pazarda kaybolan çocuğunu bulunca döven anne

çocukken birkaç kez kayboldum, bulununca dayak yemedim. zaten çocuğun kaybolduğunda duyduğu korkuyu aşabilecek bir dayak korkusu yok.

yukarıdaki bir arkadaşın ada projesine maddi manevi destek vermeye hazırım.

çocuğunu bulmanın şevkiyle yaptığı aktivitedir. unutmayın ki bu nesil kadınlar zamanında annesinin babasının yanında çocuğunu sevmeye utanan kadınlar. ne yani koca pazarın ortasında herkesin içinde çocuğunu mu öpüp okşayacak...

adeta insanların sınırlarını zorlamaya yemin etmiş olmamın üzerine, bir haftada en az iki kere üç-dört tane yetişkinin ortasından kaybolmayı başarabilen başına buyruk bir veled olmama rağmen annemden* toplamda iki kere dayak yemeyi başardım.

bunlardan bir tanesi ise henüz beş yaşındayken, tüm mahallenin seferber olup beni bulamaması sonucunda iki üç polis karakoluna haber verilmesinin ve yarım günün ardından şehrin başka bir ucundan çıktığım enfes kayboluşlarımdan birinin cezasıydı.

bunun öncesinde annem beni insan evladı yerine koyup* karşısına almış ve defalarca yerimden ayrılmamam, onu göremezsem birisi beni bulana kadar yerimden kıpırdamamam, habersiz bahçeden çıkmamam konusunda uyarmış ve kaybolmam halinde başıma neler gelebileceğini uygun bir dille anlatmıştı.
amma ve lakin ben denizin laftan anlamayan bir tazmanya canavarı olmasından mütevellit her hafta beni inşaatlardan, fabrikalardan, meyve sebze halinden, karakollardan ve tanımadığımız bilumum insanın bahçelerinden toplamaları bitmedi.

neyse en sonunda nush ile uslanmayanı etmeli tekdir tekdirle uslanmayanın hakkı kötektir uygulamasına geçildi ve vallahi akıllandım resmen, bu kadar mı fark eder?

evet dayaktan sonra bir daha kaybolmadım.

goygoy bir yana, o dayak sayesinde tecavüze uğrayıp öldürülüp bir kenara atılmamış olmam yüksek ihtimal. tisikkuler anne.

ders verme niteliğinde, hak edilen bir dayaktır. bir annenin evladını kaybetme korkusu ölümle eş değer bir acıya sahiptir keza babalar için de öyle. bir daha olmamasını önlemek amacıyla uyarı niteliğinde bir dayaktır. şahsen ben omzuma o silleyi yedikten sonra bir daha annemin yanından ayrılmadım .)

çocuğuyla ortak frekanstadır. aslında çocuk da anneye onu bırakıp gittiğini düşündüğü için öfkelidir. iki taraf da kaybetme korkusuyla baş edemez. karşılıklı bir enerji boşalımı yaşanır. buradaki kusurlu nokta duygularını kontrol etmesi gereken tarafın, yani annenin de çocuk tepkisi veriyor olmasıdır.

(bkz: yalnızca türkiye'de olabilecek şeyler)

çocuk o dayaktan sonra bazı şeylere karşı artık daha temkinli davranacağı için ana tarafından tekrarı yaşanmaması için alınmış minik bir önlem diyebiliriz bence.

bir daha kaybolmasın diye atılıyor o dayak. bir daha kaybolsa daha mı iyi.