ruhu olan eşyalar

duygusal bağ kurduğunuz her şey.

kitaptır.

ahşap tüm eşyalar. geldiği ağacın ruhunun bir kısmını taşıyor olurlar.

eşya değil belki de ben; bir standardı olmayan, kendine has yaşanmışlıklarını gözlemleyebildiğimiz, yaşayanlarının sevinçlerini, kederlerini hissebildiğimiz, bir memleketi, bir mahallesi, size kapısı açıldığında "hoşgeldin, ben de böyle bir evim işte" diyen evleri çok seviyorum.

koltuk takımı yatıyorsun, oturuyorsun.

antika eşyalar ve kitaplar

tablolar. her kalemde başka bir ruh kazanırlar.

ben onlardan sıkılana kadar, sürekli taktığım, yüzüğüm, kolyem, küpem, bileziğim.

kitaplar.

benim minik peluş farem inanmazsanız bıyıklarına ve gözlerine bakabilirsiniz.

ne olursa olsun el emeğiyle üretilmiş eşyalardır. üzerine verilen emektir ona ruhunu katan, fabrikasyon değil.
el emeğiyle üretilen şeylerin her kusurunda bir ders, bir tecrübe vardır.

günlük. içimizi döktüğümüz, kimseye söyleyemediğimiz şeyleri yazdığımız, üzüntümüzü mutluluğumuzu heyecanımızı paylaştığımız, ruhumuzdan benliğimizden bir parça adeta.

(bkz: christine)

kullandığımız her şeydir, özellikle defter ve kıyafetler. ikinci el kullanamam mesela, başkasının enerjisi sinmiştir.

ölmüş birinin ardından kalan her şey.

eşyaya olan bağlılığı rasyonalize eden tanımlamadır. eşyanın ruhu falan yoktur. eşyayı özel kılan onunla ilgili anılardır. yani insan, kendi ruhundan üfler eşyaya, kullandıkça üstünde izler bırakır. bu da eşyanın bizde çağrışımlar yapmasına neden olur. canlılara bağlanmak lazım, cansızlara değil.

kalemler
yazarak çizerek boyayarak yeni bir tin oluştururlar bence.

ölmüş birinin salonda asılı hırkası. nerden baksan ruhu var görünür. bir süre orada öylece durur ve kimse dokunmaz ona. taa ki öldüğü kabullenilip, daha fazla acı çekmek istenilmediği için ya atılır ya da diğer eşyalarıyla birlikte toplanıp birine verilir...

(bkz: kitap)

bu konuda seçici olduğum ve özenle seçilmiş kitapları okuduğum için kitaplığımdaki her kitaba bakarken okuduğum zamanki psikolojiyi, okuduğum mekanları, zaman dilimini, hatta hava durumunu dahi hatırlarım.

örneğin, kitaplığımda duran pushkin'den malen'kie tragedii(mini tragedyalar) eserinie baktığım anda, 2015 yılında kiev'den odessa'ya giden bir ekspres trende olduğumu, trenin kokusunu, trendeki çok çekici olduğunu düşündüğüm kadınları, montumun rengini, telefonda kız arkadaşımla yaptığım kavgayı, 3 ay sonra hangi şehire gideceğimin planını yaptığımı, üniversitedeki sınav stresimi hatırlıyor, amatör bir şekilde zihin sarayı macerası yaşıyorum.

benim için bir numara kitaptır. aklıma gelirse bu başlığa başka şeyler de karalarım.