öleceğini unutarak yaşamak

ölümü hatırlayıp mutlu olanlar da vardır belki.

ölümle son bulur.

yaşamın mümkün kılınmasını sağlarken yaşamın son bulacağına, yani her ânın ve her şeyin değerli olduğu gerçeğine göz yummamıza yol açar.

insanların %99,99'luk kısmının dahil olduğu durum.

sıra bana gelmez düşüncesi

insan unutmaz bunu elbette ancak yadsır, yok sayar ve bastırır.

bunun sonucunda da sanat çıkar ortaya.

bugün öğrendim. facebooktaki son paylaşımlarına baktım, belli ki hüzünlüydü ve mutsuzdu. haberimiz de yoktu ki. rakıyı da severdi güleryüzlü arkadaşım, kesin içkidendir; yoksa niye atlasın 5.kattan di mi? yok kesin başı dönmüştür. intihar etmiş olamaz,olmamalı.
yazık oldu canım sana ve güleryüzüne. umarım gittiğin yerde mutlusundur ve yine neşeli kahkahalar saçıyorsundur. biz eksildik ama umarım sen orda tamamsındır.

hepimizin büyük bir zevkle yaptığı aktivite. doğruya doğru, ölümü bize hatırlatan hiçbir şeyi sevmeyiz.

inançtan uzak yaşamaktır.

akıl sağlığımızı korumak için yapmak zorunda olduğumuzu düşünüyorum. sürekli her an ölebilir gibi yaşarsak hayatımız zulüm olmaz mı? yaptığımız hangi işten keyif alabiliriz ki?

nazım'ın da dediği gibi;

“insan, öleceğini
bile bile
nasıl yaşar?

ya çıldırır
ya da öleceğini
unutur…”

içgüdüsel mecburi eylem, yoksa herkes mal gibi kalırdı.

öleceğini unutan ölmüştür keza.
öyle bir lüksümüz yok. ölüm sağ olsun, kendini unutturmuyor!

unutmak değil de konduramamak ölmem heralde ya diye yaşıyoruz galiba

unutmasa nasıl yaşar ki insan?

yaşadığını unutup ölümü kabullenmek. her hangi bir sorunun derinliklerinde yitip gitmek…

aslında her şeyi olduğu gibi, anında, istediğin gibi yaşamaktır. hayat dediğin zaten acılarla dolu, her gününde insanın başına iyi-kötü bir şeyler gele biliyor. öleceğini unutmak nedir ki, yanında?

öleceğini unutan birisi, belki de öleceği günü bile hesaplamış ta ola bilir. öleceği güne kadar neler yapacağını planladığından ölmenin bir zamanı olduğunu bildiğinden de yukarıda yazdıklarım ola bilir. aslında en kötüsü, kuytu köşede, öleceğini unutmaktır belki de.

düşünsene, bir parkdasın, taburede oturuyorsun, * öleceğini unutmuşsun, bu yüzden her gün yalnız başına bir yerlerde zaman geçiriyorsun. öleceğinin, ölmenin kimseye bir zararı, ya da faydası, en ufak bir etkisi bile yok. en zayıf anlarında bile kimsen olmadı, en güçlü olduğun an ise, bu anındır ve yine kimsen yok. sen öleceğini unuttuğun için güçlüsün belki de, çünki onların istedikleri şeyi, yapamadıklarını sen yapa biliyorsun. sen hiç bir şeyi umursamıyorsun, hiç bir şeye, hiç kimseye aldırmıyorsun.

ama aslında sen her gün bir az daha ölüyorsun. ölmek değil belki de mesele, ama sen öldüğünü unuttuğun için her gün azar-azar ölüyorsun. farkında değilsindir belki de.

son çarense, bir gün şakağına silahı dayayarak görüyorsun. bu işte ölüm değil, bu bir kurtuluş. çünkü kalıp savaşmak senin umrunda değil. bu sana fazladır, dahasını görüp-görmeyeceğin belli olmasa da, bunu dahi umursamıyorsun. işte böyle, gidiyorsun, çünkü öleceğini unuttun, biteceğini unuttun. kendin bitiriyorsun. mutlu olmanı dilerim benden.

yaşadığını unutarak ölmekten iyidir.

biz insanoğluyuz unutmak bizim kanımızda var.

yaşayacağını unutarak ölmek gibi.