normal sözlük yazarlarını yıpratan şeyler

aile.

"neden içimiz doldu vehim?
ah ümit, ümit yollar boyunca." *

sanırım çok şiddetli duygu durum bozukluğu yaşıyorum. ilk defa doktordan randevu aldım. gidecem bakam.

türkiye'nin hiç ama hiç düzelemeyecek oluşu. inanmıyorum ama yarın bu iktidar gidince gelenin gideni aratacağı endişesi.
düşünün adam kendisine sosyal demokratım diyor. sonra kalkıp, kendi arkadaşları tarafından iç hesaplaşmalar yüzünden öldürülmüş bir faşiste "demokrasi şehidi", cumhuriyet aydını diyebiliyor. (buradan cinayeti meşru gösterdiğim sonucu çıkmasın; ama ne şekilde öldürülmüş olursa olsun sinan ateş bir faşistti)
bu da beni al başını git bu diyardan düşüncesine sokuyor.

fransızcayı a1 seviyesinde bile öğrenmeye çalışmak beni yaşlandırıyor. bu kadar kazık bir dil nasıl oluşmuş merak ediyorum.

henüz çaylak olduğum için , bu başlığı pas geçiyorum , yazar olunca görüşürüz *

boşa kürek çekmek.

boş yere suçlanmak.

yalnız yaşamak ve her şeyi kendi başıma halletmeye çalışmak biraz yıpratmıyor değil tabii.
bir de insanların kötülükleri ve anlayışsız olmaları.

hayat. aga be...

yaptığım her iyiliğin bedelini ödemek.

rahmetli özcan amcamı hiç unutmuyorum.
şimdi başımda belirse, "yeğenim üzme kendini" der bilirim...

babam bir gün bana dedi ki... amcanın dedi çok dinlediği şarkı derbeder'di dedi.... güldü.
gülerken tabii ki bir abi edasıyla güldü, gülmesi bir acı barındırıyordu.

amcam ferdi tayfur'dan derbeder severmiş.
vah güzel hacım.