pazar akşamları aniden çöken hüzün

artık bekar olmamdan kaynaklı. bu gece de birileriyle konuşayım kafam dağılsın diye düşünüyorum. (umarım)
herkesin de işi gücü var kim yıllar sonra yazan biriyle konuşsun ki ama işte çevre tekrar arkadaşlar vs
siz siz olun kimseyi hayatınızın ön planına koymayın.
günlerim de heba oldu.
ne yapacagımı nereden toplayacagımı bilmiyorum açıkcası.
hiçbir şey de sarmıyor inanır mısınız böyle yapayalnız sessizce oturuyorum koltuğumda.
çok kötü bi' durum..

uyuyun geçer. bu sefer de pazartesi sabahı çöken hüzün olur. hey gidi kardeşlerim. bir dağ ozanı olsaydım şey derdim; "insan hüzünden oyulmuştur." ama değilim. kentli bir insanım.

ah o pazartesi olmasa pazar akşamı hüzün çökmezde işte o lanet gün orada.

sevmedigimiz işi,istemediğiniz hayatı yaşıyoruz haliyle içimiz hep bir hoşçakal ülkesi.

=pazartesinin geldiği hissi

içinde hep hüzünle yaşayan insanlar için pazar günki hüzün normaldir.

haftasonu 3 saniye sürmüş gibi gelir. tüm hafta dinlenmeyi, bol bol uyumayı düşlerken hiç dinlenememişsindir. üstüne bir de yapılması gereken önemli işleri pazar akşamına bırakmışsındır. takriben 17:30 sularında aniden hüzün çöker. 20:00'a doğru diğer hafta sonunun hayalini kurmakla bir miktar dağılır. i have a dream. bir dahaki tatilde insan görmek istemiyorum.

youtube.com/shorts/c8QnUDIM...

iyice bulanmak lazım o hüzne, kaçış yok.
gece yolcuları'ndan gelsin;



sonrasında arınmak da gerek tabii... bu da düş sokağı sakinleri'nden gelsin;

bugünkü gibi "duş aldım" kavramları çok yaygın değildi bizim çocukluğumuzda. sanırım banyo teknolojisinin evrimi ve kapitalizmin gelişimiyle alâkalı bir olgu. pazar günü babannemin çamaşır ve banyo günüydü. sabah kahvaltısından sonra pazar gününün tüm ev halkı için misyonu belliydi zaten. kalabalık ailelerin olduğu nostaljik yıllar tabiki. 80'ler. trt'de john wayne filmi başlardı 11:00'e doğru. tüm ev ahalisi bir sirkülasyon içinde. camlar siliniyor, ev dip bucak köşe temizleniyor, soba silkeleniyor, saksılar sulanıyor, toprakları tazeleniyor, arap sabunu ve omo kokusu sokağa kadar taşmış. öğleden sonra aksiyon azalır, yorgunluk çayı içilir, akşam yemeği için dedemin kahveden dönmesi beklenirdi. yemekten sonra babannem torunları adile naşit'in uykudan önce'sine yetiştirmek için sırayla banyoya alırdı. o banyonun özlemini ve sıcaklığını bugün bile duyarım iliklerime kadar. gümbür gümbür odunla yanan ateş kazanı, her yerinden buhar fışkıran banyo ve kürünü. sanki üstteki deriyi soyup alttaki yeni deriyi çıkarır gibi yıkayan babanne ve lifi ile kesesi. banyodan çıkan torunları oturma odasının dev kuzinesinin etrafına havlularıyla beraber kulüp rakısı gibi yan yana dizerdi babannem. dedenin soyduğu meyveler yenildikten ve uykudan önce'de adile naşit'in iyi uykular vedası izlendikten sonra o meşhur 30 kiloluk yorganın altına girilir ve çocukluğun masum hayalleri ile uykuya dalınırdı. bu başlık bana o günleri hatırlattı.

dur bakim yarın deneyelim