ölünce ne olacak sorunsalı

dinlerin ve kişilerin değişik yorumları olan gizemini sonsuz şekilde koruyan ve cezbeden konudur. o dünyadan kopuş hali büyük heyecan uyandırır bende. itiraf etmeliyim ki bunun için intihar bile etmeye çalıştım.
neyse birgün rüyamda kafama sıktım ve ruhum bedenimden bir anda ayrıldı. yerde yatan bedenimi üstten izlemeye başladım. böyle bir şey olursa gerçekte de çok gülerim he. belkide gülmem :? ölüyüm ya :d (!)

karma puanına bakacaklar duruma göre değerlendirmeye alacaklar.

her çağda insanların kafasını karıştıran ve özellikle felsefenin üzerinde durduğu bir konudur. sonuçta geri gelen yok ve ne olduğunu bilmiyoruz. bir yandan da neye inandığına göre soruya cevap bulmak değişir. şöyle anlatayım bir dine inananlar için ölünce ne olacak sorusuna verilecek cevap cennet - cehennem kavramı olacaktır. ama inanmayanlar için durum daha karmaşık olacaktır.
her neyse ben de çok düşünürüm bu konuyu inandığım halde ne olucak ya bana söylenen hiç bir şey doğru değilse ve beni sonsuz boşluktan başka bir şey beklemiyorsa

hiçliğe kavuşucağımızı düşünüyorum.

yüksek ihtimalle hortlayacağım.

işte bunu öğrenmek için ölüyoruz belki de.

yaşam duracak, dünya senin için yok olmuş olacak. ben yoksam hiçbir şey yok. hiçlik. uzun rüyasız bir uyku. derin karanlık....

nazım'ın dizesiyle cevap vereyim:

toprağın altında yatar upuzun,
çürür kara dallar gibi ölüler.
toprağın altında sağır, kör, dilsiz...

karma puanının bir önemi kalmayacak. *

mordor orduları bütün gücüyle gondor'un içine girmiş, şehrin üst kısımlarına doğru ilerlerken, şehrin ayakta kalan bölümlerinden birinin taş duvarlarının arkasında bir avuç gondorlu asker, gandalf ve pippin bulunmaktadır. umutsuzluğa düşen ve birazdan öleceğini düşünen pippin gandalf'a döner.

+ hiç böyle biteceğini düşünmemiştim.
- bitmek mi? hayır, yolculuk burada bitmiyor. ölüm hepimizin geçmesi gereken başlı başına bir yol daha. bu dünyanın gri perdesi açılıyor ve her şey gümüşvari bir cama dönüşüyor. ve o zaman görüyorsun.
+ neyi, gandalf? neyi görüyorsun?
- beyaz sahilleri ve ötesini. uzaktaki yeşil ülkeyi, birden doğan güneşin altında.
+ eh, o kadar da kötü değilmiş.
- hayır, değil.

yahya kemal beyatlı, rindlerin akşamı adlı eserinde ölümden sonrasını bir dörtlükle kendince şiirsel anlatmıştır,

geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan,
geçince başlayacak, bitmeyen sükûnlu gece,
guruba karşı bu son bahçelerde keyfince.
ya aşk icinde harab ol ya şevk icinde gönül
ya lale açmalıdır göğsümüzde yahut gül
ah dönülmez akşamın ufkundayız vakit çok geç.

ölüp gidenleri geri getiremeyeceğimiz için gerçekte ne olduğunu bilemesekte, yeniden bir uyanış ümidiyle teselli buluruz.

bir kitapta söz okumuştum montaigne - denemelerinde; "ölünce nereye gideceksin biliyor musun, aslında hiç doğmamış olanların yanına" diyordu.

beni heyecanlandıran harika sorunsal..

ölünce acılarım geçecek mi sorunsalı var bende daha çok

uyuduğun zaman ne oluyorsa o olacak, fazla kafa yorulacak bir şey değil.

şöyle olacak böyle olacak diye ciddi ciddi anlatanlar neyin kafasına acaba? öldünüz geri geldiniz galiba. hiçbirimiz bilemeyiz bunu ancak ölünce göreceğiz işte.

ölmeyenlerin sorunsalı. (bkz: bilinmezlik)

ölüm diye bir kavram kalmayacak. en azından ölen için.
beden azot döngüsünde bir moleküler biyoloji olacak. ruha ne olacağını bilmiyorum. hiç ölmedim. ölmüş yazarları şöyle alalım da anlatsınlar biraz.

nefes alıyoruz diye yaşıyoruz sanıyorlar. bir şey olmaz. evet.

daha ölmedim o yüzden ne olacak bilemem ama ölünce editlerim.