mutluluğu geçmişte aramak

geleceği çalınmış bir millet için normal bir şey.

geleceğin yaşanmamış olmasından dolayı ortaya çıkan belirsizlik bu koşullar altında mutluluk vadetmediği için geçmişte aramak çok anlamlı olsa gerek.

hani bir söz var ya "aynı şeyleri yapıp farklı sonuç beklemek aptallıktır" diye. peki bunu mutluluğa uyarlasak? geçmişte mutlu olduğumuz ya da bize mutluluk getiren şeyleri tekrar yapıp mutlu olmayı beklesek? olmuyor maalesef. dünü asla bir daha yaşayamıyoruz. mutluluk dediğimiz şey zaten hiç baki değil, tamamen bir illüzyon. kaldı ki geçip gitmiş bir şeye takılıp saplanıyoruz bu da günü kaçırmamıza, geleceği planlamamıza mani oluyor. tabii ki 'hadi geçmişi bırakalım geçmişteki mutluluklara hayıflanmayalım' demek o kadar kolay değil hatta bazen imkansız. ne zaman biter bu döngü biliyorum ama ben artık kuru dalın çiçek açtığı zamanları hatırlayıp ağlamak yerine yeni fidanlar dikme taraftarıyım

asla mutlu olamamak demektir. kaybettiğim yıllardan bilirim. unutulmaması gereken şey ise mutluluğun her anın içinde saklı olduğudur.

geçmişte aramıyorum ama beni 28 ekim 2015'e geri gönderirseniz hayır demem.

gelecekten bir beklentimiz kalmadığı içindir.

mutluluk geçmişte aranmaz ama geçmiş anılara olan özlemler aranılabilir.

nostalji kelimesinin orjini bile askerlerin sıla hasreti yüzünden ortaya çıkmış kelimeydi, doktor amcanın biri bulmuştu çook önceleri 60 veya 70'lerde (google'a üşenen el emojisi). kelime anlamı "eve dönüş" ve "acı" barındırıyordu diye hatırlıyorum. yani geçmiş, artık ev haline geliyor.

işte tam bu kısma, psikolojik entelli kızlı ortamlarda "geçmişin idealize edilmesi" diyoruz beyler. bu olduğu vakit, o geçmiş artık kişinin bugünü oluyor. kişi arkadaşlarına, sevdiklerine, geçmişte yaptığı bir şeyi bugün yapmış gibi anlatıyor. böylece de şimdiden uzaklaşıyor, izole oluyor o adam. kabul etmiyor şimdiyi. çünkü geçmiş kontrolü altında ve zamanın oku hep ileri gidiyor. mesele derin ve ilgimi çekmişti de, bu konularda en güzeli "bu eleman da böyle , normaldir" diye kabullenmek bence. 10 kişisel bilişim makalesinin 12'sinde, geçmişten kopun-güne bakın-kuşlar çok güzel, hayat harika, yeni fırsatları reddetmeyin demelerine kıl oluyorum. reddediyor olm adam belki? sane ne pis kişisel yaşam koçu topu neyse neyi..

ruh sağlığının ve hayat şartlarının daha iyi olduğu zamanları düşünüp ilham almak.

bazen,
bazı mutluluklar geçmişte saklıdır.
bizi en iyi geçmişimiz bilir.
geleceğimize yardım eder ve mutluluk o kadar uzakta değildir..

yok abi benim geçmişte sıkıntılı, gelecek daha iyi .

gelecegi mutsuz kilmaktir. evet.

mutluluğu geçmişte arayan, geçmişte mutludur.

(bkz: kaybettim hükümsüzdür dedikten sonra gelen pişmanlık)

ne beyhude çaba.

geçmişte bir an belki bir kaç belki bin beş yüz kere bir an mutlu hissetmişsindir ve hala o anlardan birinde kalma durumu. ve o anın hissini bir daha yaşayamama korkusu buna iten belki.

ben bilmem. aramadım hiç. tahmin.

insan içinde yaşadığı dönemin değerlendirmesini belki 5 belki 10 yıl sonra doğru şekilde yapabilir diye düşünüyorum.

yaşarken yaşanılan şeyler kişiye tam olarak olduğu gibi gelmiyor. geçmişte mutlu olunan zamanları fark etmek bugüne kıyasla daha berrak olduğundan geçmiş mutlu günleri özlemle anmak bence normal bir tepki.

dün aklıma çikolata yerken geldi bu konu, tadı eskiden daha mı güzeldi diye sonra fark ettim ki eskiler daha güzeldi tadı değil.

yanlış yere bakmaktır. geçmiş olm işte adı üstünde geçti artık yok sen ona bakarken önüne bakmıyorsun.

sonuç ne geçmişte ne de gelecekte mutlu olamadın. mutluluğunu bir şarta bağlarsan ilelebet mutlu olamazsın onu bilir onu söylerim.

seneca

geçmişe özlemden, eskilerin hep daha güzel hissedilmesinden kaynaklanandır.