ne iş olsa yaparım

evi geçindiren insanın halini elbette anlarım. ama bunu diyen zaten ailesiyle yaşayan ve yaşamaya devam edecek bir üniversite mezunuysa iş o kadar basit olmuyor. çünkü sevmediğiniz bir işin tüm gününüzü yemesi ruh halinizi etkileyebilecek ister istemez. derdiniz evi geçindirip ailenize bakmaksa mutlu olabilirsiniz çünkü beklediğiniz değer karşılanmıştır. ama öyle değilse ve beklentileriniz farklıysa haliyle değersiz hissedebilirsiniz. ondan iş başvuru sürecinizde hedef odaklı olun ve bunun zorlu bir süreç olduğunu bilin.

elinden her iş gelen becerikli biri

malesef ki artık çaresi bulunmayan bir insanın soyleceği söz

kalifikasyon sahibi bireylerin işe alım sürecindeki kullandığı cümlelerden biridir.

belli bir kriterleri yok saymanın hulk olmanın diğer bir adıdır

çaresizliği insanın iliklerine kadar hissettiren cümledir. aslında hem duygusal hem de akılsal yönden baktığımızda sarf edilmesinin saçma, cahilce hatta anlamsız olduğunu düşünebiliriz. ancak hayat her zaman her şeyin doğru ya da akılcı olmasına izin vermiyor.
insanlar bunu söyledikçe, ve bunu söyleyen insan sayısı arttıkça, işler zorlaşıyor, maaşlar azalıyor, işverenler çalışanlarına daha beter davranıyor. hal böyle olunca hem toplum için, hem kişinin kendisi için sarf edilmesi oldukça zararlı bir cümle oluyor kendisi.
ancak, bunu söyleyen/söylemek zorunda olan kişilere kızmak mümkün mü? çöken bir ekonomide, azıcık bir maaşla çalışmaya mahkum milyonlarca insan var. hatta günü geçirebildiklerini söylemek bile yanlış olur. bu insanların işini elinde tutmak için ya da yeni bir iş bulmak için bu cümleyi söylemesinden daha olağan bir şey yok. çaresizlik insana her şeyi yaptırıyor çünkü.
bir gün kimsenin söylemek zorunda kalmamasını umduğumdur aynı zamanda.

(can't do that)
(bkz: yapamadı)
(bkz: cahillik mutluluktur)

insan kaynakları departmanının hiç sevmediği cümle.

mülakata gidenin de bunu söylersem çok etkili olur diye düşündüğü sihirli cümlesi.

duruşunuzun ve tercihlerinizin olmadığını ve çaresizlikten her şeyi yapabileceğiniz algısını uyandırır.

bir iş görüşmesinde asla ağzınıza almayın derim.

modernize hali;"bana vereceğiniz görevleri layıkıyla yerine getirebileceğimden şüpheniz olmasın."

(bkz: çaresizlik)

lise bitti, üniversiteyi kazandık, arkadaşlarla sözleştik, bu yaz tatile gidelim, güzelce bir eğlenelim, herşey tamam, ailelerden izin aldık. önceden gideceğimiz yeri, oteli ayarladık ama para yok ortada. durumumuz kötü olduğundan değil ama oldum olası ailemden ‘para isteyen’ biri olamadım, iş bulmam lazım, gören de sanacak ne, alt üstü tatil yapıcaz. bir tane fırına girdim, niye bilmiyorum o an içimden geldi, ‘abi eleman lazım mı’ dedim, evet lazım da ne iş yaparsın dedi, ‘ne iş olsa yaparım’ dedim, verdiler altıma bir bisiklet arkasındaki sandığa da koydular 15-20 tane ekmek şunu aşağıdaki dönerciye bırak gel dedi, daha dükkana gireli 20 dakika olmamıştı halbuki, neyse atladım bıraktım geldim , tamam dedi başladın, sabah 5 akşam 10, günlük 100 lira alacaksın dedi, o dönem de 100 lira büyük para ki şöyle anlatayım gideceğimiz tatil kişi başı 2.000 lira falandı, şu hesapta ben 20 gün bu işi yapsam para zaten hazır, tatil rezervasyonuna daha 2-3 ay var, hani işi yada icra edilen mesleği küçümsediğimden değil ama ulan alt üstü iki denize giricez, yanıcaz, belki şansımız yaver giderse sevişcez sonra evdeyiz, şunları yapmak için sabahın beşinde kalkıp akşama kadar bisikletle ekmek taşıyordum. ilk bir hafta söverek uyandım, söverek eve geldim, sonraki haftalar alıştım hatta sevdim de, herkesle iyi anlaşıyorum, paramı ayarladım, üstüne telefon aldım, amiyane tabirle eşek gibi çalışıp at gibi yiyorum. gün geldi çattı tatile 1-2 hafta kaldı, ustalara diyorum ben paramı ayarladım çıkmam lazım, adamlar bırakmıyor, tatilini yap yine gel diyorlar, bende iyiden iyiye alıştım, parası güzel ama yorucu, bir yandan bırakmak istemiyorum, diğer yandan içim el vermiyor. neyse dedim ayarlıcaz bir şekilde, o hafta ustaların babası öldü, hepsi kardeş, aile dükkanı kısaca, adamlar bu durumdayken benim tatile gitmem olmaz, çıkamıyorum da, orda çalıştığım sürede adamlarla aile gibi olduk ki kaç yıl geçti halen görüşürüz, o hafta napıcam ne edicem derken bisikletle kaza yaptım, otobüs çarptı, ayağım ve kolum kırıldı, hem tatil yalan oldu hem de babam daha yollamadı. o gün bugündür işim rast gitmiyor arkadaş.

çaresizliğin bir cümleye sığdırılmış hali.

şu cümleyi duymak o kadar üzücü bir durum ki kelimelerle tarif edemiyorum.
söyleyen insanların çaresizliği ve gözlerindeki hüznü, insanın içine öyle bir oturur ki kalkacak gücü bulamaz kendinde.

çaresizliği ve is bulmaya olan ihtiyacı gösteren ve aslında çok fazla iddialı cümledir.
herkesin yapabileceği ve yapamayacağı isler vardır. fizyolojik olarak, etimolojik olarak etik olarak...

hiçbir işi layıkıyla yapamayan insan tipidir.

böyle genelleme olarak bütün her şeye kucak açmak genelde herhangi bir noktaya ulaştırmaz... ne iş olsa yaparım bir atılım cümlesi de olsa acilen kendisini daraltması gerekiyordur.