okuldan kaçmak

öğretim hayatım boyunca gerçekleştirmediğim faaliyet.

lisede hep kaçardı arkadaşlarım ben yapmazdım keşke şimdiki aklım olsa.

ben hep düzgün bir öğrenci oldum ama arada rüştümü ispat için kaçtığım olmuştur. bu kaçmalar sırasında arazisine izinsiz girdiğimiz için çifte ile kovalanmışlığım da vardır. arkadaşlar erik falan çalmıştır onun da etkisi vardır.

(bkz: ben de özledim)

okul hayatım boyunca çok çok az yapıp vicdan azabı çektiğim konudur.

insanın içini kıpır kıpır eden, aynı zamanda bir öğrenciyi öğrenci yapan yegane unsurdur. okuldan kaçmayan bir öğrencinin hayat damarlarından biri kopmuş gibidir.

okuldan kaçarken kaçmadan önce ailemi arayıp haber verirdim..

bir kez olsun yapmadığım, yapamadığım eylem. sürekli öğretmenlerle birlikte oradan oraya koşmaktan arkadaşlarım kaçarken ben sınıfta kompozisyon yetiştiriyordum. şimdi buna yaptığıma üzülüyorum. hiç aksiyonlu anım yok.

lisede bolca yapılan eylem, yakalanılırsa durulmamalıdır arkana bakmadan koş evlat.

okuldan kaçmak öğrencilerin dersleri olmasına ve dışarı çıkması yasak olmasına rağmen gizli yollarla kaçmasıdır.

çok yapamadık maalesef. okul yönetimi sağ olsun beton döktürdüğü bahçe duvarlarının üzerine tel örgüler geçirmiş onların arasına da inşaat demirleri ördürmüştü. yine de işini bilen tayfaya sorularak çitlerin kırık yerleri öğrenilir ve zevkle kaçılırdı.

asla yapmamış olduğum hede. bir bahane bulup hiç gitmemeyi tercih ettim hep.

okuldan kaçmalı bir anım olmadı ama okula gidiyorum diye evden çıkıp kadıköy-taksim gezdiğim günler oldu. annemle babam da anladı gerçi. olsun, pişman değilim. keşke daha aksiyonlu zamanlarım olsaydı.

ortaokul ve lisede sık sık yapardık sebebi ise uzun ders saatleri 8 ders gerçekten çok fazlaydı.

okulunuzun etrafı örülüyse ve kapıda bekçi varsa, pantolununuzun yırtılmasına sebebiyet verecek eylem.

meslek lisesinde bana şöyle bir anıyı hatırlatan bir eylem: öğle arasında karnımızı doyurmak için pahalılığından dolayı tek katlı binasının yanına bile uğramadığımız okul kantininin yerine okulun civarındaki bir fırından susamlı ekmek ve bim’den ayran satın alırdık. bunu yapabilmek için okulu çevreleyen yaklaşık 2,5-5 metre yüksekliğindeki duvarı ve telle çevrili parmaklığı tırmanmak ve yaralanmadan kaldırıma inmek gerekiyordu. bu duvar yerine ağaçlarla çevrili sadece telle çevrili parmaklığın olduğu bir yerden de atlanabiliyordu. yağmurlu bir günde burayı tırmanırken gerek botlarımın tabanının tırtıklı olmaması ve gerek o parmaklıkların ıslak olmasından dolayı sırt üstü yaklaşık 2,5 metreden kuyu kenarındaki beton zemine düşmüştüm. o sırt acısıyla ara boyunca sıranın üstünde yatmış, bir daha o şekilde okuldan kaçmama kararı almıştım. o zamandan sonra sabahçı düz meslek liseli öğrencilerin arasına karışarak çıkmaya başlamış, bu yemek alışkanlığımın yerini 3 çeşit ev yemeğini uyguna satan yerde takılmak almıştı.

lisede ilçe merkezinden 15-20 km uzakta bir şehirdeki anadolu lisesinde okurken öğle aralarında otostop çekerek güzide ilçemize gidip, arkadaşımın amcasının sahibi olduğu playstation cafede akşamı ederdik. sırf otostop anıları bile kitap doldurur.

hiçbir zaman yapmadığım eylemdir. çünkü yaptığım kaçmak olarak tanımlanamaz okuduğum okullarda herhangi bir sıkıntı yoktu okuldan çıkmak için yürür ve çıkar giderdik.

ilkokuldan beri yaptığım aktivite okuldan öğrenecek çok şeyim yoktu.

okul hayatım boyunca yapmadığım ve asla yapılmamasını tavsiye ettiğim eylem. annem babam ne şartlarda para kazanacak, beni okutacak ben de karşılık olarak okuldan mı kaçacağım? tamamen saçmalıktır.

aslında epey eğlenceli ve aksiyon dolu sahneleri olabilecek eylemdir. genelde lisede üşengeçlikten okuldan kaçmaya yeltenmezdim gerçi ama ortaokulda okuldan kaçış maceraları film tadındaydı.