neden ağladığını bilmeden ağlamak

kimseye etmem şikayet,ağlarım ben hâlime.titrerim mücrim gibi, baktıkça istikbalime.

nereden geldiği bilinmeyen can sıkıntısına birebir.

tek bir sebebe bağlı ağlamamaktan kaynaklanır genelde. çok fazla olumsuz duygunun birikmesi ve birleşmesi gibi. katarsis .

incinmişsin

'neden ağladığını bilmeden ağlamak' diye bir şey yoktur. her kişi başkasına söyleyemese de, ne gülüp neye ağladığını bilir. yine de tanımlamak gerekirse; kan revan içinde yerde yatarken, kendisine çarpıp kaçan arabanın plakasını görüp, kendi çocuğu oldunu anlayınca, polise "karanlıktı, kafamda güzeldi düştüm ama çarptımda mı düştüm, çarpıldımda mı düştüm bilmiyorum." demesi gibi bir şeydir.

son zamanlarda bozulan psikolojimin dışa vurumu olarak bol bol yaptığımdır.nedensiz değil de sudan sebeplerle olur genelde.son seferde bu benim için değiştiremediğim ertelemek zorunda kaldığım diş randevumdu.acizliğime tüm yenilmişliklerime gücümün yetmediği her şeye ağladım.

patlama noktasına gelmişliğin sebep olduğu durum. birikir birikir ve bum.

ve en ufacık şeye sanki dünyanın en kötü şeyi yaşanmış gibi ağlamak

bir anda dolmak ve patlamaktır, insanı rahatlatır huzurlu bir uyku uyutur.

aleksitimi denilen sorunla yaşarken çok sık başıma gelen durumdu. böyle şeyler ayıp değil bebeksiler. bazen doğuştan farklı oluyor bazı insanlar, ergenlik döneminde bile bebek gibi öğrenmek zorunda kalıyor basit şeyleri bile. olabiliyor. yapacak bir şey yok.

hatta hiç unutmuyorum bir sabah gözlerimi iyi bir işim ve ilişkim varken açmıştım. çok iyi para kazanıyordum, çok ilgili ve beni sahiden acayip seven biriyle beraberdim, çok fazla arkadaşım vardı. karanlık bir boşlukta süzülüyor gibi yaşıyordum ama her şeyi. sahiden hissettiğim şey buydu. süzülüyordum. hiçbir renk yoktu, insan yoktu, ben bile yoktum aslında. bedenim vardı. uyandım ve ağlamaya başladım. ağlarken neden ağladığımı bulamadığım için çıldıracak gibi hissetmiştim. beni ağlatan bir sürü şey vardı hissedebiliyordum ama onları tutup açığa çıkaramıyordum. o duyguların isimleri yoktu, kendileri vardı.

sonra bu duruma yol açan sorun bulundu, bu adını koyamama sorunu zamanla çözüldü. artık ağlarken neden ağladığımı biliyorum. bu da çözüm bulmakla ilgili bir güzelligi yanında getirdi. civciv diyorum buna mı ağlıyorsun aşkım sen mal mısın?

yani bir insan ağlıyorsa ve neden ağladığını bilmiyorsa altında böyle bir sorun olabilir. benim durum farklıydı ama çocuğunu öpmekten, okşamaktan ve güzel söz söylemekten aciz ailelerde büyüyüp duyguları doğru tanımlayamamak çok anormal değil. çocuk şımarır diye gece gözüyle seven ana babayla büyüyüp sonra çoook sağlıklı olmak zor oluyor tabii.

yine hep birlikte tekrarlıyoruz el ele, nefes nefese ve sıcacık.

yasık.

aslında bilirsin neden ağladığını ama bilmek istemezsin. bu daha da acıdır.
tanım: az sonra gerçekleştireceğim eylemdir.

stresli bir dönemde her şeye ağlanabilir bazen reklamlar bile ağlatıyor insanları

bazen koca derdi, kederi, umutsuzluğu içine atıp gülersin sonra bir öğle vakti yemek yerken yemeğin tuzu az gelmiş diye oturur ağlarsın. ve bilirsin ki esas sebep tuz değildir.

güzeldir...
“allah ağlayacak sebep vermesin”dir.

hayatım da 3 kere ağladım birincisi ablamın vefatın da diğeri de onun vefatına sebep olanların ızdırabı olup hayatlarını sektiremediğimde sonunda oldu ama geç oldu.

velhasıl kelam bazen bazı savaşları verebilmek için duygularınızdan arınmasanız bile bastırmayı öğrenmeniz gerekir.

hiç başıma gelmeyen olaydır ancak yanlış bir tarafı yoktur. ağlayın bişey olmaz.

gözyaşı geldi mi tutamayız ki, usulca akar yanaklarımızdan damla damla. o zaman ağlamazsak içimize zehir akar. güzeldir ağlamak, güçlendirir kişiyi. tadı da tuzludur o da güzel. her şeyiyle güzeldir sonucu bizim faydamıza olur.

neden ağladığımı bilmeden ağladığımda durdurmakta çok zorlanıyorum. o yüzden eğer bir ağlama hissi geldiyse babam ve oğlum falan izliyorum ki sebebim olsun.

ağlayacak o kadar çok şeyin var ki, neye ağladığını bilmiyorsun.

aşırı bir his yoğunluğunun tezahürüdür. mazinin hüzün veren labirentlerinde farkına varılmadan yapılan yolculuğun yansımasıdır.