ölünce ne olacak sorunsalı

kalp duracak diye biliyorum.

ilk olarak ölümden sonrası bir hiçlik, insanın bilincini kaybetmesi ise insanın ölümden korkması için bir neden yoktur. çünkü bilincini kaybettiği için hiçbir şeyin farkında olmayacaktır. ikinci olarak eğer ölümden sonra insanı başka bir hayat bekliyorsa, bu durumda ölümden korkmanın anlamı yoktur. çünkü, iyi bir insana ne hayatta ne de öldükten sonra hiçbir kötülük gelmez. onu ve onun gibileri tanrılar daima korur.

platon-sokrates'in savunması

zeki müren de bizi görecek.

sağ bacağınızdan kompresör ucu sokup şişirecekler. çünkü öyle daha kolay parçalara ayrılıyorsunuz. benim bilader şohet, o yüzden konuya hakimim.

ölmem birşey değilde bir daha oğlumu kızımı eşimi göremeyecek onları koruyamayacak kol kanat geremeyecek kokularını içime çekemeyecek olmak üzüyor beni. bir yandan da allah onların acısını yaşatmasın onlardan önce öleyim ama mesela ben ölmeden önce alzaymır (doğru yazdım mı bilmiyorum) olayım unutayım herşeyi istiyorum. geride kalanlara yük olmadan ama. onlara doyayım düğünlerini yapayım torunlarımı göreyim. vs vs

buna kesinlikle hazırım ve ölümden sonrasını düşünmüyorum. ölüme kadarki süreçte yaşanacaklar ürkütüyor insanı.

herkes kendine uygun olanı seçsin.

budizm: reenkarnasyon. öldükten sonra başka bir bedende tekrar dünyaya gelme. bu inanışa göre, sizin tekrar tekrar dünyaya gelme nedeniniz cahilliktir; çünkü yeni ve eski beden arasında bilinç ile bağlısınızdır. cahilliğiniz ortadan kalktığında yeniden doğum sona erer. ama o sondan sonra ne olur bilemem.

3 büyük din: öldükten sonra kıyamete kadar arafta bekleyen ruhlar; kıyametin gelmesiyle cennet ve cehenneme doğru ayrılırlar.

şintoizm: öldükten sonra ruh yaşamaya devam eder ve ‘kami’ olur. ‘kami’ bildiğimiz tanrı. ama her kami tanrı olamazmış. tahminen 8 milyon tanrı olduğuna inanıyorlarmış.

cainizm: her canlı sonsuz ve ölümsüz ruha sahiptir, bu nedenle ölse de yaşamaya devam eder.

ateizm: öldükten sonra yaşam olmadığına inanır.

ölünce gideceğimiz ilk yer gasilhane olacak, oradan da toprağın iki metre altı olacak. toprağın altına giren bedenimiz, çıkardığımız elbise gibi ruhumuzdan ayrılacak. oradan sonrası da din alimi ve ilahiyatçılara kalmış. bilse bilse ölenler bilir. gerçi, öldükten sonra kimse geri gelmiyor. geri gelseler, kısa bir ziyaretleri olsa, neler anlatacaklardı neler...

bizi seven insanlar önce biraz ağlayacak ve üzülecekler. ve sonra alışacaklar yokluğumuza ki alışmaları da gerekir çünkü senin benim için biten hayat onlar için devam ediyor olacak.

öleceğiz bir gün, gömecekler.
bir kaç gün övecekler,
sonra kalan malını bölecekler:
hatta memnun kalmayıp üstüne bir de sövecekler.
neyzen tevfik

hayattayken neler olup bittiğini çözen insan sorunsalıdır. şuan tanımlayamayacağım, önce yaşamayı çözmeliyim. ölünce ne olcak sorunsalı biraz beklemelisin.

inanıp inanmamak arasında kalan biri için en merak edilen konu. sırf bunun cevabı için kafama sıkasım var ama kızım ben öpmeden uyuyamıyor.

olmayacak.

ne bilelim ayol. ölenlere sorun? eğer tabii böyle bir şey mümkünse.

gübre

ruha ne olacak bilmiyorum ama beden önce saprofitlere sonrasında böceklere ve ağaçlara besin olacak, kemikler toprağa kalsiyum olacak.
yaşarken doğaya bir faydamız olmuyor, ancak ölünce bir faydamız oluyor. trajikomik bir durum.

doğmadan önce ne olduysa o.

herkes eşit herkes aynı teraziye tabi tutulacak umarım.

(bkz: hiç)

gerçeklik başlayacak. biz ölenlere yalan oldu diyoruz da... onlar da bize bakıp ciddi ciddi var olduklarına inanıyor lan bunlar harbi salak diyor bence.