama ağacı kesince kalan manzaranın kime ne hayrı var, onu da bir anlasak keşke.

merhamet saçlarınızı ıslatan sessiz bir yağmur olsun. merhametin ta kendisi olsun gözleriniz, belki o zaman insan olabiliriz biraz.

ilginç bir duygudur.
hayatımın hem merkezinde hem de onun temelini sarsan bir duygu olmuştur. çocukken sahip olduğum sonsuz merhamet, ergenlikle birlikte büyük bir acımasızlığa dönüştü. insanları kırmaktan hiç çekinmiyordum. derken hayat bazı sınavlara soktu ve büyük haksızlıklara uğrarken bunu bana yaşayanlara merhamet ettiğimi fark ettim, garip bir sınavdı. hayattaki tek çözümün "denge" olduğunu öğrenmeme sebep olan duygudur, merhamet. yalnızca ben olmak* ve her şeye rağmen dengeyi korumak.

bir gücü işaret eder fakat her güç merhamete sahip değildir.

nadir insanlarda görülebilen bir özellik.aksine ise günlük yaşamın hemen hemen her anında denk gelebiliyorsunuz.

bazı insanların içinden hiç gitmeyen yardım ve sevgi duygusu.

bazı insanlarınsa ne kadar uğraşsan da içinde olmayan sevgi ve acıma duygusu.

iyi olarak isimlendirilen bir duygudur. varlığı huzur verir, huzurlu gelir. istemeden eklenen her duygu gibi yanlış kullanımda suyu bulandırır, mideni ağrıtır. bana merhamet etmeyin mesela, benim midemi ağrıtıyor. ben insane, bana ben gibi davrnanın. merhametiniz sizin olsun, merhametleriniz sizlerin olsun. bir gün yalnızca bu duyguyla konuşur bir kendini bilmez benimle ve olaylar çığrından çıkacak şekilde gelişir.

naif yüreklerin dili

bazen dar külot gibi sıkıyor insanı kaldırıp atasım geliyor..

sahip olan diğerkam olur, mü'min olur, empati sahibi olur.
azaldıkça kibir artar, azaldıkça firavunlaşır, azaldıkça tanrılaşma temayülü artar.

kaybetmemek için direndiğimiz mevzudur

bir kimsenin veya bir başka canlının karşılaştığı kötü durumdan dolayı duyulan üzüntü anlamına gelir.

bende aşırısı olan şey.

bazı kalplere çok yakışıyor.

her kalbe misafir olmaz.

en çok bir annenin çocuğuna karşı beslediği duygu bence fikrimce.

allah'da olup da insanda olmayan seyin adi

varlığı vezir, yokluğu rezil edebilen duygu.