sessizlik

pandemi sürecini sevme sebebim.

annemle ikimizin en büyük hayali. kavga, gürültü, ses olmadan bi kafa dinlemek. sanırım annemle bunu yaşayamayacağız

konuşmak bir deneyim biçimidir. ama ille de sessizliğin yerini tutması gerekmez...
sessizlik sözlerin yokluğu demek değildir. doldurulması gereken bir boşluk değildir...
ozanlar, sessizliğin seslerine kulak verirler.
gündüz vassaf-cehenneme övgü

muhteşem bilgi içerikli tanımlarıyla sözlüğü şahlandıran yeni bir yazar. sayesinde limonun ne olduğunu öğrendim. savol bro.

kafa sözlüğün kimi zaman içinde bulunduğu durumdur. yaz ayı olması hasebiyle yeterince sessizdir. ilerleyen zamanlarda bu sessizlik bozulacaktır.

şu sıralar çokça hissettiğim durum.

sürekli sesli ortamda bulunanlar için dinlendirici ve huzur verici niteliği varken, hep sessizliğe mahkum insanlar için depresyona iten bir huzursuzluk kaynağıdır.

sessizlik, sensizlikti sevgili. çok geç anladım.

lugatinda ne kadar kelime olursa olsun kendini anlatmak için ,bazen sessizliği seçersin

"...çoğu karşılaşmada, temkinli davranma ve gururunu koruma dürtüsü, düşüncelerin içtenlikle dile getirilmesine hala izin vermiyor. dünyanın gürültüsü sessizliklerden kurulu..." theodore zeldin

yanında olduğum çoğu kişinin şiddetle şikayet ettiği konu, konuşamıyorum işte,böyle insanların varlığını kabullenin kendinizi de beni de germeyin diye isyan etmek istiyorum ama onlara verdiğim tepki sadece bir 'ıhı*'.

sözcükler elbette konuşabilmemiz için vardır ama sessizliğin de bir esrarı, bir büyüsü vardır. sözsüz konuşabilmenin, sözsüz anlaşabilmenin, susmanın ve anlamanın, susarak anlatmanın da farklı bir anlamı, güzelliği vardır.

derin denizlerin sessizliği beni her zaman büyülemiştir. suskun, derin, kocaman bir maviliğin kıyısında içimi her zaman biraz korku, biraz hayranlık diye tarif edebileceğim, aslında tam olarak da tarif edemeyeceğim duygular kaplamıştır ve kalbim ürpermelerle dolmuştur. dalgalı denizleri durgun, mavi denizler kadar görkemli bulmamışımdır. sessizlik ya da eskilerin deyimiyle “sükut” bana her zaman daha anlamlı ve daha gizemli gelmiştir.

kimine göre yastığı pamuk bulutlar olan asûmân karyolasına uzanıp dinlenmek gibidir, huzur verir. kimine göre ise çıldırtıcı bir yokluk çukurunda, cehennemî bir buhran azâbı tatmaya benzer.

kimi zaman kulak zarında ağır hasar bırakabilecek olan enerji kümesidir

sessizliğim diyorum belkide en büyük çığlığımdır...

kapalı bir günde
apaçık bir alanda
beyaz ve geniş bir binanın önündeyim
önümde tek şeritli asfalt bir yol
ve benden başka kimse olmayacak
ne bir araba ne de bir insan sesi
tıpkı bir nbc filmi gibi
yalnız sessiz gergin
hatta ürkek bir özgüven.

gücünü aradaki mesafelerden, boşluklardan alan bir olgu. bu mesafe ya da boşluk içinde bağları ayakta tutan onları sağlamlaştıran söylediklerimiz ya da bunların sembolü olan yazı. yan yana gelindiğinde el ele tutuşup, birbirinin gözlerine bakmak sessizlik lanetini kaldırabilir. kelimelere, sese ihtiyaç duyulmaz. önemli olan paylaşımdır, hissetmektir. bunları başka duyular üzerinden sağlamak mümkün ise sesin hükümdarlığı biter.

sessizliğin en güçlü olduğu zaman yalnızlıktır çünkü, yalnız ruhlarda kendine rahatça yer bulur; paylaşımın azaldığı neredeyse yok olduğu yerdedir yalnızlık çölleri. bu yüzden güçlüdür, sessizlik, bir lanet gibi çöker.

insanın sessizliği zihninde sesin olmamasından değil; bunu paylaşmamasından, dış dünyaya bildirmemesinden ileri gelir. içteki sesin yoğunluğu hâlsiz bırakacaktır insanı, birçok tepkimenin olduğu bir beher gibi taşırmaya çalışır içindekileri.

varlıkların hiçbiri sessiz değil. bir kaya bile üzerinden geçen böcekle, bazen üzerinde açan çiçekle, biricik âşığı yosunla, toprağın altından geçen suyla, rüzgârın esintisiyle iletişim hâlinde. doğadaki varlıkların şahane etkileşimi var aslında ancak, biz insanoğlu olarak yabancıyız -sessizliği en berbat da yaşayan bizleriz.

bazen çok gürültülüdür.

çoğu zaman huzur şeklinde vücut bulan olgu..

mahlasımdan anlaşılacağı üzere hayatta en sevmediğim olgulardan biridir.