seni anlayan kimsenin olmaması

ben dahi kendime anlam veremiyor/anlayamıyor-ken olası sonucu doğuran durumdur. bazen mağara adamı olmayı, şu içinde bulunduğumuz yüzyıl, bin yıl, on bin yıl'da olmaya karşın yeğlerdim.

emin olun kendinizi anlamak için çaba sarf ediyorsanız öyle başkalarının ne anladığına anlamadığına vs takilmiyorsunuz.
yani yine elalem ne der gibi saçmalıklara takmamak gibi.
kendinize güvenin gerisine rahvan koyun gitsin.

kimse kimseyi anlayamaz. çevrendekilerin zihninde tasavvur eden sene göre, kendi yakıştırdığı sıfatlar kadarsın. birilerinden seni anlamalarını beklemek tuhaf geliyor. ne kadar anlayacak, nasıl anlayacak? bunu bilemezsin. emin olamazsın. anlamasın daha iyi. neyi anlamadığını biliyorsun en azından.

her insan farklı bir ailede farklı bir genetik mirasla doğuyor ve farklı sosyal çevrede büyüyüp birey haline geliyor. bir kısım insan hiçbir zaman birey olamıyor ama onları ayrı tutuyorum. kastetmek istediğim kendine ait bir bakış açısına sahip olması.

bir elin 5 parmağı bile farklı derler ya aynı ana babadan doğan aynı ailede büyüyen kardeşler hatta tek yumurta ikizleri bile farklı bakış açılarına sahip olabiliyor.

ortalama zekada mantıklı bir insanın % 100 kabul edeceği konuları tartışmak değil olay. daha belirsiz durumlar olduğunda bu farklılık ortaya çıkabiliyor.

bence esas mevzu bu belirsiz durumlarda ortaya çıkan bakış açısı farklılığı ile anlaşamamak değil. esas mevzu sizin bakış açınızı anladığı halde karşı tarafın bunu önemsiz / değersiz bulması.

samimi şekilde o da böyle düşünüyor o da böyle bir insan diye düşünmekten çok, her insan kendi söylediğinin düşündüğünün en doğrusu olduğunu farz ediyor. böyle düşündüğü için de kabul görmeyince karşı tarafın onu değersiz bulduğunu yorumluyor.

mesela ben şimdi bunu yazdım ya. diyelim beni sivilde tanıyan bir başka yazar bunu okudu ve bilerek oylamadı diyelim. ben mesaj atıp sormam ama biri sorsa elbette görmedim kusura bakma vs diyerek geçiştirilir ama ben bunun doğru olduğuna inanmadığımda bahane bu dediğimde kendi içimde anlaşılmadığımı düşünüyorum. oysa adam okumuş ve saçma bulmuş olabilir.

anlamak hayata dair tavırlarımızdan sadece biridir. fakat tümü değildir.
mesela, bir resme baktığımızda ondan etkileniriz. bazı filmleri izlerken anlamasak bile havası bizi alır götürür. dinlediğimiz şarkılar da böyledir. işte bu yüzden müzik evrenseldir. çünkü herkes anlamaktan önce hisseder.
ve bu yüzden kendisine karşı bir şeyler hissettiğimiz insanları anlamaya çalışırız.
anlayabilir miyiz? orası meçhul. karşı taraf bizim onu anladığımızı anlayabilir mi? orası da meçhul. hatta imkansız... gelgelelim hissedebilir. fakat bu belirsizlikler her yanda sürse de insanın anlam arayışı bitmez. çünkü bu arayıştır insanı faal ve diri tutan.

bu konuda ulus baker'in her şeyi anlamak zorunda değiliz başlıklı bir konuşmasını öneririm.
video

bir tür toyluk dönemi hezeyanıdır; zamanla geçmez ama kafaya takmamayı, ne olursa olsun kendi istediğin gibi yaşamayı öğrenirsin. herkes benzer sorunlarla boğuşurken biri beni anlayacak diye beklemek de beyhude davranıştır çünkü. emerson'a kulak verelim: anlaşılmak lükstür.

anlamak yok çocuğum, anlar gibi olmak var;

akıl için son tavır, saçlarını yolmak var..

n.f.k.

insan, ne kadar kendini anlatma, yanlış anlaşılmamaya özen gösterme gibi uğraşlara girerse o kadar manipüle ediliyor. belli bir süre yani kendini, insanları, hayatı tanımaya çalışılan zorlu dönemlerde bu uğraş çok yoğun oluyor ve bazen de çok yorucu bir hal alıyor ama insan zamanla bazıları tarafından hiçbir zaman anlaşılmamayı, bazıları tarafından yanlış anlaşılmayı kabullendiği zaman, anlaşılma ihtiyacı sona eriyor sanki... insan, anlaşılmıyorum'dan kendini ve başkalarını anlamaya geçiş yaptığında olgunlaşıyor. pasif bir halden aktif bir hale geçiş yapmak gibi..

şu sıralar, anlayan olduğunu bilsem dahi tatmin olmadığımdan yine düştüğüm düşüncedir.

ömür yarılandıktan sonra takmamaya başlıyorsun. salıyorsun. hayatına gereksiz değil 1-2 kişiden fazla insan almıyorsun da. sevdiğin kadının bile umrunda olmazsın. herkes yolunda olduğu için hayat öyle devam ediyor.

anlayan kişileri ben bulamıyorum sadece. aramak için pek çaba sarf etmediğim için de olabilir.

çok can yakan bir durumdur. insanı mahveder.

dünyada tek başına hissedersin. tek başınalık nedir öğrenirsin. seninle aynı düşüncede olmayan insanlarla olduğunu anlarsın. hatta çok yalnız olduğunu anlarsın.
hatta bazen seni anlayacak birileri bulursun anlatmak istemezsin. çünkü yorulmuşsundur. bir problem olduğunda kendinle halletmek zorundasın çünkü seni kimse anlamayacak.
aklıma yusuf atılganın şu sözlerini getirdi.
sustu. konuşmak gereksizdi. bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. biliyordu; anlamazlardı

konu seçimini çok değerli buldum çünkü üstüne düşünülse bile bir yere varılamayacak günümüz dünyasının bir numaralı problemlerinden bir tanesi.

bir noktadan sonra anlatmayı bırakıyorsun doğru ama boğazında bir yerde düğüm olarak duruyor, yutkunamıyorsun ama alışıyorsun.

eskiden olsa içime kapanir yüksek sesli rock/metal müzik ile sinirimi bastirirdim. çünkü kendimi nasıl ifade edeceğini bilemezdim. şimdi artık tutmuyorum içimde. karşımdaki anlasin ya da anlamasın ben hislerimi anlatiyorum. birde ikide üçte beşte anlamasa da birgün belki anlamaya başlar diye...

icine atıp kanser olacağına dışına at konser olsun diyorum kısaca :)

bazen ben bile anlamıyorum. normaldir.

pejmurde bir hâl..

"kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine
her şiirin gizi başka bir şiirle
açıklar kendini
demiştim ya, hep öyle oldu bende
böyle katlandım kimsesizliğe
o birini ararken bile biliyordum
hiç kimse hiç kimse hiç kimse."

bu aralar bilumum arabesk sanatçıları ve tuborg anlıyor sanki.

anlayacakmış gibi davranıp, sonradan 180 derece dönenler daha fena ulan!

herkesi anlama çabanın üzerine bunu hissetmek insanın midesini bulandırıyor biraz. iğrenç olduğundan değil de aslında yalnız oluşunu fark etmenin verdiği yoğun stresten. yine karıştırdım ama anladınız beni, anladınız değil mi?