nikolay vasilyeviç gogol

daha önce bilgi amaçlı yazdığım başlık, o sebeple başlığı diri tutmak adına bu sefer ''palton olayım gogol'' diyeceğim.

nikolay vasilyeviç gogol

''rus edebiyatı gogol'un paltosundan çıktı'' sözlerine mazhar olmuş sevdiğimiz bir edebiyatçı.

paltosu ile ünlü önemli bir edebiyatçı. dostoyevski'nin de dediği gibi, "hepimiz gogol'un paltosundan döküldük".

edebiyat tarihinde çok önemli bir kilometre taşıdır.

hepimiz gogol'un paltosundan çıktık dedirten yazardır.

delirmenin binbir türlü yolu var biri de ; gogol olmak.

rus arama motoru.

paltosu ile her yazara ilham olmuş, okurken "bu nasıl benim aklıma gelmedi?" diye düşündüren yazar. fakat çoğumuzun aklına gelebilecek konularda yazsa da öyle bir olay örgüsü kuruyor ki herhalde yazarlık budur diyerek hayranlıkla okumaya devam ediyorsunuz.

hemşerim kendisi. ukrayna poltava doğumlu. bizim oralarda çok severler. klasik okumaya buradan da başlayabilrisiniz. palto ve burun çok bilinen kitaplarıdır. iki kez okuyun ama onları. bir böyle birkaç yıl aralıkla

"hiçbir şey yalnızlık içinde yaşamaktan, doğanın gösterisinin tadını çıkarmaktan ve ara sıra kitap okumaktan daha keyifli olamaz."
bu güzel sözlerin sahibi ukrayna asıllı rus roman ve oyun yazarı.

dostoyevski hepimiz gogölün paltosundan çıktık diyerek gogölü boşa yüceltmemiştir. o döneme kadar bilindik kurallar içinde bir edebiyat anlayışı dışına çıkarak arkasından gelenlere de yol göstermiştir. her ne kadar palto ve burun eseri bize ruslar kadar anlam taşımasa da paltodan ye kürküm ye burundan da kibirli insanlara söylenen burnu düşse yerden almaz sözünü akla getirir. oysa baktığınız zaman kibirli insan için burun herşeydir ve birgün düşerse yana yakıla arayacaktır. ölü canlar romanı arkadaşı puşkin`in önermesi üzerine yazılmış, 2. cildini yazarken puşkin düello sonucu ölmüş ve gogöl buna çok üzülerek 2. cildi yakmıştır. bu yüzden kitap eksiktir fakat bu haliyle bile efsane bir kitaptır.

keşke oturup sohbet edebilseydim dediğim yazar. bambaşka bir kafası olduğuna inaniyorum.

bir delinin hatıra defteri; yalnızlıktan öldü o.yalnızlık soğuktan daha soğuktur.şimdi hala bazı kelimelerin onu ısıtabileceğini sanıyor musunuz? .bu alıntıyla şimdi de kendimle başbaşayım . kalbimin isiyle düşüncelerimi yakıyorum.beni ölüme daha da yakınlaştıran yazar

palto, burun, müfettiş gibi eserlerini okuduğum, az bulunan bir yazar. gerçek yaşamını kendi hayatıma uyarladigim yazar...

rus edebiyatının baş yazarı. hatta dosto amca hepimiz onun paltosundan çıktık demiştir.

"bir delinin hatıra defteri" kitabını okuduğumda deli olduğunu düşündüğüm ve sonra delirerek öldüğünü öğrendiğim bir yazar.

"hepimiz gogol'un paltos..." bu cümleyi kurmadan entry gireni vuruyorlar herhalde.*

ölü canlar okuduğum ilk ve son* kitabıdır. uzun zaman önce okuduğum bu kitabından gördüğüm kadarıyla kendisi ev, bağ, bahçe, çalılık vs. anlatmayı baya seviyor. o yüzden üzerimde biz yan yana yürüyormuşuz da o an gördüğü şeyleri hiç durmadan bana anlatıyormuş gibi bir etki bıraktı. anlattığı şeyleri ben zaten gördüğümden dolayı anlattığı için sinirleniyorum ama bir taraftan da yanından ayrılmaya gönlüm el vermiyor. seviyorum kendisini.

palto kitabıyla rus edebiyatının zirvesini oluşturmuş kişidir.

hepimiz gogol’un paltosundan çıktık söylemi bu yüzdendir.
teknik ve tarz olarak ilktir.

büyük yazardır. kendisinden sonra gelen yazarlar ondan etkilenmişlerdir.

insanları iyi tanımış olduğunu düşünüyorum.

"hepimiz gogol'ün palt..."


oraya da daha sonra geliriz elbet...

sevmiyorum, ölüp bitiyorum. tapıyorum. kitap okurken "bu adam ben" dediğimiz çoğu an vardır, martin eden'ın ceket cebinde şarap, viski şişesi ve buruşmuş kitap taşıyan olağanüstü kısa süreli dostu(düşün ki adını unutmuşum ve ismini google'dan yazıyorum, brissenden) , ştoltz, ya da pip'in aşık olduğu o genç kızın erkek hali olarak, ya da olaylardan fark ettirmeden güzelce kaçan gringoire olarak gördüm kendimi birçok sefer. birçok okumada bazı zamanlar "bu karakter tam ben" dedirtti. ancak tek bir kişi, okuma yaptığım bütün seferlerde tek bir kişi "kendimi görüyorum ama onun gibi bir seviyeye çıkabilir miyim acaba bir gün?" dedirtti bana,o da bir karakter değil, bir yazarın ta kendisi nikolay vasilyeviç.

kolay sıkılıyor. bazen çok uzun yazıp abartıyor yazılarını, bazen tamamen keyfi "tamam bu kadar yeter" diyor ve ortadan kesip atıyor. kadın düşmanı değil ama kadınlarla aşırı dalga geçiyor. kadın olsam acayip hoşnut olurdum dilinden. kadınların içindeki güç, şaşa tutkusuna hep dokunduruyor ama hiç hakaret etmiyor. hakaret ettiği zaman da bunu roman karakterlerinin üzerine yıkıyor* çünkü kaçışın kısayollarını bulmuş.

üstad sıfatı içi boş bir sıfat artık. ayak serçe parmağımı sallasam üstada çarpıyor. o yüzden bu adam gogol, sıfatlar üstü. nev-i şahsına münhasır.

internet üzerinde neredeyse herşeyim ona gönderme üzerine. banka şifreleri dahil birçok şifre onunla bağlantılı. tek bir falsosu var benim için ama onun yerinde olsam ben de bu haraketi yapardım, o da kendi kültürünü biraz da olsa arkaplanda bırakmış.

eğlenceli şeyler yazan, insanların hafiften neşelendiği şeyleri yazan kişi olarak normal yaşamında sıkıcı bir insan olduğunu düşünüyorum. ben de biraz böyleyim. bendeki hadsizliğe baksana, kendimi gogol zannediyorum, haddim olmadan...

2 sayfa girdi var bu başlıkta. yakında bu sayfaların en az 10-15 girdisi tolstoyun trençkotu'na ait olacak. seviyorum sözlük, çok seviyorum. ölümü, depresifliği, kuşkucu karakteri, alaycılığı, ingilizlere öykünülen kara mizahın tanrısı olması, sarkazm ve ironi konusunda birçok kere dans etmesi...