mızmızlanarak ve şikayet ederek hiçbir şeyin değişmiyor olması

kendinizden başka çareniz yok...
siz isterseniz olur, olmuyorsa yeterince istemiyorsunuzdur aslında.
bunlar bir bütünün parçalarıdır. çok çalışmalıyız.

malesef dogru olan onerme. ne mizmizlanmak, ne surekli sikayet etmek bir cozum degil. bazen tek cozum hem gozumuzu hem cenemizi kapayip dumduz devam etmek oluyor. sikayet edecek enerjiyi nerden buluyorsak, bu sikayetlere neden olan sorunlarida cozmek icin gereken enerjiyi ordan bulabiliriz.

hayata karşı tek çare sizsiniz.
ister mızmızlanın ister şikayet edin bu deveyi güdecekseniz toparlanıp kendinize gelmeniz gerekir.

hayat ring yapan yakıtı bitmeyen bir tren; ister kompartmanında otur ağla somurt, ister dışarı manzarayı izle mutlu ol, ister içindekilerle dost ol, istersen de koridorlarında tepin ağla. sonuç değişmeyecek, tren yolculuğuna devam edecek.

bunu yapsanız bile sonradan kendinizi motive eden kişi yine kendiniz oluyorsunuz.

hayattan şikayet etmeyen kendini değiştirmek için çaba harcamaz zaten. ha, öte yandan şikayet eden herkesin kendini değiştirmeyeceği aşikardır. paradoksu delen iyi bir yaşantıya doğru gider.

katıldığım başlıktır. bir şeye üzülmeniz çok üzün sürmemeli. siz ağlayıp sızlanırken, aynı durumda olup da sizin kadar sızlanmayıp hareket etmeye devam eden insanlar her zaman olacaktır. boşa zaman kaybetmiş olursunuz. temizlenmenin yolu çamurda yuvarlanmak değildir.

şöyle bir düşünün isterim, üzüldüğünüz bir olayı ilk öğrendiğinizde ne kadar sürüyor şok etkisi? tahminen 5-10 dakika öyle değil mi? işte biz o kötü geçen 5-10 dakikayı uzata uzata toplam 1 günün kötü geçmesini sağlıyoruz. halbuki kötü ve üzücü geçen zaman 5 dakikaydı, 1 gün değil.

yanlış önerme.

eğer yeterince mızmızlanırsanız yapmak istemediğiniz işi yapacak birini bulabilirsiniz.

no pain no gain kanks

isyan etmek mızmızlanmak bir ihtiyaç sonuçta.

bir de öteki yüzü var. ben böyle iyiyim aga.
yoo belki de kötü değildir ben rahatım deyip deyip her gün ne kadar vasat hayat yaşadığına sigara yakan salak salak tipler var. kendini yetişmiş, az buçuk entelektüel sanıyorlar.
daha hayatında ne olup bittiğini bilmeyen, karar dahi veremeyen, aksiyon alıp da bir şey yapamayanlar gelip belirli mecralarda ahkam kesiyor cool zannediyorsunuz.

bunu yaparak tek degisen sey ruh halimiz.
buna ragmen bunda israrci olmak bebeklikten kaynakli. altina yaptin, agla temizlensin. kucaga alinmak istedin, agla alsinlar. canin meme istedi, agla versinler.
boyle yetisince bilincaltinda yer ediyor tabi ve buyuyunce de boyle davranmaya devam ediyoruz. halbuki gavurlar oyle mi? aglayinca bebegin istedigini hemen yapmazlar. vakti vardir, gelince yaparlar. bebekler de bir sure sonra aglamaz, mizmizlanmaz olurlar. cunku ise yaramadigini bilirler. buyuyunce de boyle davranirlar.

bundan dolayı pes etmemek ve sabırlı olmak gerekmektedir.

zırva. ağlamayana meme yok.

gayet haklı bir tespit ama nereden baktığımıza da bağlı sanki.
herkes sizi stabil olduğunuz sürece sever veya tolere eder. hayat zaten ağlamanızı bitirmenizi beklemez. yarışın gerisinde kalmış olursunuz, tabii beklenmek istiyorsanız. sadece kendinize odaklanırsanız, hayatla olan yarışınız da yavaşlar. bir şeyleri çözümlemek için ve ağlamak için zamanınız vardır. kalmak istemeyen insanlar da zaten kalsalar da bir şey olmazdı. bence insan hem acısını yaşayacak vakti yaratmalı hem de ayağa kalkıp yeniden yürümeye başlayacak enerjiyi.